Τα νέα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για τον περιορισμό και τον έλεγχο της πανδημίας δεν μπορούν, δυστυχώς, να συγκαλύψουν τις πάγιες και διαρκείς αδυναμίες και παραλείψεις που έχουν οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση.

Από τις αρχές κιόλας του καλοκαιριού η κυβέρνηση δήλωνε αυτό που ήταν αυτονόητο ακόμη νωρίτερα: από εδώ και πέρα θα έχουμε μια «πανδημία των ανεμβολίαστων». Η διαπίστωση αυτή συνεπαγόταν μια κατεπείγουσα ανάγκη: να πειστούν όσο το δυνατόν περισσότεροι να συμβάλουν στο «τείχος ανοσίας», το οποίο η μετάλλαξη Δέλτα απαιτούσε ήδη πριν από το καλοκαίρι να γίνει υψηλότερο.

Οι ρυθμοί προσέλευσης ήταν εξαρχής χαμηλοί, παρά την ομολογουμένως άρτια οργάνωση των κέντρων και του συστήματος εμβολιασμού. Όλες οι προβολές έδειχναν από την άνοιξη ότι η κυβερνητική αισιοδοξία για εμβολιασμό του 70% του πληθυσμού πριν από τον Αύγουστο ήταν, αν όχι παραπλανητική, τραγικά άστοχη. Πολλοί το βλέπαμε, το λέγαμε και το γράφαμε από τότε. Η κυβέρνηση όμως δεν έκανε και πολλά για να βελτιώσει την κατάσταση.

Αδράνεια

Ύστερα από μερικούς μήνες εμβολιασμών ήταν ξεκάθαρο ότι ένα σοβαρό ποσοστό πολιτών δεν θα εμβολιαζόταν. Άρα η «πανδημία των ανεμβολίαστων» δεν θα ήταν ένα φαινόμενο περιορισμένο και ελέγξιμο. Συνεπώς υπήρχε ανάγκη για μια εξαιρετικά στοχευμένη εκστρατεία εμβολιασμού, η οποία θα αποσκοπούσε στον μεγαλύτερο δυνατό περιορισμό του πλήθους των πολιτών που θα βρίσκονταν εκτεθειμένοι.

Αυτό όμως ουδέποτε συνέβη. Η κυβέρνηση, ύστερα από τόσους μήνες, δεν φαίνεται να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα για τις πολλές και διαφορετικές «φυλές» των ανεμβολίαστων, τα κοινωνικά χαρακτηριστικά τους, τις πιθανές αιτίες αποφυγής / άρνησης του εμβολιασμού. Συνεπώς ουδέποτε επελέγησαν τα κατάλληλα εξειδικευμένα μέτρα / κίνητρα εμβολιασμού.

Το τραγικό αποτέλεσμα της καθυστέρησης δεν ήταν μόνο η αποτυχία να εκπληρωθεί ο εμβολιαστικός στόχος, αλλά και η παροχή άπλετου χρόνου στους φανατικούς αντιεμβολιαστές να διευρύνουν και να παγιώσουν την επιρροή των ακραία ανορθολογικών και συνωμοσιολογικών θεωριών τους.

Η πληρέστερη περιγραφή της κυβερνητικής ανεπάρκειας δόθηκε προσφάτως από τον υπουργό Ανάπτυξης Άδωνι Γεωργιάδη: «Δεν θέλεις κύριε να εμβολιαστείς; Μην σώσεις! Τέρμα! Πάμε παρακάτω, η ζωή συνεχίζεται. Όποιος εμβολιαστεί! Τέρμα! Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο!».

Όταν όμως δεν ασχολείσαι σοβαρά με τα εμβόλια και τους ανεμβολίαστους, τότε ο κορωνοϊός θα ασχοληθεί επισταμένως μαζί σου. Το αποτέλεσμα φαίνεται ήδη στον τραγικό αριθμό των κρουσμάτων (πολύ χειρότερη η κατάσταση από πέρυσι τις ίδιες μέρες), στους ασθενείς, στους διασωληνωμένους και στους θανάτους.

Ανεκμετάλλευτες δυνάμεις

Αυτό λοιπόν που λείπει – και από τα νέα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση και από την επικοινωνιακή καμπάνια της – είναι η στοχευμένη προσέγγιση των ανεμβολίαστων.

– Ποιες κοινωνικές ομάδες δεν εμβολιάζονται;

– Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους;

– Ποια είναι η «γλώσσα» στην οποία καταλαβαίνουν;

– Ποιο επιχείρημα είναι προτιμότερο για κάθε ομάδα;

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για μια εύκολη δουλειά ούτε το αποτέλεσμά της θα μπορούσε με ακρίβεια να προβλεφθεί. Είναι όμως τεράστιο πρόβλημα το ότι δεν έγινε. Και ότι δεν αξιοποιήθηκαν όσοι κοινωνικοί παράγοντες θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αύξηση του εμβολιασμού.

