Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται μια προϊούσα αφύπνιση των Δυτικοευρωπαίων – των Γάλλων τουλάχιστον – απέναντι στον κίνδυνο που συνιστά για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης η Τουρκία του Ερντογάν.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η κυκλοφορία, το 2020, του δοκιμίου του Ζαν – Φρανσουά Κολοζιμό «Το ξίφος και το σαρίκι», που δείχνει τη συνέχεια μεταξύ Κεμάλ και Ερντογάν. Το βιβλίο εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις τον Δεκέμβριο του 2021, σε μετάφραση της Χριστίνας Σταματοπούλου.

Ο Ζαν – Φρανσουά Κολοζιμό είναι Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος, ιστορικός, εκδότης, σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και δοκιμιογράφος. Διδάσκει ιστορία της βυζαντινής φιλοσοφίας και θεολογίας από το 1990 στο «Ινστιτούτο του Αγίου Σέργιου», στο Παρίσι. Από το 2010 έως το 2013 χρημάτισε πρόεδρος του «Εθνικού Κέντρου Βιβλίου» (Centre National du Livre).

Ο αποχαιρετισμός της ευρωπαϊκής ιδέας δεν θα εμποδίσει την Άγκυρα να συνεχίσει να εκβιάζει τις Βρυξέλλες στις πλάτες των προσφύγων (οι οποίοι ήδη εκβιάζονται από τους διακινητές, μια κομψή έκφραση για τους δουλέμπορους). Αντιθέτως…

Οι μετανάστες δεν είναι οι μόνοι όμηροι του Ραΐς. Οι Τούρκοι μετανάστες στις ευρωπαϊκές χώρες γίνονται επίσης αντικείμενο ομηρείας που διευκολύνεται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, το οποίο η Ντιγιανέτ (Η Υπηρεσία Θρησκευτικών Υποθέσεων) έχει αναλάβει να τους ενσταλάξει.

Οι ιμάμηδες – υπάλληλοί της λειτουργούν ως περιφερόμενοι πράκτορες και είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχο της θρησκευτικής (και πολιτικής) ορθοδοξίας των χώρων λατρείας, των κοινοτήτων τους και των μελών τους. Λειτουργεί σε άμεση σύνδεση με το τουρκικό κράτος, του οποίου αποτελεί την προέκταση, αλλά και σε σύνδεση με τις οικείες τοπικές αρχές, γεγονός που ενισχύει την ιδιότητά της ως οιονεί διπλωματικής εκπροσώπησης.

Η Ισλαμική Συνομοσπονδία Μιλί Γκιορούς («Εθνικό Όραμα», ένας τίτλος που αναφέρεται χωρίς αμφισημίες στην τήρηση των εθνικο-θρησκευτικών κανόνων), συμβάλλει δυναμικά σε αυτή τη δικτύωση. Ο Νετζμετίν Ερμπακάν δημιούργησε αυτή την οργάνωση βάσει του ευρωπαϊκού δικαίου, το 1969, ως το αντίστοιχο των ισλαμιστικών κομμάτων που ίδρυσε στην Τουρκία, συμπεριλαμβανομένου του Ρεφάχ, στο οποίο θα δραστηριοποιηθεί ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πριν δημιουργήσει το ΑΚΡ.

Η Συνομοσπονδία γεννήθηκε στη Γερμανία, όπου οι μετανάστες από την Τουρκία αποτελούν τον δεύτερο μεγαλύτερο τουρκικό πληθυσμό στον κόσμο: 2.700.000 άτομα, εκ των οποίων τα δύο τρίτα είναι εκπατρισμένοι και το ένα τρίτο πολιτογραφημένοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ενώ οι ερευνητές υπολογίζουν τον συνολικό αριθμό όσων «συνδέονται με τη χώρα προέλευσης» σε 5.000.000.

Η διασπορά στην Ευρώπη

Η Μιλί Γκιορούς διαχειρίζεται περισσότερα από 600 τζαμιά στην τουρκική διασπορά. Στη Γαλλία, όπου η διασπορά είναι αριθμητικά η δεύτερη μετά τη Γερμανία (700.000 άτομα, εκ των οποίων οι μισοί είναι πολιτογραφημένοι), η οργάνωση είναι καταστατικό μέλος του Συμβουλίου της μουσουλμανικής λατρείας, διαχειρίζεται 71 τζαμιά, αρκετά κορανικά σχολεία και περί τα δέκα ιδιωτικά σχολεία. Σχεδιάζει να κατασκευάσει, στο Στρασβούργο, το μεγαλύτερο τζαμί – καθεδρικό ναό της Γηραιάς Ηπείρου.

Μάλιστα, το Στρασβούργο βρίσκεται εδώ και καιρό στο στόχαστρο του Προέδρου Ερντογάν. Ονειρευόταν να δημιουργήσει εκεί ένα αντίγραφο ή, ακριβέστερα, ένα παράρτημα της Ντιγιανέτ, στο οποίο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα ανέθεταν τη διακονία της μουσουλμανικής λατρείας και των μουσουλμάνων κάθε προέλευσης στο σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ουτοπικό αυτό σχέδιο δεν είχε ποτέ καμία πιθανότητα επιτυχίας, καθώς αντιμετώπισε το βέτο των ίδιων των Ευρωπαίων μουσουλμάνων.

