Άλλωστε είναι γνωστό ότι, μετά το «πακέτο Πι-νέιρο», ουδέποτε, παρά τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, τον διαλογισμό και τις αναζητήσεις, προέκυψε μια λύση ικανοποιητική για την ελληνική πλευρά.

Η πρόταση που τώρα θα προκύψει παραμένει επτασφράγιστο μυστικό, το οποίο ωστόσο δεν θα αργήσει πολύ να αποσφραγιστεί, κυρίως επειδή είναι εξαιρετικά επείγουσες οι στρατηγικές ανάγκες των Αμερικανών – οι οποίοι αποτελούν τους κυρίως επισπεύδοντες σε αυτή την υπόθεση – να περιορίσουν τις φιλοδοξίες της Ρωσίας για δυναμική επανεμφάνιση στα Βαλκάνια. Το διήμερο 11-12 Ιουλίου, οπότε θα συνέλθει η θερινή σύνοδος του ΝΑΤΟ, είναι το τέλος του δρόμου.

Από τη μια πλευρά λοιπόν έχουμε τις κατεπείγουσες στρατηγικές ανάγκες των ΗΠΑ, οι οποίες, ευρισκόμενες υπό πίεση την τελευταία περίοδο, δείχνουν αποφασισμένες να πιέσουν μέχρις εσχάτων. Έως τώρα πίεζαν μόνο την Ελλάδα. Αν τώρα αποφάσισαν να πιέσουν και προς την πλευρά των Σκοπίων, ώστε να προκύψει ένας θετικός για την Ελλάδα συμβιβασμός, μένει να φανεί.

Από την άλλη πλευρά έχουμε την ίδια την ΠΓΔΜ, η οποία επίσης επείγεται να ενταχθεί όχι μόνο στο ΝΑΤΟ, αλλά και στην Ε.Ε., ώστε επιτέλους να αποκτήσει υπόσταση και… χρήμα. Εξ ου και ο Ζάεφ κέρδισε τις εκλογές όχι μόνο λόγω της διαφθοράς των προηγουμένων, αλλά και υποσχόμενος να αλλάξει το διεθνές στάτους της χώρας του.

Κανείς όμως ας μην προεξοφλεί όχι μόνο τις πραγματικές διαθέσεις του, αλλά και τη δυνατότητά του να επιβάλει στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, σε ένα κοινό διαποτισμένο από τον ανιστόρητο εθνικισμό της περιόδου Γκλιγκόροφ, μια λύση που θα προβλέπει αλλαγή του συνταγματικού ονόματος της χώρας. Ο Ζάεφ, αν θεωρήσουμε ότι ειλικρινώς συζητάει μια λύση αποδεκτή και από την Ελλάδα, έχει συμμάχους το αλβανικό στοιχείο, το οποίο ουδέποτε ήθελε ένα σκέτο «Μακεδονία» για την ΠΓΔΜ. Τι γίνεται όμως με τους Σλαβομακεδόνες και πόσο διατεθειμένοι είναι να κάνουν – πλειοψηφικά – μια τόσο μεγάλη στροφή; Θα διασφαλιστεί η βιωσιμότητα ενός έτσι κι αλλιώς εύθραυστου κρατιδίου αν αυτό διχαστεί; Όποια σχέδια λοιπόν κι αν γίνονται στην Αθήνα, όποιες προσδοκίες κι αν καλλιεργούνται, άλλος είναι ο ξενοδόχος. Και προφανώς όχι ο… Καμμένος!