Ευφραδής και πειστικός, άνετος και ακαταμάχητος, ο γνωστός στο πανελλήνιο, σταρ των τηλεοπτικών σποτ, Ριχάρδος, εμφανιζόταν ωσάν η χρυσή ευκαιρία της κρίσης. Σαν ένας συμπονετικός κύριος που βάζει πλάτη να σώσει την κοινωνία. Η απάτη φυσικά φαινόταν …από χιλιόμετρα. Όμως η τηλεόραση εκτός από το ότι προβάλει, νομιμοποιεί κιόλας. Στην Κατοχή, οι αντίστοιχοι επαγγελματίες ονομαζόταν μαυραγορίτες και κρατούσαν την ντροπή όλη δική τους. Σήμερα διαφημίζονται αυτοπροσώπως, δηλαδή έχουν πρόσωπο στην κοινωνία, αγοράζοντας τηλεοπτικό χρόνο και …συμπάθεια!

Έτσι, ο Ριχάρδος με την …χρυσή καρδιά, περνούσε χάριν γούστου ως ο Ρομπέν των τιμαλφών! Μόνο που δεν τον μοίραζε τον χρυσό αλλά τον έσπρωχνε στην Τουρκία και κονομούσε χοντρά. Όχι μόνο από τα ενεχυροδανειστήρια αλλά και σαν κλεπταποδόχος χρυσού. Το κύκλωμα λειτουργούσε με βιτρίνα τα καταστήματα του Ριχάρδου όπου διάφορες σπείρες μπουκαδούρων ξέπλεναν τα κλοπιμαία, τα έλιωναν, τα μετέτρεπαν σε ράβδους χρυσού και τα εξήγαγαν στην χρυσή Ανατολή!

Κατά τα άλλα, η δουλειά γινόταν νοικοκυρεμένα μπροστά στα μάτια των αρχών και της κοινωνίας. Τα «μαγαζιά» ξεπέρασαν τα περίπτερα και τα σουβλατζίδικα κι ο Ριχάρδος κάθε μέρα -έναντι πινακίου φακής- στράγγιζε τον κοσμάκη πάνω στη δυστυχία του, και καμιά αρχή δεν συγκινήθηκε να ρίξει μια ματιά σ’ αυτά τα «ιδρύματα», να δει πώς λειτουργούν, τι κάνουν, πώς πορεύονται. Η δε υπόλοιπη κοινωνία την έβρισκε να κάνει γούστο τον «γραφικό» Ριχάρδο, αρνούμενη να αντιμετωπίσει αυτό που γνωρίζει και βιώνει – κρατώντας αποστάσεις από την πραγματικότητα που αρέσκεται να την κάνει ανέκδοτο!