«Το συναίσθημα του θανάτου είναι κάτι που το ζεις μόνο μία φορά στο τέλος της ζωής σου. Για όσους έφτασαν πολύ κοντά και είχαν την ευλογία να το ζήσουν, είναι ένα συναισθηματικό φορτίο που θα πρέπει να κουβαλάνε πάντα μαζί τους. Ένα φορτίο που δεν ξέρω αν μπορούν να αντέξουν οι ανθρώπινες πλάτες. Τις πλάτες αυτές μπορεί να τις δυναμώσει μονάχα η πίστη μας στον Θεό. Για εμένα αυτό έπαιξε βασικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη, όπως επίσης και η προσφορά. Προσφέροντας αγάπη και φροντίδα, όπως εσύ νιώθεις, επουλώνεις τις πληγές σου πολύ πιο γρήγορα.

Έχοντας δυναμώσει ψυχικά με όλα τα παραπάνω έρχεται η ανάγκη να διαβάσεις βιβλία με τα οποία εσύ νιώθεις καλά (σ.σ. για εμένα αυτά είναι τα βιβλία Ψυχολογίας). Είναι ένας τρόπος να φέρεις μια ισορροπία και στο μυαλό σου που το έχει άμεση ανάγκη. Φυσικά, όμως, η στήριξη της οικογένειας και των δικών σου ανθρώπων είναι αυτή που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου προβλήματος».

Αναφερόμενος στην οδυνηρή εμπειρία που έζησε είπε: «Η εμπειρία από μόνη της μου προσέφερε μόνο αρνητικά συναισθήματα, όπως ατελείωτο πόνο και θλίψη, οργή, στενοχώρια και απελπισία. Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως θέλησα να τα πάρω και να τα κάνω ευλογία και ευγνωμοσύνη, όπως επίσης και ανάγκη για μια πιο ουσιαστική και ευλογημένη ζωή. Για να φτάσεις από την πρώτη εικόνα στη δεύτερη, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο και πρωτόγνωρο ταξίδι, το οποίο αν θες να ζήσεις πρέπει να το διανύσεις».