Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια πριγκίπισσα που την έλεγαν Έντι.

Γεννήθηκε στην Σάντα Μπάρμπαρα, στην Καλιφόρνια, και το πλήρες όνομά της ήταν Έντι Μίντουρ Σέτζγουϊκ Ποστ. Η οικογένεια των Σέτζγουϊκ καταγόταν από τη Βοστώνη και κάποιος μακρινός παππούς της ήταν ιδρυτής του Κολεγίου Ουίλιαμς.

Ο πατέρας της Φράνσις Μίντουρν Σέτζγουϊκ ήταν μεγαλοκτηματίας και ασχολιόταν με τη γλυπτική. Η μητέρα της, Άλις Ντελάνο ντε Φόρεστ ήταν μια κοσμική «grande dame», κόρη του Χένρι Γουίλερ Φόρεστ, που ήταν πρόεδρος της εταιρείας «Southern Pacific Railroad», και απευθείας απόγονος της γαλλικής γενεαλογίας των Ουγενότων, και του Τζεσέ Ντε Φόρεστ του οποίου η υπερπόντια εταιρεία «Dutch West India Company» ίδρυσε τον οικισμό του «Νέου Άμστερνταμ» που αργότερα ονομάστηκε Μανχάταν.

Η Έντι, όμως, ήταν μια μικρή νεράιδα, και γι’ αυτό από μικρή είχε νευρική ανορεξία, για να είναι ελαφριά και να την σηκώνουν τα φτερά της. Πήγε σε μερικά από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία και κολέγια, πέρασε και από το Χάρβαρντ, αλλά για μικρό διάστημα, αφού έμεινε έγκυος και προχώρησε σε έκτρωση.

Το 1963, μετά από επιμονή του πατέρα της, η Έντι κλείστηκε σε ιδιωτική κλινική για να αντιμετωπίσει τα ψυχολογικά της προβλήματα και την ανορεξία που είχε γίνει σχεδόν μόνιμη κατάσταση.

Το φθινόπωρο του 1963, πήγε στο Κέμπριτζ (της Μασαχουσέτης) για να σπουδάσει γλυπτική, μαζί με την εξαδέλφη της Λίλυ Σααρίνεν. Εκεί άρχισε να συμμετέχει στα ξέφρενα πάρτι των φοιτητών του Χάρβαρντ, και να κάνει παρέα με κύκλους ομοφυλόφιλων.

Είχε κακές σχέσεις με τον πατέρα της, που επιδεινώθηκαν από τον θάνατο των δύο μεγαλύτερων αδελφών της οι οποίοι πέθαναν σε διάστημα 18 μηνών, ο ένας αυτοκτονώντας, και ο άλλος σε ατύχημα με μοτοσυκλέτα.

 Τον Απρίλιο του 1964, όταν έγινε 18 ετών, πήρε ένα καταπίστευμα 80.000 δολαρίων από τη γιαγιά της, και έφυγε για τη Νέα Υόρκη θέλοντας να κάνει καριέρα μοντέλου.

 Τον Μάρτιο του 1965, σ’ ένα πάρτι γνώρισε τον Άντι Γουόρχολ κι άρχισε να συχνάζει στο Factory, ένα βιομηχανικό κτίριο στο Μανχάταν που στέγαζε τα στούντιο του καλλιτέχνη, και όπου γίνονταν τα μεγαλύτερα πάρτι της Νέας Υόρκης την εποχή εκείνη.

Εκεί, στο «στρατηγείο» του, ο Άντι Γουόρχολ γύριζε κάποια πειραματικά φιλμ, και η Έντι έγινε γρήγορα μούσα του καλλιτέχνη και πρωταγωνίστρια των φιλμ και των happenings που γίνονταν εκεί.

Τότε γυρίστηκαν τα φιλμ «Poor Little Rich Girl» που διαδραματίζεται στο διαμέρισμα της Έντι και την ακολουθεί στην καθημερινότητά της, το φιλμ «Kitchen», το «Beauty No2», και το «Chelsey Girls».

Παράλληλα με όλη αυτή την ιστορία, ήρθαν οι καταχρήσεις με αλκοόλ και ναρκωτικά, και η ζωή της πήρε τη μορφή ενός πολύχρωμου καρουσέλ που στροβιλίζεται βίαια.

 Έτσι, παρόλο που βρισκόταν στο επίκεντρο της προσοχής, παρόλο που βρισκόταν στο επίκεντρο των πιο «chic» και «hype» κύκλων της Νέας Υόρκης, η Έντι άρχισε να κλείνεται στη λεπτή γυάλινη φυσαλίδα της, και να αποξενώνεται από τον περίγυρο.

Οι κολακείες, οι φιλοφρονήσεις, και τα κοπλιμέντα έχασαν κάθε γοητεία και η Έντι βρέθηκε μόνη της, απομακρύνθηκε από τον Άντι Γουόρχολ, και στα τέλη του 1965, τού απαγόρευσε να κυκλοφορεί και να προβάλλει τις ταινίες της.

Τότε, άρχισε να μένει στο «καταραμένο» Chelsey Hotel, κι εκεί γνωρίστηκε με τον Μπομπ Ντίλαν, ο οποίος είδε καθαρά τί ακριβώς συνέβαινε με την Έντι. Ήξερε ότι ο Γουόρχολ θα έπαιρνε ότι μπορούσε απ’ αυτήν, και στο τέλος θα την πέταγε σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Για να την προστατεύσει, της πρότεινε να συνεργαστεί με τον δικό του μάνατζερ, Άλμπερτ Γκρόσμαν. Λέγεται ότι υπήρξε κι ένα φλερτ με τον Μπομπ Ντίλαν, ίσως να έγινε μια απόπειρα για ν’ αρχίσει μια σχέση, αλλά τίποτε δεν ευδοκίμησε.

