Αγαπούσε το σκάκι και, μαζί με άλλους Ικαριώτες σκακιστές, όπως ο Φουτρίδης και ο Σταυρινάδης, έβαλαν τα πρώτα λιθαράκια στο σκακιστικό οικοδόμημα του νησιού.

Όπως είχε διηγηθεί στον Νάσο Μπράτσο (βιβλίο «Αιγαιοπελαγίτες πρόσφυγες στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», εκδόσεις Νότιος Άνεμος, από όπου και η φωτογραφία), ο ελληνοϊταλικός πόλεμος τον βρήκε στο Μενίδι Άρτας να δουλεύει, δίπλα σε μαστόρους Ικαριώτες καρβουνοποιούς. Το Δεκέμβρη του 1941 επιστρέφει στην Ικαρία και το Μάρτη του 1942 φεύγει για τη Μέση Ανατολή.

Θα αναπτύξει έντονη δράση μέσα από την Αντιφασιστική Στρατιωτική Οργάνωση, τα μέλη της οποίας κυνηγήθηκαν, όχι μόνον από εχθρούς. Το 1945 θα επιστρέψει στο χωριό του τον Κάμπο Ικαρίας, «το πιο ωραίο μέρος στον κόσμο».

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1948 συλλαμβάνεται μαζί με άλλους αριστερούς Ικαριώτες και, έπειτα από σύντομη κράτηση στο κρατητήριο του νησιού, μεταφέρθηκε στις καπναποθήκες της Σάμου και στη συνέχεια, αρχές του 1949, στο κολαστήριο της Μακρονήσου.

Βασανιστήρια, άθλιες συνθήκες, αλλά και δίψα για ζωή, για δημιουργική ενασχόληση.

Εντάχθηκε γρήγορα σε πυρήνα δυνατών σκακιστών και πήρε μέρος σε τουρνουά. Έπαιζε με τον Θανάση Βασίλα, τον στρατηγό Χατζημιχάλη, καθώς και με τον Ηλία Ηλιού. Τις αναμετρήσεις του 26χρονου Γιάγκου με τον 45χρονο Ηλία παρακολουθούσε με ζωηρό ενδιαφέρον ο 59χρονος αρχηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης.

Πηγή: Η Αυγή