Μπορεί η απόφαση της Αττικό Μετρό Α.Ε. να ήταν βιαστική, να μην υπολόγισε μια σειρά παραμέτρων και ιδιαιτεροτήτων που προκύπτουν από την χρήση και τον συνδυασμό δυο σύγχρονων ιστορικών προσωπικοτήτων του αντιδικτατορικού αγώνα, εκ των οποίων ο ένας βασανίστηκε από τους τυράννους της χούντας κι ο άλλος δολοφονήθηκε από τους τυράννους της τρομοκρατίας, ωστόσο, οι γενικευμένες ποικίλες αντιδράσεις επιβεβαιώνουν την ροπή μας προς την υπερβολή. Σε αυτό τον τόπο, ο δημόσιος διάλογος σπάνια γλιτώνει από την γελοιότητα.

Ωστόσο, δεν έλειψαν οι κριτικές και οι -με γνώση του θέματος- τοποθετήσεις. Από τις πιο ενδιαφέρουσες που μπορέσαμε να συλλέξουμε, ξεχωρίσαμε αυτήν του πολιτικού επιστήμονα Παναγή Παναγιωτόπουλου. Σε ανάρτησή του στο fb, ο Παναγιωτόπουλος επισημαίνει: «Οι αστικές συγκοινωνίες και δη το μετρό, υποφέρουν και έχουν υπονομευτεί στις θεμελιώδεις πρακτικές και συμβολικές τους λειτουργίες. Το μετρό είναι ο μη-τόπος όπου συναντιόμαστε, όλοι με όλους. Έμβλημα μιας πόλης που μπορεί να αφαιρεί στοιχεία της ιστορίας της και να πριμοδοτεί άλλα, να αποστειρώνει λειτουργίες αλλά να προσφέρει ενδιάμεσες στιγμές προσωπικής χάωσης και αναστοχασμού, δείγμα μιας δυνατότητας μείωσης των κοινωνικών αποστάσεων μέσα από την συντόμευση των γεωγραφικών αποστάσεων. Μια δημοκρατική κυβέρνηση, που ρητά έχει στοχεύσει στην ανασυγκρότηση της μεσαίας τάξης, οφείλει να πυκνώσει αυτές τις λειτουργίες. Κυρίως πυκνώνοντας τα δρομολόγια και όχι με υπερφόρτωση του πολιτικού νοήματος και εξουσιαστική συμβολοποίηση»…

Είναι προφανές ότι η απόφαση της Αττικό Μετρό ΑΕ ήταν πρόχειρη και με ρηχή πολιτική νοηματοδότηση. Συνδυάζοντας όλες τις ξεπερασμένες εκδοχές του μεταπολιτευτικού παλαιοκομματισμού, συμβολοποιεί την γεωγραφία της πόλης, την περικλείει σε νωπές και φορτισμένες ιστορικές αναφορές, περιορίζει την ελευθερία του αστικού ορίζοντα, υπονομεύει την δυνατότητα της ανάλαφρης διάθεσης, εγκλωβίζει τους συνειρμούς σε ηρωικές υπερβάσεις, μας χωρίζει αντί να μας «μπλέκει γλυκά» στην απελευθερωτική μας ανωνυμία…