Αρρωστημένες αναρτήσεις, αποτρόπαια βίντεο,  ανατριχιαστικές φωτογραφίες αποκαλύπτουν μια σκοτεινή και χαώδη εικόνα του ανθρώπινου ψυχισμού που δύσκολα γίνεται αποδεκτή από τις εφησυχασμένες συνειδήσεις μας. Ταυτόχρονα, καταβροχθίζουμε στην ασυνάρτητη ζωή μας τον πολύχρωμο πολτό μιας ανεξέλεγκτης αγριότητας γεμάτης πολέμους με διαμελισμένα πτώματα, ιλουστρασιόν ενσταντανέ απαστραπτόντων σταρ που εκπροσωπούν ένα ψέμα εξίσου άγριο, αλλόφρονες δολοφόνους που κρύβονται πίσω από θρησκευτικά δόγματα ή κοσμοσωτήριες ιδεολογίες ανάμικτες με εκρηκτικά, επικίνδυνες λαβυρινθώδεις ψυχολογικές αιτιάσεις από την τραυματισμένη παιδική ηλικία.

Ακόμα και οι πιο ειρηνικές εκφάνσεις της καθημερινότητας υποκρύπτουν ένα εν δυνάμει βίαιο, ανεξέλεγκτο ξέσπασμα – βολικά απρόβλεπτο, με ετοιμοπαράδοτη τεκμηριωμένη αιτιολογία. Η βία μάς έλκει ηδονικά – τόσο στην πραγματικότητα όσο και στις διάφορες αναπαραστάσεις της. Είμαστε εθισμένοι στη βία, όπως και στο υποχρεωτικό μανιφέστο της καταδίκης της. Η βία μυστικά μας διαβρώνει, βρίσκει τις αόρατες ρωγμές στον σκοτεινό και υπόγειο τοίχο του ψυχισμού μας. Την βία την κρατάμε αιχμάλωτη μέσα μας, γι’ αυτό όταν αποδρά, ξεσπά απρόβλεπτα έντονα. 

Στο πρόσφατο αποτρόπαιο περιστατικό με τον άτυχο Ζακ, έναν άνθρωπο χαμένο από καιρό, κυριολεκτικά εκτός εαυτού, δυο  νοικοκυραίοι, «άνθρωποι της διπλανής πόρτας» τον χτυπούσαν λυσσωδώς με εμφανή πρόθεση να τον σκοτώσουν. Ενώ ήταν παντελώς ανήμπορος, τον κλωτσούσαν με μανία και ταυτόχρονα με ηδονική ορμή και ενστικτώδη πρωτογονισμό, λες και από το σπασμένο του κρανίο θα κέρδιζαν την αιώνια ζωή… Τον κτυπούσαν συνειδητά για να τον σκοτώσουν. Πρόθεσή τους ήταν να του λιώσουν το κεφάλι. Δεν κινδύνευαν ούτε οι ίδιοι, ούτε η περιουσία τους. Ο παραπαίων Ζακ μπορούσε να συλληφθεί με τις νόμιμες διαδικασίες, εύκολα και ήσυχα, αλλά οι «νοικοκυραίοι» ιδιοκτήτες βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία  να ζήσουν τη σκοτεινή γοητεία της βίας. 

Ο Ζακ ήταν απλώς ένας χαμένος ναρκομανής υπό κατάρρευση που πάλευε με τα φαντάσματα της ζωής του, τρέκλιζε, δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Οι γενναιόφρονες νοικοκυραίοι μπήκαν στον πειρασμό να δικαιώσουν τα ένστικτά τους, να νιώσουν αυτή την ακαταμάχητη μαστούρα της βίας, να αισθανθούν επιτέλους ότι είναι κάτι παραπάνω από το τίποτα, να χρωματίσουν με αίμα την άχρωμη και μίζερη ζωή τους βιώνοντας ένα ακραίο συναίσθημα: τον φόνο. Να ζήσουν, ευκαιρίας δοθείσης, τις απαγορευμένες τους βίαιες εντυπώσεις και με το θέλημα του Θεού να την σκαπουλάρουν…