Και ερχόμαστε στις πολυθρύλητες φοιτητικές πρωτοπορίες. Η απουσία τους όσον αφορά τη συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση της πανδημίας,  δεν είναι απλά εκκωφαντική αλλά ιδιαίτερα εύγλωττη. Αλήθεια, πού είναι το τιμημένο φοιτητικό κίνημα, πού αρμενίζουν οι κομματικές νεολαίες; Ειρήσθω εν παρόδω, γνωρίζουμε ότι του ΣΥΡΙΖΑ η νεολαία αερίζεται  στις βουνοκορφές του Γράμμου ιχνηλατώντας τα βήματα του αντάρτη παππού, ξαναζωντανεύοντας  την μνήμη του μίσους και του διχασμού.  

Σήμερα, στις παρούσες πρωτόγνωρες συνθήκες κατά τις οποίες η κοινωνία περνά μια τρομακτική σε μέγεθος, διάρκεια και κινδύνους, πραγματικότητα, ποια είναι η συμβολή του νεολαιίστικου κινήματος; Τι ακριβώς πράττουν οι κομματικές νεολαίες εκτός από το να ρυπαίνουν τα πανεπιστήμια, να παρακωλύουν τα μαθήματα, να απεργούν,  να βρίσκονται σε καταλήψεις και να διαδηλώνουν  καθ υπόδειξη των κόμματων τους, όταν  αυτό απαιτεί το κομματικό συμφέρον;

Ποιό πολυτιμότερο αγαθό από την ίδια την ζωή μπορεί να κινητοποιήσει ένα νεολαιίστικο κίνημα, να το αφυπνίσει, να το ευαισθητοποιήσει για να δώσει ένα μήνυμα συμπαράστασης στην κοινωνία, δηλαδή στις μανάδες, στους πατεράδες, στους παππούδες, μιαν υπόσχεση ότι θα στρατευθεί με υπευθυνότητα και αυταπάρνηση στο πλευρό τους με διάφορους τρόπους προκειμένου να βοηθήσει σε αυτή την πρωτόγνωρη λαίλαπα που αντιμετωπίζει  η χώρα κι όλος ο υπόλοιπος κόσμος;

Αντ’ αυτού, παρατηρούμε να οργανώνουν πάρτι αντίστασης συνωστιζόμενοι, τσουγκρίζοντας τις μπύρες τους εις υγεία ενός ανέμελου, ανεύθυνου και χύμα τρόπου ζωής, δίχως πράξεις και όνειρα.