Οι Καστρωμένες

Εκδόσεις: Νεφέλη

Σελ.: 264  

– Τα μάθατε; Τ’ς πιάσαν καβάλα, έλεγε η μία.

– Λες να τ’νε κάμαν τ’ν πράξ’; ρωτούσε η άλλη.

– Ε, δεν π’στεύω να φτάσαν δα και στ’ απροχώρητο! ακουγόταν απ’ την κουζίνα, που ’πλενε τα πιάτα, η Άννα. Λόγια μπρόλια. Εδώ, μάτια μ’, βγάζουν και το δεσπότ’ γκαστρωμένο.

– Ζαβές που ’μαστουν, μωρή Ανεστασία, εμείς! συμπλήρωνε η Μπαλαμάρκαινα. Τώρα, μάτια μ’, ούλες ελωλαθήκαν. Σαν τ’ς γάτες το κάνουν μες στ’ς δρόμ’, στα ορθά. Μοναχά εμείς εμείναμε να βαστούμε τα μπόσ’κα. Καλέ πού τα δ’κά μας τα χρόνια;

Ηθογραφικά αφηγήματα της άχρονης καθημερινότητας μιας περίκλειστης νησιώτικης γειτονιάς της Τήνου, που αρχίζει από την  Απάνω Βρύση και φτάνει μέχρι τα περιβόλια της Βαρής και τα Σταμνάδικα, όπου πάνω από εκατό γεροντοκόρες, ξεχασμένες στο παρελθόν τους, υπερασπίζονται τον τρόπο ζωής, τις αρχές και αξίες ενός κόσμου που έχει προ καιρού παρέλθει. Εκτός τόπου κι εντός χρόνου, οι γυναίκες αυτές χαρίζουν άλλη διάσταση στο κουτσομπολιό, καθώς η γλώσσα τους, που πάει ροδάνι, υψώνει ολοένα και περισσότερο το αόρατο τείχος που τις χωρίζει από τον υπόλοιπο κόσμο, την εποχή τους και εν τέλει την ίδια τη ζωή, καθώς όλα τούς βρωμάνε κι όλα τους ξινίζουν. Ο αφηγητής αναδεικνύει με μαεστρία την καθημερινότητά τους, τις εμμονές τους, τη σκληρότητα που επιδεικνύουν απέναντι στον εαυτό τους μέσα από μια σειρά απίθανων καταστάσεων, μιας πραγματικής ιλαροτραγωδίας, καθώς όλες τους αδυνατούν να αποδεχτούν – συχνά με αυτοσαρκαστική διάθεση – το παρόν τους, τη φθορά τους, τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο…