Είναι πια φανερό από τα στατιστικά δεδομένα ότι η πανδημία του κορωνοϊού χτυπά και σκοτώνει τις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες. Δηλαδή υπερηλίκους και ήδη νοσούντες από ασθένειες που θα μπορούσε κάποιος εύκολα να διαπιστώσει ότι υποθάλπονται από τον «δυτικό» τρόπο ζωής.

Αυτές οι ευπαθείς πληθυσμιακές ομάδες, δηλαδή οι άνθρωποι που είναι πάνω από 70, είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι, έχουν διαβήτη ή αντιμετωπίζουν άλλα νοσήματα αποτελούν το ένα τρίτο των δυτικών κοινωνιών. Είναι προφανές ότι κανένα σύστημα υγείας δεν μπορεί να κινητοποιηθεί για να αντιμετωπίσει την ανάγκη της ταυτόχρονης παροχής φροντίδας ενός τόσο μεγάλου τμήματος του πληθυσμού.

Η καραντίνα που επιλέχθηκε ως λύση απλώς μετέθεσε το πρόβλημα, δίνοντας στα κράτη χρόνο να ενισχύσουν τις μονάδες εντατικής θεραπείας και στους επιστήμονες να προχωρήσουν την έρευνα για το φάρμακο και το εμβόλιο που θα αντιμετωπίσουν τον ιό. Αυτός ο χρόνος, ωστόσο, δεν είναι απεριόριστος, ειδικά για χώρες όπως η Ελλάδα, που αυτούς τους καλοκαιρινούς μήνες οικοδομεί το 25% του ΑΕΠ της με τον τουρισμό.

Η απόφαση για το «άνοιγμα», λοιπόν, έχει να κάνει με την οικονομία, η οποία, προκειμένου να μην πεθάνει, απαιτεί την ανάληψη ενός ρίσκου που αφορά τον ευάλωτο ελληνικό πληθυσμό, δηλαδή πάνω – κάτω το ένα τρίτο των κατοίκων της χώρας.

Η κυνική (ενδεχομένως και απαραίτητη) επιλογή στην οποία προχώρησαν οι κυβερνήσεις είναι να προσπαθήσουν να διασώσουν τα δύο τρίτα των κοινωνιών τους μεταφέροντας το θανατηφόρο ρίσκο στο ευάλωτο ένα τρίτο. Από τη στιγμή, λοιπόν, που αποφασίστηκαν το άνοιγμα των συνόρων, η διακίνηση τουριστών, το άνοιγμα των καταστημάτων και όλων των δραστηριοτήτων που συνεπάγονται συγχρωτισμό, το αποτέλεσμα θα είναι το αναμενόμενο: η επανάκαμψη των κρουσμάτων και των θανάτων μέχρι η επιστήμη να κάνει το θαύμα της…