Επιπλέον ο Περισσός θα συνεχίσει να τονίζει ότι η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», στην οποία περνάμε μετά τα μνημόνια, περιλαμβάνει, όπως τόνισε και ο «Ριζοσπάστης» του σαββατοκύριακου:

● Τη «μνημονιακή εργασιακή ζούγκλα (…) με μέτρα έντασης της εκμετάλλευσης, τα οποία συνθέτουν τον πυρήνα της πολιτικής θωράκισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου».

● Τους «μισθούς πείνας 300 και 400 ευρώ, με την “ευελιξία” να “σπάει κόκαλα”, τη μερική απασχόληση να έχει εκτοξευθεί κατά 120% την περίοδο 2012 – 2017, την εργοδοσία να επιδοτείται για τζάμπα εργατικό δυναμικό και για την ανακύκλωση των ανέργων».

● Το «αίσχος του “υποκατώτατου μισθού”», το οποίο «όχι μόνο διατηρείται, αλλά προβλέπεται η επέκτασή του σε ακόμα περισσότερους εργαζομένους. Με τις διακηρύξεις για αύξηση του κατώτατου μισθού να λειτουργούν ως μοχλός για τη σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, δείχνοντας στην κατεύθυνση της παραπέρα έντασης της εκμετάλλευσης».

● Το «σάρωμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και ακόμα περισσότερα όπλα στη “φαρέτρα” της εργοδοσίας που η κυβέρνηση “σφραγίζει” για τη “μεταμνημονιακή” περίοδο με την “κωδικοποίησή” τους».

● Την «απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και προσπάθεια να μπει πάγος στο δικαίωμα στην απεργία».

● Τη συζήτηση «για την παραπέρα μείωση του εργασιακού “κόστους”» και «την παραπέρα απαλλαγή της εργοδοσίας από ασφαλιστικές εισφορές, πλάι στους υπόλοιπους νόμους που διέλυσαν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης».

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και την παραγωγή υπερπλεονασμάτων, που περιλαμβάνουν τους «μόνιμους “κόφτες” σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία και υποδομές για τις ανάγκες του λαού», τους υπερβολικούς φόρους και τους πλειστηριασμούς, έχουμε ολόκληρο το παζλ των παρεμβάσεων του ΚΚΕ καθ’ όλη τη διάρκεια της επόμενης περιόδου, η οποία θα έχει κατάληξη στις κάλπες.

Και, βεβαίως, από τη ρητορική του Περισσού δεν θα μπορούσε να λείψει το κεφάλαιο που αφορά την «εμπλοκή της χώρας στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. στην περιοχή, στους ανταγωνισμούς για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής. Εμπλοκή μέσα από την οποία η αστική τάξη βλέπει “ευκαιρίες” γεωστρατηγικής αναβάθμισης και ο λαός μας, όπως και όλοι οι λαοί της περιοχής, μεγάλους κινδύνους και νέα δεινά εν όψει».