Τι θα κάνουμε τώρα; Θα παίρνουμε καρέ – καρέ όλες τις κινήσεις των ανθρώπων και θα ασκούμε κριτική;  Α! Δεν έσκυψε σωστά, δεν λύγησε το πόδι με αξιοπρέπεια! Να! Δεν είχε την πρέπουσα έκφραση! Αυτόν γιατί τον χαιρέτισε; Τι θα κάνουμε τώρα; Θα ενοχοποιήσουμε τον αυθορμητισμό των ανθρώπων, την ευγένειά τους, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο, τον πολιτισμικό αυτοματισμό μας; Τι απάνθρωπη κοινωνία είναι αυτή που λοιδορεί έναν εκπρόσωπο της πολιτείας επειδή σκύβει με σεβασμό όταν ο παπάς τον οποίο διέσωσε, τον ευχαριστεί; Θα του υπαγορεύσουμε ποιους θα σέβεται και ποιους όχι; Ποιους θα χαιρετά και ποιους θα αποφεύγει;  

Ο Χαρδαλιάς άδικα, ανόητα και επιπόλαια ταυτίστηκε με την περίπτωση του  Κουμουτσάκου. Πρέπει να είσαι κανονικός γκασμάς για να μην το καταλαβαίνεις αυτό. Ο άνθρωπος που έβαλε στα στόματα όλου του κόσμου την λέξη «Πολιτική Προστασία» που ούτε που την ξέραμε, ούτε την είχαμε ακούσει ποτέ, ούτε την είχαμε δει, ούτε και γνωρίζαμε σε τι ακριβώς χρησιμεύει, είναι ένας πολύ αποτελεσματικός άνθρωπος της δράσης. Ήταν σε υπηρεσία, έτρεχε να σώσει ζωές. Ούτε τα γενέθλιά του γιόρταζε, ούτε πόζαρε στην θεια κοινωνία για το ευσεβές του ακροατήριο, ούτε φίλησε το χέρι κανενός ιερέα. Ωστόσο, για όσους δεν το γνωρίζουν, αυτός ο τόπος έχει παραδόσεις οι όποιες εντυπώνονται  μέσα μας. Στην ελληνική παράδοση, ο ιερέας ως πνευματικός, γίνεται αποδέκτης σεβασμού. Αυτόν τον σεβασμό απέδωσε ο Χαρδαλιάς γιατί έτσι αισθάνεται και έτσι είθισται. 

Αγαπητοί, ο φασισμός είναι παντού… Για κοιταχτείτε λίγο! Ποτέ μην είστε σίγουροι – κι ας περνιέστε για ξύπνιοι…