Για να μην κοροϊδευόμαστε, η συζήτηση περί κατάργησης του 8ωρου είναι μια συζήτηση που έχει τελειώσει με την εδώ και δεκαετίες κατοχύρωσή του. Αυτό, καμιά νομοθετική πρωτοβουλία, όσο ιδεοληπτική κι αν είναι, δεν είναι τόσο ανόητη ώστε να το πλήξει ευθέως.

Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, για την οποία πριν καλά καλά δημοσιοποιηθεί η τελική πρόθεση της κυβέρνησης, χύθηκε πολύ αντιπολιτευτικό μελάνι, είναι νόμος του κράτους από το 1990 και ευρωπαϊκή οδηγία που ισχύει σε όλες τις χώρες της Ε.Ε.. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται σήμερα και καλεί σε μάχη για έναν πόλεμο που δεν έγινε πριν 30 χρόνια!

Τι ισχύει μέχρι σήμερα; Προβλέπεται η δυνατότητα σε εργαζόμενους, μέσω συμφωνίας, με συλλογική σύμβαση εργοδοτών και εργαζομένων, να μπορούν σε περιόδους αυξημένης απασχόλησης να εργάζονται 2 ώρες επιπλέον την ημέρα, με ανάλογη μείωση του ωραρίου ή επιπλέον άδειες σε περιόδους μειωμένης απασχόλησης. Τελεία.

Το εργασιακό νομοσχέδιο της ΝΔ βάζει σ’ αυτή την πραγματικότητα μια «ανεπαίσθητη» προσθήκη-σφήνα: τη δυνατότητα διευθέτησης του χρόνου εργασίας με ατομικές συμφωνίες μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη. Και για να τηρήσει τα δημοκρατικά προσχήματα και τα εργασιακά κεκτημένα, προβλέπει ως προϋπόθεση την ελεύθερη επιλογή του εργαζόμενου.

Ας κάνουμε μια προβολή της σχετικής διάταξης στην ελληνική πραγματικότητα: Πάει ο/η νέος/α της πολυπληθούς ομάδας των ανέργων να αναζητήσει εργασία και τον ρωτά ο εργοδότης :«μήπως θα ήθελες να εργάζεσαι αντί για 8 ώρες την ημέρα για 5 ημέρες την εβδομάδα, 10 ώρες την ημέρα (που στην ελληνική πραγματικότητα είναι 12) και 4 την εβδομάδα (στην πραγματικότητα 5), για τους 6 μήνες (βάλτε 8) τον χρόνο;».

Τι θα απαντήσει ο/η νεαρός/η προκειμένου να προσληφθεί; «Μπα, δεν ταιριάζει με το υπόλοιπο πρόγραμμα μου και δεν συμφιλιώνεται με τις οικογενειακές υποχρεώσεις μου;». Υπάρχει κανείς που να το πιστεύει αυτό, στην Ελλάδα της ανεργίας του 15,8% και 34% στους νέους;

Κάπου εδώ τελειώνει κάθε συζήτηση με όρους πραγματικότητας και ξεκινά η φιλοσοφική κουβέντα περί εργασιακών ρυθμίσεων της ιδανικής κοινωνίας. Αν ο ίδιος ο Υπουργός Εργασίας πιστεύει ότι το νομοσχέδιο που παρουσιάζει, παρέχει στ’αλήθεια «τη δυνατότητα σε όσους εργαζόμενους το επιθυμούν, να εργαστούν λίγο περισσότερο για κάποιες μέρες και λιγότερο κάποιες άλλες, ή να πάρουν 6 εβδομάδες άδεια το χρόνο, αντί να
πάρουν 4 εβδομάδες άδεια», τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά, γιατί βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

Οι τελευταίοι που κυβέρνησαν νομίζοντας πως βρίσκονται κάπου αλλού, κόστισαν στη χώρα την αξιοπιστία της, μαζί με κάμποσα εκατομμύρια που ξαλάφρωσαν από τις τσέπες όλων μας -κυρίως της μεσαίας τάξης που στράγγισαν. Είναι οι ίδιοι, που σήμερα περιορίζουν την αντιπολίτευσή τους στο προσφιλές σπορ των δονκιχωτικών μαχών με κατασκευασμένους εχθρούς.

Στόχος μιας σύγχρονης νομοθετικής πρωτοβουλίας για τη ρύθμιση του εργασιακού περιβάλλοντος με όρους πραγματικού, οφείλει να είναι τόσο η βελτίωση του παρεχόμενου επιπέδου προστασίας των εργαζομένων σε σχέση με το απαρχαιωμένο θεσμικό πλαίσιο, όσο και η ταυτόχρονη εξασφάλιση υγιούς λειτουργίας της κάθε επιχείρησης.

