Κατ’ επέκταση βλέπουμε έναν πατέρα – αφέντη (Ελισσαίος Βλάχος), που στο όνομα της «τιμής» εξωθεί την κόρη του στην αυτοκτονία κι έπειτα εξαγοράζει την «τιμή» της με χρήμα.

Έναν αρραβωνιαστικό που την εγκαταλείπει.

Μια ανήμπορη, συμβιβασμένη μητέρα (Βάσω Καμαράτου), που μάταια προσπαθεί να τη βοηθήσει. Μια αδελφή (Μυρτώ Πανάγου) σκληρή σαν μέταλλο ακατέργαστο. Τέλος, αυτούς που καλούνται να κρίνουν το «ατόπημα»: ο εισαγγελέας, ο συνήγορος, οι μάρτυρες της δίκης. Και ο βιαστής; «Ένα καλό παιδί», λένε, ερωτευμένο, που παρεκτράπηκε, αλλά επιθυμεί να δώσει μια ευπρεπή λύση (όλοι οι ρόλοι ερμηνεύονται από τον Δημοσθένη Ξυλαρδιστό και τον Δημήτρη Κουτρουβιδέα).

«Μήπως όμως δεν τα ήθελε κι αυτή;» πλανάται το ερώτημα. «Αυτή», ωστόσο, που δεν αντέχει πια την εκμετάλλευσή της, καταφεύγει στην αυτοπυρπόληση. Σώζεται. Αλλά το τραύμα στο σώμα και στην ψυχή της παραμένει αναλλοίωτο. Και ο γάμος γίνεται.

Από την πρώτη σκηνή της παράστασης του Κώστα Παπακωνσταντίνου και της Αγγελικής Μαρίνου αποκαλύπτεται με τρόπο ωμά ρεαλιστικό η ουσία του έργου – έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός τη δεκαετία του ’80. Έκθετο σε κοινή θέα πάνω σε μια γυναικολογική καρέκλα φαντάζει το αιδοίο της νεαρής κοπέλας (έξοχη η Μαργαρίτα Τρίκκα, που βουβή σε όλη τη διάρκεια των δρώμενων σωματοποιεί την άμετρη αγωνία της). Μπορεί η απώλεια του «πολυτιμότερου αγαθού» της γυναίκας να μην ισχύει στις μέρες μας. Ισχύει όμως ο κανιβαλισμός του βιασμού της.

Έτσι, κάτω από την επήρεια των αρχικών έντονων ώς σοκαριστικών εντυπώσεων ξετρυπώνουν η προσποίηση, η απόρριψη, η αμάθεια, η κακοποίηση – στοιχεία που σήμερα έχουν πάρει παγκοσμιοποιημένες διαστάσεις.

Η σκηνοθεσία ακολουθεί τις κλιμακώσεις του έργου, διανθίζοντάς το με δυνατές σκηνές: πέρα από την εξαιρετική έναρξη ξεχωρίζουν η βουβή κραυγή του θύματος και η «τελετή» του γάμου.

Γόνιμες είναι οι υποκριτικές ικανότητες των ηθοποιών, που μεταφέρουν μια υποδόρια ανησυχία στο κοινό. Αν, μάλιστα, έλειπαν κάποιες ηχητικές υπερβολές (από τους ίδιους και από τα μικρόφωνα που χρειάζονται ρύθμιση), το αποτέλεσμα θα ήταν αρτιότερο.

Τόσο η μουσική (Βασίλης Κουτσιλιέρης) όσο και οι φωτισμοί (Γιώργος Αγιαννίτης) υπογραμμίζουν την ψυχολογική κατάσταση των προσώπων. Η γυμνή σκηνογραφία της Βίκυς Πάντζιου, που στο τέλος αποκαλύπτει το μικροαστικό σπιτικό των ηρώων, σηματοδοτεί εύστοχα ένα σύνθημα κενού πια νοήματος: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Info: Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55