Ειδικότερα, ο Δημήτρης Κουτσούμπας κάνει την εκτίμηση ότι με τον διάλογο και τις «‘‘μυστικές’’ ή ‘‘φανερές’’ διαπραγματεύσεις» προωθείται η «“συνεκμετάλλευση” στην περιοχή του Αιγαίου και της ανατολικής Μεσογείου, υπό ευρωΝΑΤΟϊκή εποπτεία, για τα συμφέροντα ενεργειακών κολοσσών».
Σχολιάζοντας τον τρόπο που παρεμβαίνουν οι ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία σημειώνει ότι ανεξαρτήτως της σκοπιάς που παρεμβαίνουν οι δυνάμεις αυτές, δεν αποκλίνουν από «τον διακηρυγμένο ΝΑΤΟϊκό στόχο της “διευθέτησης” και “συνεκμετάλλευσης”, που με εκβιαστικό τρόπο προσπαθούν να “φορέσουν” καπέλο στον ελληνικό λαό, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας».
Σύμφωνα με τον Δημήτρη Κουτσούμπα, η τουρκική «αποθράσυνση» οφείλεται στην ευρωΝΑΤΟϊκή στάση: Στον βαθμό που στρατηγικοί στόχοι παραμένουν «η μείωση της επίδρασης της Ρωσίας στην ανατολική Μεσόγειο και η διατήρηση της ΝΑΤΟϊκής συνοχής» οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούν «να μην θιγεί ο ρόλος της Τουρκίας ως βασικού στρατηγικού εταίρου των ιμπεριαλιστικών κρατών και συμμαχιών». Σε αυτό το πλαίσιο μεταξύ των ανταλλαγμάτων που δίνονται στην Τουρκία συμπεριλαμβάνονται το Αιγαίο και το Κυπριακό.

Σε σχέση με την προσφυγή στη Χάγη επισημαίνει δύο βασικά σημεία:
– Ότι, ουσιαστικά, η Τουρκία θα πάει στο δικαστήριο με όλες τις διεκδικήσεις που προβάλλει κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας
– Ότι το Δικαστήριο της Χάγης δεν είναι πολιτικά αμερόληπτο, αντιθέτως «κινείται στο πλαίσιο του σημερινού συσχετισμού δύναμης και των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων». 
Επιπλέον επισημαίνει τη συμφωνία Ιταλίας – Ελλάδας για την οριοθέτηση ΑΟΖ ως δείγμα αυθαίρετων ερμηνειών του Διεθνούς Δικαίου, στον βαθμό που η συμφωνία αυτή «αναγνωρίζει διαφορετική επήρεια νήσων στον καθορισμό της ΑΟΖ». Με συμφωνίες σαν κι αυτή, υπογραμμίζει, δημιουργούνται δεδικασμένα και οικοδομούνται επιχειρήματα «που οδηγούν στην υποχώρηση βήμα το βήμα από τον ενιαίο χαρακτήρα της επικράτειας». 
Όσο για το δίλημμα «διάλογος με συμβιβασμό ή πόλεμος» ο Δ. Κουτσούμπας το χαρακτηρίζει «ψευτοδίλημμα» υπό την έννοια ότι ο συμβιβασμός δεν αποκλείει τη σύγκρουση, καθώς «ακόμη κι αν προηγηθεί ένας προσωρινός συμβιβασμός, αυτός μόνο θα μεταθέσει για λίγο μετά μια – οδυνηρή για τους λαούς – σύγκρουση, αφού θα πρόκειται για συμφωνία μεταξύ ανταγωνιστών κι όχι λαών» τονίζει. Προσθέτει δε ότι αυτό το δίλημμα «το θέτουν εμμέσως πλην σαφώς οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και οι διεθνείς σύμμαχοί τους, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την πολιτική της συνδιαχείρισης σε βάρος των κυριαρχικών και των λαϊκών δικαιωμάτων και συμφερόντων».

Με αυτά τα δεδομένα κρίνει τη σύγκληση ενός Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών «άνευ αντικειμένου». Κάνει λόγο για «ριζικά» διαφορετικές προσεγγίσεις, καθώς «η κυβέρνηση της Ν.Δ., ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα έχουν εναποθέσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και την ειρήνη στην περιοχή σε ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ε.Ε. και στα παζάρια των αστικών τάξεων Ελλάδας – Τουρκίας, σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν δημιουργήσει τα προβλήματα στην περιοχή, με πολέμους, αλλαγές συνόρων, κύματα προσφύγων».