Η χώρα από τη μια άντεξε στον φασισμό – ναζισμό, στον λιμό, στην εξαθλίωση με περηφάνια και αυθεντική αξιοπρέπεια όσο ελάχιστοι ευρωπαϊκοί λαοί την αντίστοιχη περίοδο. 

Από την άλλη, δεν άντεξε στον κακό της εαυτό εξελίσσοντας το έπος σε ένα αδελφοκτόνο Εμφύλιο προς χάριν  ιδεολογικών κομματικών σκοπιμοτήτων. Η χώρα ακόμα πληρώνει το πιο βαρύ και άδικο αντίτιμο γιατί θέλησε να παραμείνει σύμμαχος της Δύσης και δεν έγινε δορυφόρος της Σοβιετικής Ένωσης. 

Η χώρα και οι πολίτες της έχουν εθιστεί στις θριαμβοπανωλεθρίες, στις αντιστροφές της Ιστορίας. Αδυνατούν να βιώσουν τους θριάμβους τους, να δεχτούν τις επιτυχίες τους. Δεν αποδέχονται τα επιτεύγματα τους και αποκλίνουν στην μεμψιμοιρία, στο θρήνο, στους κλαυθμυρισμούς. 

Στο καμένο κουφάρι του σπιτιού μια σημαία ανεμίζει το σύγχρονο ΟΧΙ στην λογική, στο μέτρο, στην πραγματικότητα. Ανεμίζει ένα δυσοίωνο παρόν με άδηλο μέλλον, μια υποστολή των ονείρων μας και των δυνατοτήτων μας, την σύγχρονη αυτοκαταστροφική μας ψύχωση: 

– Πάνος Καμμένος, Υπουργός Άμυνας:  «Ήταν εδώ οι βάρκες, οι βατραχάνθρωποι, το λιμενικό…» 

– Κάτοικος Ματιού: «Δεν ήταν κανείς.»

–  Πάνος Καμμένος, Υπουργός Άμυνας:  «Δεν σε πιστεύω. Τα παιδιά σου ποιος τα έβγαλε;» 

– Κάτοικος Ματιού: «Εγώ τα έβγαλα.»

–  Πάνος Καμμένος, Υπουργός Άμυνας:  «Αυτά τα λες εσύ κι ο Πορτοσάλτε»…