Ο Ντίλαν, λίγο καιρό αργότερα παντρεύτηκε κρυφά τη φίλη του Σάρα Λόουντς, και η Έντι πληροφορήθηκε το γεγονός από τον χαιρέκακο Άντι Γουόρχολ. Μετά απ’ αυτό, η Έντι για ένα διάστημα έκανε σχέση με έναν κολλητό φίλο του Μπομπ Ντύλαν, τον Μπομπ Νιούριθ, αλλά η σχέση δεν κράτησε πολύ, αφού η Έντι έπαιρνε τα βαρβιτουρικά χάπια με τις χούφτες και ήταν δύσκολο να κατέβει από το «σύννεφό» της.

Η Έντι Σέτζγουικ, έκανε ένα δοκιμαστικό για το φιλμ «Deer Park» του Νόρμαν Μέιλερ, αλλά η συνεργασία δεν προχώρησε.

Έπειτα, η κοσμική Νταϊάνα Βρίλαντ, η διευθύντρια της αμερικάνικης Vogue, βρήκε τη νέα της μούσα στο πρόσωπο της νεαρής Twiggy, που καταγόταν από μια εργατική οικογένεια του Λονδίνου, και η οποία με τη λεπτή της σιλουέτα, ενσάρκωνε το επαναστατικό πνεύμα της εποχής, παραμερίζοντας τη νεαρή αριστοκράτισσα Έντι.

Εκείνη την εποχή, Μάρτιος του 1967, η Έντι αρχίζει τα γυρίσματα του φιλμ «Ciao! Manhattan», μιας σχεδόν αυτοβιογραφικής ταινίας, αλλά ένα βράδυ από ατύχημα έβαλε φωτιά στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και ευτυχώς τη γλύτωσε με μερικά εγκαύματα.

Επιστρέφει στην οικογενειακή φάρμα για να αναρρώσει, το 1969 και το 1970 νοσηλεύεται σε ψυχιατρικές κλινικές, παντρεύεται απρόσμενα κάποιον Μάικλ Μπρετ Ποστ που γνώρισε στην ψυχιατρική κλινική το 1971, και τρέχει -με τα φρένα σπασμένα- προς την καταστροφή.

Αργότερα η Έντι είχε κι ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα που έκανε ακόμη πιο έντονη τη χρήση αλκοόλ, χαπιών και άλλων ουσιών.

Στις 15 Νοεμβρίου του 1971, η Έντι Σέτζγουικ παραβρέθηκε σε μια επίδειξη μόδας στο Μουσείο Τέχνης της Σάντα Μπάρμπαρα, στην Καλιφόρνια, και μετά πήγε σε κάποιο πάρτι όπου έκανε κατάχρηση αλκοόλ και πιθανότατα ουσιών.

Επιστρέφοντας σπίτι της, μίλησε στον σύζυγό της εκφράζοντας τον προβληματισμό της, αφού ένιωθε ότι ο γάμος τους πλησίαζε στο τέλος του. Η Έντι αποκοιμήθηκε, αναπνέοντας βαριά, αλλά ο σύζυγός της δεν ανησύχησε θεωρώντας πως όλο αυτό οφειλόταν στο ότι κάπνιζε πολύ.

 Όταν ο Ποστ ξύπνησε στις 7.30 το πρωί, η Έντι ήταν ήδη νεκρή. Ο θάνατός της αποδόθηκε σε δηλητηρίαση από βαρβιτουρικά χάπια, και αλκοόλ.

Η Έντι Σέτζγουικ, η πριγκίπισσα της Νέας Υόρκης, ήταν μόλις 28 ετών.

Η ζωή και ο χαμός της Έντι συγκίνησε πολλούς καλλιτέχνες που την είδαν σαν μια όμορφη πεταλούδα της νύχτας η οποία παγιδεύτηκε, και τελικά κάηκε, από το έντονο φως της διασημότητας.

Ο Μπομπ Ντίλαν έγραψε για την Έντι Σέτζγουικ το εμβληματικό τραγούδι του “Like a Rolling Stone” (1965), ο Λου Ριντ και οι Velvet Underground έγραψαν το περίφημο “Femme Fatale” (1967), οι Βρετανοί Primal Scream έγραψαν το τραγούδι “Velocity Girl” (1986), οι Dream Academy, το “Girl in a million” (1985), και οι Cult έγραψαν το τραγούδι “Edie (Ciao baby)” (1989). Επίσης, τα βίντεο κλιπ της Λέιντι Γκάγκα «Applause» και «Marry the Night» περιέχουν αναφορές από το φιλμ της Έντι Σέτζγουικ «Ciao! Manhattan».

Έτσι η μικρή κι ονειροπόλα πριγκίπισσα της Νέα Υόρκης, η Σταχτοπούτα του Άντι Γουόρχολ και του Factory, έσπασε το γυάλινο γοβάκι της, και περπάτησε ξυπόλητη και μόνη ως την «απέναντι όχθη».

Αιμιλιάνο Μάρκου: Από το GNTM στην πασαρέλα των Dolce & Gabbana

Jackie Kennedy: Ο άγνωστος έρωτας της ζωής της που γίνεται ταινία

Ο Mark Zuckerberg του Facebook ζήτησε τραγούδι των Pink Floyd και ο Roger Waters απάντησε: «Αντε γ@#ου, αποκλείεται» (videos)