Η Γιολακοτουρίν, ή αλλιώς γάτα Γιούλ, είναι μια τεράστια μοχθηρή γάτα, που κρυφοκοιτάζει από τα παράθυρα για να δει τι δώρο πήρε ο καθένας. Αν ανακαλύψει καινούρια ρούχα, φεύγει. Διαφορετικά, τρώει το δείπνο για ορεκτικό πριν προχωρήσει στο κυρίως γεύμα: ένα ολόκληρο παιδί.

Στη Ισλανδία, σύμφωνα με την παράδοση, αν κάποιος αν ήταν πολύ εργατικός μέχρι το τέλος της χρονιάς, δεχόταν για δώρο νέα ρούχα και παπούτσια. Ειδικότερα, τέτοια δώρα ήταν η ανταμοιβή για τους εργάτες που δουλέψανε πολύ σκληρά στην επεξεργασία του μαλλιού. Όσοι δε συμμετείχαν, ή δεν ήταν αρκετά αποδοτικοί, μένανε με άδεια χέρια και με το φόβο ότι σύντομα θα γίνονταν το γεύμα της φοβερής γάτας των Χριστουγέννων.

Όταν, με τον καιρό, οι δεισιδαιμονίες σταμάτησαν να τρομάζουν τους ενήλικες, η Γιολακοτουρίν παρέμεινε ως απειλή για τα μικρά παιδιά, ώστε να μην τεμπελιάζουν και να κάνουν τις δουλειές που τους αναθέτουν οι μεγάλοι. Είχε όμως και έναν ακόμα σκοπό: να εμπνεύσει την γενναιοδωρία προς αυτούς που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν καινούριο ρουχισμό. Έτσι, τα παιδιά χάρίζαν ρούχα στους φίλους τους, για να τους προτατεύσουν από την γιγάντια ανθρωποφάγο γάτα.

Ο μύθος της γάτας Γιούλ καταγράφηκε πρώτη φορά σε ποιήματα και τραγούδια του 17ο αιώνα και έχει τις ρίζες του στα σκοτεινά παραμύθια της Ισλανδίας. Η Γιολακοτουρίν είναι η γάτα της Γκρίλα και του Λεπαλούντι, δύο κακών γιγάντων, που τρώνε τα άτακτα παιδιά αφού τα μαγειρέψουν σε μια τεράστια χύτρα.

Τα 13 εξίσου διαβολικά παιδιά τους φοβίζουν και κλέβουν τους ανθρώπους τις 13 νύχτες πριν τα Χριστούγεννα.

Τα παραμύθια αυτά δεν ήταν πάντα συνδεδεμένα με τα Χριστούγεννα και είναι άγνωστο πότε ακριβώς συνέβη αυτό. Παλαιότερα ποιήματα παρουσιάζουν την Γκρίλα ως μια ενοχλητική ζητιάνα που ζητάει από τους ανθρώπους να της δώσουν τα κακά παιδιά τους, ενώ ικανοποιείται και με φαγητό.

Σήμερα, οι αντίστοιχες χριστουγεννιάτικες ιστορίες της Ισλανδίας είναι λιγότερο γκροτέσκες, οι Ισλανδοί όμως εξακολουθούν να φορούν καινούρια ρούχα τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.