«Όπως κι εγώ παλιότερα, έτσι κι οι περισσότεροι δεν αντέχουν να βλέπουν την άγρια διαδικασία της σφαγής αλλά με μεγάλη όρεξη τρώνε και δεν αφήνουν ούτε κοκαλάκι. Το μωρό με τη στάμπα της σφαγής στο κορμάκι του. Που είτε το λένε Τζένη, είτε δεν το λένε τίποτα η μοίρα του είναι προδιαγραμμένη», επισημαίνει η Έλενα Ακρίτα στο άρθρο της στο news247, περιγράφοντας την ιστορία ενός αρνιού που το έλεγαν Τζένη.

«Τρελάθηκε η Μίνα. Αυτό το μωράκι, αυτό το επουράνιο Χερουβείμ ήταν δικό της. Θα της κρατούσε συντροφιά, θα κοιμόνταν αγκαλίτσα, θα έπαιζαν μαζί στα πράσινα του κάμπου», γράφει η Έλενα Ακρίτα.

Η Μίνα το ονόμασε Τζένη, «από την Καρέζη που ήταν το ίνδαλμα της. Και περνούσαν υπέροχα οι δυο τους. Κι έτσι πέρασε ο καιρός. Ο ελάχιστος καιρός».

«Για να μην τα πολυλογώ» -συνεχίζει η αρθρογράφος- «τη Τζένη τη σφάξανε και τη φάγανε. Έκαναν αυτό το π@ύστικο το κλασικό: περίμεναν να κοιμηθεί η μικρή, τραβήξαν απαλά τη Τζένη από την αγκαλιά της, ο παππούς την πήγε πιο μακριά για να μην ακουστούν οι κραυγές και την έσφαξε το γόνατο. Τη Τζένη τώρα αυτό. Τη Τζένη το μωρό το λούτρινο».

»Ξυπνάει η Μίνα, άφαντη η Τζένη. Μάλλον το έσκασε τη νύχτα, είπαν οι γονείς. Δίπλα τώρα η Τζένη περασμένη στη σούβλα. Δεν πήγε το μυαλό της μικρής. Μεγαλωμένη μέσα στο αίμα των σφαγμένων ζώων δεν της έκανε εντύπωση. Μέχρι το αρνί του Πάσχα που το έλεγαν Τζένη. Η φρίκη ονοματίστηκε, προσωποποιήθηκε και η Μίνα δεν ξαναέφαγε κρέας ποτέ».

«Μην το προχωρήσω, δεν έχει νόημα. Με τον τρόπο μου, προσπαθώ να εξηγήσω πώς αισθανόμαστε όλοι εμείς που δεν τρώμε κρέας. Προσωπικά, ακόμα και την εποχή που το έτρωγα, την εικόνα του σουβλίσματος αδύνατον να την αντέξω. Όπως κάθε υποκριτής που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εγώ καθόμουν μακριά από τις σούβλες, αλλά μια χαρά λιγουρευόμουν το κρέας που έμπαινε στο πιάτο μου. Φυσικά εμείς που δεν τρώμε κρέας, είμαστε η μειοψηφία και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Παιχνίδι κάνει η πλειοψηφία και η πλειοψηφία θέλει αρνιά στη σούβλα και κοκορέτσια και σπληνάντερα», αναφέρει μεταξύ άλλων.