Είναι πολλοί οι τοπικοί παράγοντες με κύρος (γιατροί, αυτοδιοίκηση, Εκκλησία, εκπαιδευτικοί, επιμελητήρια) που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν και να συμβάλουν καθοριστικά.

Ο μαζικός και ο σωματειακός αθλητισμός έχει ακόμη τη δυνατότητα μπει και αυτός στη μάχη. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είτε αθλούνται είτε αποτελούν προσωπικό απασχολούμενο στον αθλητισμό. Χώρια οι γονείς και οι άλλοι συγγενείς που θέλουν να βρίσκονται κοντά στους μικρούς και μεγαλύτερους αθλητές.

Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα από κάθε κυβέρνηση, η οποία θα στέλνει SMS γενικού περιεχομένου χωρίς συγκεκριμένο στόχο.

Η Εκκλησία χάνει τη μάχη

Η Εκκλησία, σε επίπεδο Ιεράς Συνόδου και αρχιεπισκόπου, έχει δώσει τις αναγκαίες κατευθύνσεις, αλλά δεν κερδίζει τη μάχη, παρά τη συγκινητική προσπάθεια κάποιων μητροπολιτών που προωθούν εμπράκτως τον εμβολιασμό.

Ειδικά στη Θεσσαλία και τη βόρεια Ελλάδα, όπου η πανδημία θερίζει εξαιτίας των χαμηλών εμβολιαστικών επιδόσεων, εκκλησιαστικοί και παραεκκλησιαστικοί παράγοντες, μέρος του κλήρου, πνευματικοί και μονές κάνουν εξαιρετικά έντονη αντιεμβολιαστική προπαγάνδα.

Προφανώς πρόκειται για περιοχές στις οποίες μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ζουν σε μικρές κοινότητες, οι οποίες έχουν την τάση, λόγω της περιορισμένης αλληλεπίδρασης με την υπόλοιπη κοινωνία, να θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ασφαλείς.

Επιπλέον σε αυτές ενδημεί ένα περίπλοκο «οικοσύστημα» ιερωμένων, μονών, ακραίων εθνικιστών και μέσων ενημέρωσης που έχουν ιδιαίτερες σχέσεις ακόμη και με παράγοντες άλλων χωρών, οι οποίοι εμφανίζουν έντονη – και διόλου επωφελή για τα εθνικά μας συμφέροντα – δραστηριότητα τα τελευταία χρόνια και στην Ελλάδα και σε γειτονικές χώρες.

Απέναντι σε όλους αυτούς η Εκκλησία φαίνεται να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά:

– Δεν επέλεξε να τονίσει τον κατ’ εξοχήν χριστιανικό χαρακτήρα της κοινωνικής αλληλεγγύης και να τον αντιπαραβάλει με ένταση στην εγωιστική αντίληψη της δήθεν περιφρούρησης του ανθρώπινου σώματος από την υποτιθέμενη απειλή των εμβολίων, την οποία προπαγανδίζουν οι διάφοροι απατεώνες που ενδημούν στους κόλπους της.

– Δεν επέλεξε να καταπολεμήσει τη δαιμονοποίηση των αγαθών της επιστήμης και να τονίσει τη συμβολή τους στη διάσωση του πληρώματος της Εκκλησίας και στη δυνατότητά του να ευημερεί εκπληρώνοντας το χριστιανικό του καθήκον.

– Αντ’ αυτών προτίμησε να περιοριστεί σε αδύναμες παραινέσεις ώστε να αποφύγει τυχόν συγκρούσεις στο εσωτερικό της.

Με απλά λόγια η Εκκλησία δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι τα εμβόλια είναι ασφαλή και ότι οι άνθρωποι πρέπει να ακούνε τους γιατρούς τους. Οφείλει να κηρύξει – όχι μόνο δι’ ανακοινώσεων, αλλά και στους ναούς – ότι οι πιστοί έχουν χριστιανικό χρέος να επιδείξουν έμπρακτη αλληλεγγύη στους συμπολίτες τους όχι μόνο εμβολιαζόμενοι, αλλά και τηρώντας όλα τα μέτρα προστασίας των εαυτών τους και των συνανθρώπων τους.

Διαβάστε επίσης:

Τρέχοντας πίσω από τα κρούσματα

G20: Οι συμφωνίες των παγκόσμιων ηγετών και η μοναξιά της Τουρκίας

Το δάκρυ της Παναγίας, ο σεξισμός και ο Ζάκεμπεργκ στην Μεταελλάδα…