Όπως δεν μπορούν να υπάρχουν εργαζόμενοι χωρίς επιχειρήσεις, άλλο τόσο είναι αδύνατη η μακροημέρευση μιας επιχείρησης με εξουθενωμένους, κακοπληρωμένους και ανασφαλείς εργαζόμενους – με εξαίρεση τους «αεριτζήδες». Η μακρά περίοδος των Μνημονίων και οι ανατροπές που επέφερε, συνετέλεσαν καθοριστικά στη συνειδητοποίηση της ανάγκης αλλαγής της εργασιακής κουλτούρας, με απαραίτητη τη διαρκή συνεργασία των παραδοσιακών
αντιπάλων.

Το συνδικαλιστικό κίνημα μοιάζει περισσότερο με ρημαγμένο διατηρητέο που υφίσταται προς ανάμνηση ένδοξου παρελθόντος παρά ως ο απαραίτητος ισχυρός συνομιλητής. Πώς απαντά στα 10ωρα και 15ωρα εργασίας, στα δεκαήμερα χωρίς ρεπό, στους εργαζόμενους που κάνουν τη νύχτα ημέρα για εργοδότες στην άλλη άκρη του κόσμου, στους μισθωτούς με μπλοκάκι ελεύθερου επαγγελματία, ή στους διανομείς αυτούς που βαφτίζονται “συνεργάτες”, στον ανταγωνισμό της μαύρης αδήλωτης εργασίας;

Πού είναι η περιφρούρηση της στοιχειώδους τήρησης ωραρίου εργασίας στην τηλεργασία που η “βάρδια” ξεκινά στις 8:30 και τελειώνει κατά τις 23:00, ώρα που πέφτει ξερός ο εργαζόμενος για έναν 6ωρο ύπνο; Οι εργοδοτικές οργανώσεις που χαιρέτησαν την ανακοίνωση της Κυβέρνησης για σταδιακό άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας, πού είναι όταν μέλη τους παραβιάζουν συστηματικά τα υγειονομικά πρωτόκολλα, όταν υποχρεώνουν υπαλλήλους να εργάζονται σε συνθήκες ρώσικης ρουλέτας με τον covid19, όταν επεκτείνουν τα ωράρια λειτουργίας κατά το δοκούν;

Ο απαραίτητος εκσυγχρονισμός της εργασιακής νομοθεσίας επιβάλει να μην αγνοεί τις συνθήκες εργασίας που υπάρχουν σήμερα. Να δει την πραγματικότητα όπως είναι και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Δεν είμαστε ούτε στο 1980 ούτε στο 1990. Η όποια ρύθμιση πρέπει να γίνει με όρους του σήμερα, θέτοντας σαφείς και εφαρμόσιμους κανόνες – κατά συνέπεια κοινά αποδεκτούς από εργαζόμενους και επιχειρήσεις και φυσικά να εξασφαλίσει την αυτοπροστασία του, με την απαρέγκλιτη τήρηση όσων αποφασίζονται από όλους.

Στις ενήλικες δημοκρατίες οι κυβερνήσεις αποφεύγουν την καταφυγή σε δημιουργία ψευτοδιλημμάτων που υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών και αποκαλύπτουν ένδεια πολιτικού λόγου και πειστικών επιχειρημάτων.
Η αγορά εργασίας δε θα ρυθμιστεί μαγικά με τη χρήση κυβερνητικής εμπνεύσεως διπόλων “Πρόοδος ή καθήλωση”. Κοινές παραδοχές της πραγματικότητας, ειλικρινή πρόθεση εκσυγχρονισμού του θεσμικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων, αταλάντευτη τήρηση των κανόνων από όλους με πρόβλεψη ισχυρών διασυνδεδεμένων μηχανισμών ελέγχου, μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

*Η Χαρά Κεφαλίδου είναι βουλευτής Ν. Δράμας και υπεύθυνη Τομέα Παιδείας και
Θρησκευμάτων του Κινήματος Αλλαγής.

Οι ειδήσεις σήμερα

«Στα κόκκινα» η Μέση Ανατολή: Κλιμακώνουν Χαμάς και Νετανιάχου (Videos)

Μητσοτάκης: Το νέο εργασιακό νομοσχέδιο δίνει δύναμη στον εργαζόμενο

Συνεπιμέλεια: Έσπασε και έκλαψε η Άννα Καραμανλή όταν αγόρευε από το βήμα της Βουλής (Video)