Οι Έλληνες σκηνοθέτες τον αποχαιρετούν με πόνο και θλίψη αναφέροντας πως η αγάπη τους για τους νέους θα τους οδηγεί πάντα. 

«Με κινηματογραφικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κιέβου. Μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκίνησες τη δεκαετία του 80, σαν νέος και εσύ κινηματογραφιστής με επώνυμες δημιουργίες και καλλιτεχνικά όνειρα και στη συνέχεια τάχτηκες με όλη σου την ενέργεια στην στήριξη των νέων σκηνοθετών, ένας ουσιαστικός συμπαραστάτης τους με την ευθύνη σου ως Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας. Εκεί παρουσίαζες όλες τις δημιουργικές τάσεις των νέων αυτών κινηματογραφιστών για πρώτη φορά μπροστά στο κοινό τους. Εκεί ονειρεύονταν, εκεί ερωτεύονταν, εκεί σχεδίαζαν το μέλλον τους», αναφέρουν τα μέλη της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών. 

»Μιλούσες απλά στους νέους, με αγάπη και τους δίδασκες ότι για να γίνεις καλλιτέχνης πρέπει να ζεις σαν καλλιτέχνης, να γίνεις ο ίδιος έργο τέχνης, πράγμα που τήρησες και διατήρησες μεχρι το τέλος χωρίς να φοβάσαι κανένα τίμημα. Όλα αυτά τα χρόνια πίστεψες απόλυτα σε αυτό τον στόχο και παρά τις συχνά αντίξοες συνθήκες –ενάντια στο όραμα σου- κέρδισες με επιμονή το στοίχημα του πρωταγωνιστικού ρόλου του Φεστιβάλ Δράμας. Έκανες μια πόλη της περιφέρειας, τη Δράμα, σημείο αναφοράς σε όλο τον κόσμο. Παρέλαβες ένα μικρό ελληνικό Φεστιβάλ και το έκανες παγκόσμιο θεσμό», σημειώνουν.

«Σε όλα αυτά τα χρόνια της δημιουργικής σου παρουσίας ήσουν πάντα παρών στις διεκδικήσεις των συναδέλφων σου και στήριξες την Ελληνική Κινηματογραφία και τους αγώνες των σκηνοθετών μέσα από όλες τις θέσεις ευθύνης που κλήθηκες συχνά να διαχειριστείς. Η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών, τιμώντας αυτή τη διαρκή προσφορά σου , στον Πολιτισμό μας και την Ελληνική Κινηματογραφία, σε βράβευσε με την παρουσία όλων των συναδέλφων και φίλων σου τον Ιανουάριο του 2020. Η προσωπικότητα σου και η αγάπη σου για τους νέους και όλους εμάς θα παραμείνουν μέγιστο παράδειγμα για τους παλαιούς και τους νεότερους φίλους σου και θα μας οδηγούν πάντα…», καταλήγουν στο δικό τους «αντίο».