«Πέρασα μια περίοδο, το 2007, που περιλάμβανε ήττες, απανωτά κροσέ, μικρούς θανάτους που με έριξαν κάτω. Όλα αυτά είχαν να κάνουν με τον χωρισμό μου, με το Θέατρο Χώρα, με το κόψιμο του «Γιούγκερμαν», με μια έλλειψη ικανότητας να βρω το κέντρο μου που το έψαχνα» λέει και συνεχίζει: «Με την παρότρυνση των φίλων μου, αναζήτησα βοήθεια σε ειδικό και πήρα φαρμακευτική αγωγή. Ήμουν με διαγνωσμένη κατάθλιψη, αλλά σηκώθηκα ξανά και τα πράγματα άρχισαν να φτιάχνουν. Από τα 40 και μετά, αισθάνομαι ότι διανύω την καλύτερη περίοδο της ζωής μου και πηγαίνω όλο και πιο κοντά σε κάτι που αισθάνομαι ότι είμαι πραγματικά. Αν και στο νεκροκρέβατο κρίνονται τα πάντα. Προς το παρόν, δεν έχω δαίμονες, πέρα από το σύμπλεγμά μου να με αγαπούν και να με θαυμάζουν, παιδικό τραύμα. Συχνά μπορεί να είμαι πολύ μαύρος. Όχι τόσο όμως ώστε να βυθιστώ»