Με αφορμή μείζονα θέματα που προέκυψαν αιφνιδίως στην επικαιρότητα μετά την δημόσια καταγγελία μιας λαμπρής Ολυμπιονίκη, της κυρίας Σοφίας Μπεκατώρου, η κοινωνία βρέθηκε αντιμέτωπη με τον εαυτό της. Ο κοινωνικός-συναισθηματικός αντίκτυπος -όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα- υπερκάλυψε επικίνδυνα την ψυχρή νομική διάσταση του θέματος και έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία το κράτος δικαίου. Την ίδια στιγμή, σχηματίστηκαν αυθόρμητα λαϊκά δικαστήρια, εμφανίστηκαν αυτόκλητοι τιμωροί, ξεσπάθωσαν οι επαγγελματίες ηθικολόγοι και η υποκρισία γενικώς βρήκε πεδίον δόξης λαμπρό να ξεδιπλωθεί. Με δυο λόγια, δημιουργήθηκε μια νέα έκφραση ενός ασυμμάζευτου λαϊκισμού.    

Από το πανηγύρι δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι πολιτικοί οι οποίοι ψάχνουν την ιδεολογική ταυτότητα των καταγγελλομένων προκειμένου να τοποθετηθούν ανάλογα… Είναι εξωφρενικό να προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι ο «κακός δράκος» είναι είτε αριστερός είτε δεξιός…  Αρκεί να παραδεχθούμε ότι είναι κάθαρμα! Δεν ανασταίνουμε πάλι τον Εμφύλιο σε μιαν υπόθεση παιδεραστίας ή βιασμού. Ήδη, η πολιτική διάσταση του θέματος εκχυδάισε την υπόθεση. Θύματα και θύτες αδικούνται μέσα σε αυτόν τον δημόσιο πανζουρλισμό των ακατάσχετων καταγγελιών, των λαϊκών δικαστηρίων και της αναπαραγωγής των σκανδάλων από τα ΜΜΕ. 

Έρχονται στο φως καταγγελίες που εκτός του ότι έχουν παραγραφεί, δεν μπορούν και να αποδειχθούν. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ως υπόθεση εργασίας ότι είναι αληθινές, ανοίγουμε μια πιο επικίνδυνη ακόμα πόρτα αντί να επουλώσουμε μια πληγή: αυτήν της δυνατότητας να καταγγέλλει αναπόδεικτα ο ένας τον άλλον για ότι θέλει.  Φαύλος κύκλος. Ταυτόχρονα, ο πληθωρισμός των καταγγελιών όπου δίπλα σε σοβαρότατες καταγγελίες πλασάρονται και γραφικότητες, έχει σαν αποτέλεσμα την αποδυνάμωση των πραγματικά δραματικών περιστατικών. Από δίπλα, τα θεσμικά όργανα του κράτους δείχνουν -και είναι- ανήμπορα να λειτουργήσουν μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό υπό την πίεση της κοινής γνώμης και οι πολιτικές ηγεσίες παρασύρονται στο σύνολό τους σε επικίνδυνους λαϊκισμούς. 

Τέλος, αναπτύσσεται ένας  διάλογος ανάμεσα  σε δημοφιλή πρόσωπα  ο οποίος εκτρέπεται συστηματικά  από το θέμα σε προσωπικές αντεγκλήσεις  που προφανώς ξεφεύγουν από τα στοιχειώδη όρια της ευπρέπειας. Έτσι, μια υπόθεση που ξεκινά από μια σοβαρότατη-το επισημαίνω-  καταγγελία βιασμού μιας λαμπρής -επαναλαμβάνω- Ολυμπιονίκη, καταλήγει άδοξα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει παντελής έλλειψη κουλτούρας διαλόγου και συνεπώς δυνατότητα συνεννόησης. 

Να τονίσουμε εν κατακλείδι ότι όλες αυτές οι αποκαλύψεις που έρχονται στην επικαιρότητα, λειτουργούν λυτρωτικά  για την κοινωνία καθώς ανοίγουν και θίγουν υπαρκτά θέματα-ταμπού απάνθρωπων και εξωφρενικών για την εποχή μας, συμπεριφορών, ζητήματα κατάχρησης εξουσίας στους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους μέσα από ιταμούς εκβιασμούς και χυδαίες συμπεριφορές. Και μόνο λόγω του ότι αυτές οι καταγγελίες είδαν το φως της δημοσιότητας, δημιουργείται ένα αποτρεπτικό τείχος απέναντι σε παρόμοιες εγκληματικές πράξεις. Ήρθε πλέον ο καιρός να φοβούνται οι θύτες και όχι τα θύματα – και αυτό πρέπει να το χειριστούμε σωστά (θεσμικά) και να το διαφυλάξουμε με όλες μας τις δυνάμεις, κυρίως μη επιτρέποντας τον ευτελισμό αυτής της υπόθεσης.