Πριν λίγες μέρες, και μετά την θορυβώδη περιπέτεια στην οποία ενεπλάκη η Τουρκία ανοίγοντας περισσότερα  μέτωπα από όσα επέτρεπαν οι δυνάμεις της, οι γείτονές μας επέστρεψαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επέστρεψαν από εκεί που έφυγαν οι ίδιοι.

Όσον αφορά στα δικά μας, η περασμένη χρονιά υπήρξε ιδιαίτερα πλούσια σε δραστηριότητες και εντάσεις στον Έβρο και σε όλα τα μέτωπα του Αιγαίου. Είχαμε εκτός από τις ασύμμετρες επιθέσεις στον Έβρο με τους μετανάστες και πρόσφυγες καθοδηγημένους από το καθεστώς Ερντογάν,   και συνεχείς στρατιωτικές προκλήσεις ταυτόχρονα με μια πρωτοφανή επιθετική ρητορική μέσα από μια σειρά εμπρηστικών δηλώσεων και ευθέων απειλών από την μεριά κορυφαίων Τούρκων αξιωματούχων. 

Τελικά, η Τουρκία μετά τη λήξη της προεδρίας Τραμπ, τρέχει δεξιά κι αριστερά προσπαθώντας να αποδείξει ότι η προηγούμενη συμπεριφορά της ήταν μια παρεξήγηση και ότι κατά βάθος είναι μια φιλειρηνική χώρα που σέβεται το διεθνές δίκαιο, αγαπάει την Δύση και θέλει να ενταχθεί στους κόλπους της ευρωπαϊκής οικογένειας. Συγκινητική εξέλιξη…  Και εδώ η Τουρκία αναδιπλώθηκε. Το κρατάμε αυτό.  

Στα καθ’ ημάς, λοιπόν, όλο το περασμένο διάστημα, οι ειδικοί αναλυτές διεθνολόγοι εμφανίζονταν περισσότερο από σίγουροι ότι «οδηγούμαστε σε μια σύγκρουση», σε ένα «θερμό επεισόδιο» το όποιο δεν ήρθε στη διάρκεια του καυτού καλοκαιριού στο Αιγαίο. Έτσι, το συγκρουσιακό σκηνικό μετατέθηκε στο διάστημα πριν τις αμερικανικές εκλογές  κι από κει στο κενό εξουσίας που θα  είχαμε μετά τις αμερικανικές εκλογές ως την ανάληψη των καθηκόντων του νέου πρόεδρου. Και σε αυτή την περίπτωση, τα σενάρια πιθανής σύγκρουσης διαψεύστηκαν παταγωδώς. Ιδιαίτερα μετά την εκλογική ήττα του Τραμπ, η Τουρκία άρχισε να αλλάζει ριζικά τροπάριο.

Όχι μόνο δεν εκμεταλλεύτηκε το «κενό εξουσίας» αλλά αντίθετα στις ΗΠΑ έγινε και αποδέκτης σοβαρότατων κυρώσεων σε βάρος της. Στην Ελλάδα, ωστόσο, έμειναν οι αφελείς δηλώσεις των αναλυτών και σχολιαστών «περί κενών εξουσίας» και «πιθανότητα ανάφλεξης» ή «έντασης της τουρκικής προκλητικότητας».  Γενικά, το ενδεχόμενο μιας επανέναρξης των συνομιλιών εθεωρείτο ως πρότινος απίθανο.  Κι όμως, άρχισαν! Ας το κρατήσουμε κι αυτό.  

Η Ελλάδα ξεκίνησε αυτήν την ιστορία όντας δραματικά πίσω στους εξοπλισμούς, το πιο βασικό χαρτί της διπλωματίας, κυρίως αν έχεις να αντιμετωπίσεις μια χώρα σαν την Τουρκία. Η χώρα μας, όχι μόνο εξοπλίστηκε με πρωτοφανείς ρυθμούς κτίζοντας ταυτόχρονα και στρατιωτικές συμμαχίες (βλέπε Γαλλία) που έπαιξαν και αυτές τον ρόλο τους στις εξελίξεις, αλλά κατάφερε με επιτυχία να μετατρέψει τις ελληνοτουρκικές  διάφορες σε ευρωτουρκικές και να κτίσει μια σειρά περιφερειακών συμμαχιών με πολύ σημαντικές χώρες στην ευρύτερη περιοχή, όπως η Αίγυπτος, το Ισραήλ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ταυτόχρονα προχώρησε και σε ιδιαίτερα σημαντικές συμφωνίες με την Ιταλία και την Αλβανία. Να σημειώσουμε επίσης  ότι, και μετά τα επεισόδια στον Έβρο, περιορίστηκαν δραστικά οι μεταναστευτικές ροές στο Αιγαίο. Προφανώς, το κρατάμε κι αυτό.

Η επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Τουρκία, όπως επιτάσσει το διεθνές δίκαιο, πράγμα που είναι πάγιο ελληνικό αίτημα,  δεν έχει ούτε μικρό ούτε μεγάλο καλάθι. Απλά, μεταφέρει την ατζέντα στις ελληνικές θέσεις. Αυτό και μόνο. Όπως επαναφέρει στην διεθνή τάξη την Τουρκία η οποία συνήθως προβάλει αντί του διεθνούς δικαίου τη ισχύ των όπλων. Πλέον, η Τουρκία, αντί για πολεμικά σαλπίσματα,  εκφράζει απερίφραστα την θέλησή της να επανέλθει στους κόλπους της Δύσης και της ΕΕ. Η Άγκυρα επανέρχεται  -προσχηματικά ή όχι  θα φανεί-  εκεί που την θέλει η Δύση. Ας κρατήσουμε κι αυτό – μαζί με όλα τα άλλα, για όσους βλέπουν μόνο εθνικές συντριβές για την χώρα μας…