Παρακολουθούμε όλοι τον αγώνα της νεολαίας μας. Μιας διαφορετικής νεολαίας που ξυπνά ξημερώματα, τρέχει στα γυμναστήρια, αθλείται, αυτοσυγκεντρώνεται, θέτει στόχους και με απίστευτο πείσμα, με άπειρους κόπους, με αξεπέραστες δυσκολίες, νικώντας αδιέξοδες έως οριακές καταστάσεις, επιμένει και ξεπερνά τον εαυτό της καθημερινά.

Πολιτεία, κοινωνία και άτομα εμπνεόμαστε από αυτά τα παιδιά. Ωστόσο, οι άθλοι τους γίνονται παράδειγμα -δυστυχώς- μέχρι να περάσουν οι αγώνες, έως ότου οι περίφημοι «αρμόδιοι παράγοντες» με τους έτοιμους πανηγυρικούς (και την απουσία της αίσθησης του γελοίου) κορδωθούν δίπλα στους νέους μας, κλέβοντας λίγη από τη λάμψη τους για να θρέψουν την ασημαντότητά τους.

Κι όπως κάθε φορά, μετά την καταλαγή των θριάμβων, η εθνική μας περηφάνια θα καταβυθιστεί στον ριάλιτι βούρκο που ο δημόσιος εξευτελισμός επιβραβεύεται ως ιδανικό κατόρθωμα. Τελικά, έχει σημασία ποιον επιβραβεύει η κοινωνία: τον άγνωστο Στέφανο Ντούσκο που ξεπέρασε τον μύθο του Δαβίδ με τον Γολιάθ δέκα φορές μόνος του, άγνωστος στο περιθώριο, τον φοιτητή Ιατρικής που θέτει τα όρια των ενδιαφερόντων του, ή τους αληταράδες των ριάλιτι; Η κοινωνία διαλέγει τα πρότυπά της. Αυτό, ωστόσο, που είναι το πιο απεχθές από όλα, είναι ότι πανηγυρίζει μια κοινωνία για τους νέους που η ίδια θέτει στο περιθώριο. Γιατί η κοινωνία μας έχει διαλέξει τα bachelor, τα Survivor, τους ψήστες και τα Big Brother…

Η χρυσή νεολαία μας είναι τα καλά μας ρούχα, αυτά που δεν χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά γιατί μας ταιριάζουν τα ρετάλια, τα ξέφτια, οι αξίες από δεύτερο και τρίτο χέρι. Γιατί δεν αντέχουμε την προπόνηση, την άθληση, τον κόπο, την επιμονή, την προσπάθεια, τις δυσκολίες, τα μνημόνια… Γιατί γουστάρουμε το έτοιμο, το εύκολο, τα μπιχλιμπίδια για τους ιθαγενείς, την μαϊμού ζωή.

Κι όμως, αυτή η νεολαία των άθλων, της αυταπάρνησης, της επιτυχίας, είναι η πατρίδα μας, βρε!

Διαβάστε επίσης:

Καύσωνας και πόλωση

Σιμόν και Μαρσελίν

Ολυμπιακοί χωρίς χαρά…