It’s the economy, stupid!
O πρώτος και βασικός λόγος της νίκης του Μπάιντεν είναι το πεδίο που, μέχρι την πανδημία της Covid-19, ήταν το απολύτως προνομιακό για τον Τραμπ, δηλαδή η οικονομία. Kατά το δεύτερο τρίμηνο του 2020 το ΑΕΠ των ΗΠΑ υπέστη καθίζηση κατά 31,4%, η ανεργία απογειώθηκε πάνω από 13% και το ποσοστό των Αμερικανών σε «πρεκάρια» κατάσταση πολλαπλασιάστηκε δραματικά. 
Τα εκατομμύρια τσεκ των 1.200 δολαρίων που η κυβέρνηση Τραμπ έστειλε εφάπαξ (και με σχετική καθυστέρηση, ώστε να εκτυπωθεί η υπογραφή του πάνω τους) σε αναξιοπαθούντες αποτέλεσαν μια μικρή ανάσα, το ΑΕΠ πήγε πολύ καλύτερα κατά το τρίτο τρίμηνο, ωστόσο η κυβέρνηση των ΗΠΑ φάνηκε ανέτοιμη και αδύναμη να παρέμβει δυναμικά και να αποτρέψει τα οδυνηρά αποτελέσματα της κρίσης που επέφερε η πανδημία.
Ακόμη χειρότερα, εν μέσω προεκλογικής περιόδου Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν σε δεύτερο πακέτο μέτρων, ενώ ο ίδιος ο Τραμπ περιορίστηκε σε διευθετήσεις και γκρίνιες. Κάπου εδώ ο Μπάιντεν βρήκε τρόπο να «χτυπήσει» στο σημείο που έπρεπε: παρουσίασε ένα ευρύ σχέδιο στήριξης της οικονομίας, με νέο γύρο τσεκ των 1.200 δολαρίων, αύξηση στα επιδόματα και στήριξη των ανέργων σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο.
Μεσομακροπρόθεσμα παρουσίασε ένα σχέδιο δημοσίων – και όχι μόνο – επενδύσεων κάποιων τρισεκατομμυρίων δολαρίων για υποδομές, πράσινη ανάπτυξη κ.λπ., το οποίο (και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο) άρεσε και στις αγορές, οι οποίες θεώρησαν ότι μια Προεδρία Μπάιντεν θα δώσει νέα ώθηση στην αμερικανική οικονομία.
Φυσικά, από την εξαγγελία στην υλοποίηση υπάρχει πολύς δρόμος, πολλώ δε μάλλον αν χρειαστεί να ξεπεραστεί και κάποιο «εμπόδιο» στη Γερουσία, η οποία μπλόκαρε έως τώρα το σχέδιο των Δημοκρατικών για το δεύτερο πακέτο στήριξης. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι έως τις αρχές Ιανουαρίου Πρόεδρος θα είναι ο Τραμπ και ουδείς γνωρίζει πώς θα αντιδράσει και τι θα κάνει (και) γι’ αυτό το θέμα. Ωστόσο και μόνο η ύπαρξη του σχεδίου του Μπάιντεν του έδωσε σαφές προβάδισμα σε έναν τομέα όπου ο Τραμπ φαινόταν ανίκητος.

Πόλεις vs Επαρχία
Ένας δεύτερος παράγοντας που βοήθησε τον Μπάιντεν να κερδίσει τις εκλογές ήταν ο τρόπος με τον οποίο ψήφισαν οι Αμερικανοί στις εκλογές αυτές. Σύμφωνα με ανάλυση του «Guardian», τα μεγάλα αστικά κέντρα προτίμησαν περισσότερο τον Δημοκρατικό υποψήφιο, σε αντίθεση με την περιφέρεια, η οποία ψήφισε Τραμπ. 
Η συγκεκριμένη τάση είναι τρομακτικά χαρακτηριστική στην Τζόρτζια, ένα πραγματικό «κάστρο» των Ρεπουμπλικανών, όπου σε μια «κόκκινη» θάλασσα τα αστικά κέντρα (Ατλάντα, Σαβάννα, Κολόμπους, Ογκούστα) είναι μπλε νησίδες υπέρ του Μπάιντεν. Το ίδιο συνέβη και στο Μίσιγκαν, το οποίο μάλιστα «επέστρεψε» στους Δημοκρατικούς μετά την ήττα του 2016, όπου στα αστικά κέντρα κυριάρχησε ο Μπάιντεν, ενώ στην περιφέρεια ο Τραμπ.
Επίσης ο Δημοκρατικός υποψήφιος κατάφερε να κερδίσει και τους πιο μορφωμένους Αμερικανούς, σε αντίθεση με τον Τραμπ, του οποίου η εκλογική βάση μοιάζει να είναι λιγότερο μορφωμένη και πιο συντηρητική. 
Μάλιστα, ακόμα και σε «κόκκινες» Πολιτείες, όπου υπήρχε συγκέντρωση κατόχων πτυχίων πανεπιστημίου, ο Μπάιντεν τα πήγε καλύτερα απ’ όσο η Κλίντον το 2016, ενώ πολύ μικρότερο ρόλο στην ψήφο έπαιξαν οι φυλετικές εντάσεις που σημάδεψαν την προεκλογική περίοδο, αν και φαίνεται ότι ο Μπάιντεν διεμβόλισε τον Τραμπ στο ακροατήριό του, ήτοι σε λευκούς ψηφοφόρους, γεγονός που του επέτρεψε να κερδίσει Μίσιγκαν, Ουισκόνσιν και Πενσυλβάνια, Πολιτείες που η Χίλαρι Κλίντον είχε χάσει το 2016 και κάπως έτσι έχασε και την προεδρία.

«Έξυπνη» εκστρατεία
Τέλος – και αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί στον Μπάιντεν – η ομάδα του διεξήγαγε μια έξυπνη προεκλογική εκστρατεία, η οποία έδωσε έμφαση στην ασφάλεια των πολιτών, στην επιστολική ψήφο, σε μηνύματα ενότητας και σε αποφυγή αιχμηρών τοποθετήσεων – κάτι που υπήρχε φόβος να γίνει, κυρίως λόγω της τάσης του Μπάιντεν να χρησιμοποιεί μακροπερίοδο λόγο.
Ταυτόχρονα υπήρχε ένα σαφές ενωτικό σύνθημα και ένα εξίσου σαφές αλλά υπόρρητο μήνυμα: να φύγει ο Τραμπ και βλέπουμε τι θα κάνουμε, το οποίο φαίνεται ότι «έπιασε» σε πολλούς ψηφοφόρους που δεν συμπαθούσαν τον Μπάιντεν, αλλά η αντιπάθειά τους για τον Τραμπ ήταν μεγαλύτερη.
Φυσικά όλα αυτά πλέον μένει να υλοποιηθούν και το έργο του νέου Προέδρου των ΗΠΑ είναι δύσκολο σε μια διχασμένη χώρα. Κατά την «κινεζική» (όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται…) κατάρα, φαίνεται ότι θα ζήσουμε ενδιαφέρουσες εποχές.