Ο Τσίπρας, έκανε κάποιες επιλογές τακτικής, ξεκινώντας την προεκλογική κούρσα, που όχι μόνο δεν τις παίρνει πίσω, αλλά τις συνεχίζει και επιμένει μέχρι τέλους, αγνοώντας ότι αυτές μπορεί να του κοστίσουν εκλογικά, αλλά επηρεάσουν τις εθνικές κάλπες, όποτε κι αν γίνουν( Ιούνιο, ή στο τέλος της τετραετίας)

Πέρασε σε δεύτερη και τρίτη μοίρα, όσα έγιναν τα τρία αυτά χρόνια – από το Σεπτέμβρη του 15-  στο πεδίο της οικονομίας, στις μεταρρυθμίσεις που πέρασαν από την Βουλή, τις οποίες προσπάθειες να ξεκινήσουν μεγάλες επενδύσεις εφαρμοστεί μια κοινωνική πολιτική με παροχές στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα της κοινωνίας, την ενίσχυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης με οικονομικά προγράμματα, σε κάποιο συμμάζεμα στον χώρο της δημόσιας υγείας και άλλα πολλά μεγάλα και μικρά.

Και τι έφερε στο προσκήνιο της προεκλογικής αντιπαράθεσης κυρίως με ευθύνη του;

• Τις πολιτικά ηλίθιες και αισθητικά απαράδεκτες παρεμβάσεις του Πολάκη.
• Τις μέτριες επιλογές προσώπων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ και των ΑΝΕΛ ως “γέφυρες” για μια προοδευτική συμμαχία, που ούτε πολιτική ποιότητα διαθέτει ούτε σοβαρή προοπτική μπορεί να έχει.
• Τις ατυχέστατες επιλογές στον χώρο των ΜΜΕ σε Μέσα και σε πρόσωπα, στα οποία κυριαρχεί η εμπάθεια, ο φανατισμός, οι υπόγειες διαδρομές με αμφιλεγόμενα πρόσωπα από τον επιχειρηματικό και πολιτικό χώρο.
• Τις αδύνατες επιλογές υποψηφίων τόσο στο ευρωψηφοδέλτιο, όσο κυρίως στην Τοπική Αυτοδιοίκηση με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα, στην Περιφέρεια Αττικής, στους δήμους Αθήνας και Θεσσαλονίκης.

Αυτά όλα έπρεπε να τα αποφύγει, να τα μετριάσει να βάλει στην πρώτη γραμμή της αντιπαράθεσης τις διαφορές με την ΝΔ, την υπεράσπιση της πολιτικής του και προφανώς τα πολιτικά και επικοινωνιακά ατού που ο ίδιος διαθέτει έναντι των
αντιπάλων του.

Όλο αυτό το ρίσκο θα το μετρήσουμε στις κάλπες του Μαΐου.