«Ήταν μία ομάδα ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη άποψη για τον τόπο αλλά με γενναιόδωρη γνώμη για τον εαυτό τους. Δεν τους χαρακτήριζαν ιδιαίτερες ανησυχίες ή ευαισθησίες, γνώσεις ή ιδέες, μόνο μία μεγάλη δίψα: να ασκήσουν την εξουσία που θεωρούσαν ότι τους άξιζε. Ήταν απλώς ένα ετερόκλητο πλήρωμα στο πλοίο του νεότερου Παπανδρέου που τρεφόταν με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν το νικηφόρο επιτελείο του επόμενου Παπανδρέου», γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης. 

Γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης 

Μετά την ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ ένα πράγμα είναι βέβαιο: όλα τα πρωτοπαλίκαρα του Γιώργου Παπανδρέου έχουν μετακομίσει στον Τσίπρα. Βρίσκω το φαινόμενο σχεδόν φυσιολογικό. Και περίπου αναμενόμενο. Η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ όπως είχε προκύψει μετά την εσωτερική αντιπαράθεση του 2007 και όπως ήλθε στην εξουσία το 2009 δεν διέθετε ποτέ πολιτικά χαρακτηριστικά, ούτε είχε ξεκάθαρες συντεταγμένες. 

Ήταν μία ομάδα ανθρώπων χωρίς ιδιαίτερη άποψη για τον τόπο αλλά με γενναιόδωρη γνώμη για τον εαυτό τους. Δεν τους χαρακτήριζαν ιδιαίτερες ανησυχίες ή ευαισθησίες, γνώσεις ή ιδέες, μόνο μία μεγάλη δίψα: να ασκήσουν την εξουσία που θεωρούσαν ότι τους άξιζε. Ήταν απλώς ένα ετερόκλητο πλήρωμα στο πλοίο του νεότερου Παπανδρέου που τρεφόταν με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν το νικηφόρο επιτελείο του επόμενου Παπανδρέου. 

-Έχουμε έλθει για δύο τετραετίες και βλέπουμε για τη συνέχεια, μου έλεγε αυτάρεσκα τον Δεκέμβριο 2009 ένας από τους πιο πρωτοκλασάτους. Δεν άντεξαν στην εξουσία ούτε δύο χρόνια. Κι έφυγαν κακήν κακώς. Απαξιωμένοι, ταπεινωμένοι και καταγέλαστοι. Με ένα αίσθημα αδικίας αλλά και ματαίωσης, σαν να τους άρπαξαν από τα χέρια τη μοίρα που η ζωή τους είχε υποσχεθεί. 

Τα χρόνια που ακολούθησαν κανείς φυσικά δεν θυμόταν τον Ραγκούση ή τη Μαριλίζα ή τη Βάρτζελη ή τον Μωραϊτη. Κι η αλήθεια είναι ότι η τύχη τους μας ήταν αδιάφορη. Την ελληνική κοινωνία απασχολούσαν σοβαρότερα πράγματα. Αλλά φυσικά εκείνοι δεν ξέχασαν τον εαυτό τους. Όχι μόνο επειδή το αίσθημα της αδικίας είναι βαρύ φορτίο στη ζωή. Αλλά κι επειδή η δίψα να ξαναπιάσουν από κάπου το νήμα υπερέβαινε κάθε μορφής ηθική αναστολή – αν υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο. 

Ο Τσίπρας τους έδωσε τη σημασία που είχαν στερηθεί. Την αίσθηση ότι μπαίνουν ξανά σε μία μεγαλύτερη εικόνα. Την ικανοποίηση ότι κάποιοι τους ακούν πάλι. Και εκείνος και εκείνοι έψαχναν το ίδιο πράγμα: ένα ακροατήριο. Έτσι λοιπόν τους πήρε στη δούλεψή του χωρίς ιδιαίτερες ψευδαισθήσεις ή προσδοκίες – ελπίζω γι’αυτόν… Δεν είναι και τίποτα κελεπούρια που θα αλλάξουν το πρόσωπο της ελληνικής πολιτικής. 

Κι εκείνοι προσφέρθηκαν επειδή θεώρησαν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε πια να τους προσφέρει κάτι από εκείνα που ζητούσαν. Η σμίκρυνση της επιχείρησης περιορίζει τις επαγγελματικές προοπτικές των στελε΄χων της. 

Τα υπόλοιπα είναι περίπου αυτονόητα. Ως γνωστόν (και παραφράζοντας τον Κλεμανσό) το ΠΑΣΟΚ είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να σε οδηγήσει παντού. 

Αρκεί να το εγκαταλείψεις εγκαίρως.