«Αρχές της δεκαετίας του 2010 η εικόνα ήταν διαφορετική. Την εποχή εκείνη οι αποδόσεις των ελληνικών ομολόγων εκτοξεύονταν σε δυσθεώρητα ύψη και η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Τότε ανέλαβε δράση ο Ντράγκι. Με την περίφημη φράση ότι θα κάνει ό,τι χρειαστεί για τη διάσωση του ευρώ (whatever it takes) κατέστησε σαφές στις αγορές ότι όσο δικαιολογημένο κι αν ήταν -δεδομένης της εύθραυστης κατάστασης- το ότι στοιχημάτιζαν στη χρεοκοπία της Ελλάδας, η ΕΚΤ δεν θα επέτρεπε μια τέτοια εξέλιξη.

Υπό αυτό το πρίσμα η Ελλάδα χρωστά ασφαλώς περισσότερα στον Ντράγκι απ΄ ότι η Γερμανία. Ωστόσο εξακολουθεί να είναι η εκπληκτική επιστροφή της χώρας στις χρηματαγορές απότοκο της τότε πολιτικής διάσωσης του ευρώ; Μπορεί η Ελλάδα να έχει σταθεροποιηθεί και […] η οικονομία καταγράφει ελαφρά ανάπτυξη. Η ανεργία είναι όμως υψηλότερη απ΄ ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη ενώ οι τράπεζες έχουν στα βιβλία τους μεγάλο όγκο προβληματικών δανείων. Παρά την αναβάθμιση της Ελλάδας από τους Οίκους Αξιολόγησης η υψηλή ζήτηση των ομολόγων δεν έχει τόσο σχέση με την οικονομική ανάπτυξη αλλά περισσότερο με το γεγονός ότι στην Ευρωζώνη υπάρχουν ελάχιστα κρατικά ομόλογα που έχουν θετικές αποδόσεις. Την ίδια ώρα το χρέος της Ελλάδας εξακολουθεί να βρίσκεται στο 180%. Και αυτό παραμένει ανησυχητικό».