Δεν χωρά αμφιβολία ότι η επόμενη ημέρα βρίσκει το Αφγανιστάν σε μία ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση, όπου μία ακραία, σκοταδιστική ισλαμική οργάνωση καταλαμβάνει ένα ολόκληρο κράτος.

Παρά το γεγονός ότι από το Φεβρουάριο του 2020 και την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας με τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Ταλιμπάν περιόρισαν τις μαζικές επιθέσεις και πολιορκίες, οι δολοφονίες εναντίον κρατικών λειτουργών και γενικά αντιπάλων τους καταδεικνύουν ότι οι εξτρεμιστικές τους θέσεις παραμένουν.

Πιθανά δε, η αλλαγή στρατηγικής να είναι πρόσκαιρη για να διευκολυνθεί η αποχώρηση των Αμερικανών και η δική τους επικράτηση στο εσωτερικό της χώρας.

Η καθημερινότητα του Ταλιμπανικού Αφγανιστάν θα σημάνει το τέλος της κοινωνικής ζωής των γυναικών και γενικά την επιβολή της πιο αυστηρής μορφής Σαρίας, του λεγόμενου ισλαμικού νόμου: οι γυναίκες δεν μπορούν να σπουδάζουν ή να εργάζονται, όλοι πρέπει να ακολουθούν τις αυστηρές ισλαμικές ενδυματολογικές παραδόσεις, και η τηλεόραση, η μουσική, το διαδίκτυο και γενικά ότι δεν εγκρίνεται από τους θρησκευτικούς ηγέτες δεν έχει θέση στο ισλαμικό κράτος.

Η απόδοση της δικαιοσύνης γίνεται με ραβδισμό και λιθοβολισμό, συχνά μέχρι θανάτου. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η αναβίωση του Αφγανιστάν σε κυψέλη του τζιχαντισμού δεν μπορεί να αποκλειστεί. Εξάλλου, η συνθήκη αυτή, η αντιμετώπιση δηλαδή της τζιχαντικής τρομοκρατίας της Αλ Κάιντα, οδήγησε τους Αμερικανούς στην Καμπούλ το 2001. Και τώρα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βρεθούμε στο σημείο, που βρισκόμασταν 20 χρόνια πριν. Το πιο πιθανό σενάριο θέλει τους Ταλιμπάν, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, να περιορίζουν τη δράση τους εντός των συνόρων, προκειμένου να αποφύγουν τα συγκρουσιακά αντανακλαστικά τρίτων χωρών και ανενόχλητοι να εδραιώσουν την ισχύ τους.

Την ίδια στιγμή, η Δύση αποτυγχάνει σε επίπεδο δημοκρατικών συμβολισμών, αλλά και επιχειρησιακής ουσίας, ενώ ενισχύονται οι αντι-δυτικές φωνές. Η ανασύσταση της Δύσης, στην οποία έχει επενδύσει και η Ελλάδα για την αναχαίτιση του Τουρκικού αναθεωρητισμού, δείχνει αποδυναμωμένη στη Μέση Ανατολή και την νοτιοανατολική Ασία, αφήνοντας χώρο για την Κίνα, την Ρωσία, το Ιράν και τον άξονα Τουρκίας – Πακιστάν.

Η αποκατάσταση της δημοκρατίας κάθε άλλο μεταπολεμική Ιαπωνία και Γερμανία θυμίζει, αντίθετα στους παλαιότερους ξύπνησαν μνήμες Σαϊγκόν 1975 και ενώ έχουν δαπανηθεί αναλογικά 27.000 δολάρια ανά Αφγανό κάτοικο. Δεν μπορεί να μην εντοπίσει κάποιος ομοιότητες ανάμεσα στις δύο σημαντικότερες ήττες των Ηνωμένων Πολιτειών στη διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα. Ζούμε αδιαμφισβήτητα την μεγάλη αποτυχία της δύσης.

Αμήχανη και διαιρεμένη, η Ευρώπη παρακολουθεί για άλλη μία φορά μουδιασμένη τις εξελίξεις στην ευρύτερη γειτονιά της.

Ο εμπορικός γίγαντας αδυνατεί να υιοθετήσει μία κοινή εξωτερική πολιτική, αντίστοιχη της οικονομικής της δύναμης, λες και η περιοχή συνορεύει με την Ωκεανία και την Αμερική και όχι με την Ευρώπη. Η δραστηριοποίηση παραγόντων στην περιοχή, όπως της Τουρκίας και της Ρωσίας γεννάται στο κενό δράσης, που δημιουργεί η ευρωπαϊκή πολιτική αδυναμία.

Εν τέλει, η αμηχανία, η αναμονή και η μη καταδίκη από τον διεθνή παράγοντα της παράδοσης ενός ολόκληρου κράτους στο μεσαιωνικό ισλαμισμό αποτελεί ντροπή για την παγκόσμια κοινότητα και ευτελισμό των ηθικών αξιών της. Οι σκέψεις για την επόμενη ημέρα και η διατήρηση της όποιας δυτικής επιρροής δεν μπορεί να βασιστεί στην αδιαφορία έναντι των πράξεων του πιο στυγνού καθεστώτος του πλανήτη.

Ο Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος είναι διεθνολόγος – ερευνητής του Τμήματος Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Διαβάστε επίσης:

Ζοφερό το μέλλον λόγω των πυρκαγιών

Ελληνοκεντρικός επαρχιωτισμός

Δημογραφικό: Η εθνική πληγή που πρέπει να γιατρευτεί