Άνθρωπος της παρέας ο Λαυρέντης, ωστόσο, πάντα μόνος του, χωρίς δουλειά και τακτικά λεφτά, αλλάζοντας σπίτι αλλά όχι και ρότα, δίχως την θαλπωρή της κατσαρόλας που ζεσταίνει το φαγητό και την ασφάλεια μιας μόνιμης ζωής, αναζητούσε εκείνα τα χρόνια στην περιπλάνησή του την πρώτη ύλη των τραγουδιών του, να δοκιμάσει τη φωνή του στον κόσμο, να τραγουδήσει την ιστορία της δικής του μελαγχολίας. 

Αβόλευτος μέσα σε έναν βολεμένο κόσμο, ζούσε τη ζωή από στιγμή σε στιγμή πετυχαίνοντας ιδιωτικά ανδραγαθήματα μέρα με τη μέρα. Έμοιαζε με εκείνους τους σπάνιους ανθρώπους που τα περιμένουν όλα από τα σώψυχά τους. Τα θαύματα εξάλλου έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις. Από πληγωμένες καρδιές που τα βρήκαν σκούρα και πήραν την ζωή στα σοβαρά. 
  
Η είδηση του αιφνίδιου θανάτου του ήχησε φάλτσα. Μέχρι σήμερα, ο Λαυρέντης ήταν φίλος με τον χώρο μας. Τώρα θα γίνει και φίλος τού «αιώνιου» χρόνου μας…