Ότι τα πανεπιστήμια λειτουργούν υπό ξεχωριστό καθεστώς, όπου δεν ισχύουν το σύνταγμα και οι νόμοι της Πολιτείας, αλλά το αναρχομαφιόζικο συνδικάτο, η κομματική σκοπιμότητα, ο πανεπιστημιακός φατριασμός, η πιο άθλια  έκφραση της συντεχνιακής αντίληψης; 

Τι προσπαθούν να αποδείξουν οι πρυτανικές αρχές όταν στην τελευταία διαπόμπευση του πρύτανη στον οποίο  κρέμασαν ταμπέλα  και τον φωτογράφισαν, δεν τόλμησαν καν να καταθέσουν μηνύσεις; Πόση ντροπή θα  φορτωθεί εξ αίτιας τους η ελληνική κοινωνία, πόσο ακραία θα δοκιμαστούν οι ανοχές και αντοχές της; Τι ακριβώς δεν αντιλαμβάνονται ή κάνουν ότι δεν γνωρίζουν οι πρυτανικές -οι ανίκανες, αποτυχημένες και εγκαλούμενες- αρχές και αρνούνται να παραδεχτούν την τραγική πραγματικότητα που επικρατεί στα πανεπιστήμια για την οποία φέρουν κολοσσιαίες ευθύνες;  

Τι προσπαθούν να πουν οι πρυτανικές αρχές ανερυθρίαστα μετά από τόσες δεκαετίας απαράδεκτης συγκάλυψης που τα πανεπιστήμιά μας  είναι τόποι ασυλίας σκληρής ανομίας -πολιτικής και ποινικής-, τόποι έκνομων και αθέμιτων συναλλαγών με κυβερνήσεις, κόμματα και συνδικάτα εγκλήματος; Ποιό ακριβώς παράδειγμα εκπέμπουν στην ελληνική κοινωνία;  Πόση συντεχνιακή προστυχιά  μπορεί να καταναλώσει ο τόπος αυτός; Τα πανεπιστήμια  δεν είναι συνδικάτα καραγωγέων, δεν είναι χαρτοπαικτικές λέσχες, δεν είναι συντεχνία μαφιόζων, αλλά ανώτατα πνευματικά ιδρύματα της χώρας τα οποία οι καθ’ ύλην υπεύθυνοι απέτυχαν παταγωδώς να υπηρετήσουν.  

Μετά από κοντά  πέντε δεκαετίες ολοκληρωτικής αποτυχίας, οι πρυτανικές αρχές θα όφειλαν εκτός των πολλών άλλων που χρωστούν στην ελληνική κοινωνία, να ανακαλύψουν την ντροπή  που τους ανήκει  αποκλειστικά, να μείνουν σιωπηλοί και να αφήσουν επιτέλους  την πολιτεία να εφαρμόσει τους νόμους  της. 

Από τη μεριά της, η Πολιτεία πρέπει να βάλει τέρμα στην ατολμία -χαρακτηριστικό όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων- συντρίβοντας την μεταπολιτευτική  αναρχοαριστερή κατάληψη των πανεπιστημίων.