Η Γερμανία και η Γαλλία έπρεπε να συνηθίσουν στο γεγονός ότι ο Ερντογάν θα ιδιωτικοποιούσε τις αίθουσες συναυλιών για προεκλογική του χρήση. Κατά χιλιάδες συρρέουν οι «αδελφοί και αδελφές» του, που διαχωρίζονται ωστόσο προσεκτικά από μια επιμελή ομάδα περιφρούρησης, για να παρακολουθήσουν την παράσταση ήχος και φως «Μια σημαία, μια χώρα, μια θρησκεία», η οποία συνήθως εισάγεται με την ομιλία ενός ιμάμη και ολοκληρώνεται με τον εθνικό ύμνο που τραγουδούν νεαροί χορωδοί ντυμένοι στα πράσινα μέχρι και τα μαντήλια τους.

Η περιοδεία του ξεκίνησε στις 10 Φεβρουαρίου 2008, στο Στάδιο της Κολωνίας, και κορυφώθηκε στο στάδιο Ζενίθ του Στρασβούργου, στις 4 Οκτωβρίου 2015. Στο μεταξύ, συνέχισε το κήρυγμα, στηλιτεύοντας τον «ναζισμό» που ξαναζωντανεύει στο Βερολίνο και τον «φασισμό» που επιβιώνει στο Παρίσι, επαινώντας την υποδειγματική στάση της Άγκυρας, και προειδοποιώντας ταυτόχρονα ότι η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμεύει αιώνια ως «αντίδοτο στις ολοκληρωτικές εκτροπές» της Γηραιάς Ηπείρου, εάν η τελευταία δεν μετανοήσει και δεν διορθωθεί.

Σχέδιο προσάρτησης

Αυτή η ιεροεξεταστικού τύπου αντιστροφή των αμαρτημάτων έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τη διάρκεια της εκστρατείας για το δημοψήφισμα του 2017.

Τότε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν κατέστησε από κοινού ομήρους μετανάστες και Τούρκους απόδημους, βροντοφωνάζοντας ότι αν του απαγορευτεί να κάνει προπαγανδιστικές συγκεντρώσεις ώστε να κερδίσει την ψήφο των αποδήμων, θα εξαπολύσει τους πρόσφυγες στην Ευρώπη. Καταγγέλλοντας ταυτόχρονα μια επίθεση στις θεμελιώδεις ελευθερίες.

Για τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ένας Τούρκος που ζει στην Τουρκία δεν είναι απαραίτητα πολίτης με δικαιώματα, αλλά ένας Τούρκος μετανάστης στην Ευρώπη, ακόμη και αν έχει πολιτογραφηθεί στη χώρα διαμονής του, παραμένει υποχρεωτικά υπήκοός του. Το κυνήγι των εσωτερικών εχθρών υπερβαίνει τα σύνορα για να μετατραπεί σε λαθροθηρία των οπαδών του εξωτερικού.

Ακόμη και σήμερα, αρνούμαστε να δούμε τη συμμετρία με την οποία ο Ερντογάν αφ’ ενός παραβιάζει τα σύνορα στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και αύριο στα Βαλκάνια και στην Ασία, και αφετέρου επιτίθεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση στα φυσικά και ηθικά της σύνορα.

Εξακολουθούμε να παραθεωρούμε το γεγονός ότι η χρησιμοποίηση των μεταναστών με τη μαζική μεταφορά τους στη Δύση δεν σημαίνει κάτι διαφορετικό, ως προς τη λογική της αντιπαράθεσης, με τις επεμβάσεις στην Ανατολή με μη επανδρωμένα αεροσκάφη ώστε να επιβληθεί ένα σχέδιο προσάρτησης. Κλείνουμε τα μάτια στο γεγονός πως ένα παζάρι που αφορά την αποφυγή μιας ανθρωπιστικής κρίσης με αντάλλαγμα τη χορήγηση μιας διπλωματικής λευκής επιταγής αντιπροσωπεύει ένα απαράδεκτο ουκάζιο που οδηγεί στη μελλοντική καταδίκη μας.

Κάθε ειρήνη που πιστεύουμε ότι μπορεί να αγοραστεί από έναν πολεμοκάπηλο έχει ως τίμημα τον πόλεμο. Όσο κι αν διαμαρτύρονται οι καγκελαρίες και η Κομισιόν, η Ευρώπη, όπως άλλοτε η ύστερη Ρώμη, θα καταλήξει να πληρώσει νέο φόρο τιμής στη βία και, αναπόφευκτα, το ποσό των λύτρων θα αυξηθεί. Όσο για τον πόλεμο, δεν χρειάζεται να αναρωτηθούμε αν θα γίνει ή όχι, είναι ήδη εδώ.

Διαβάστε επίσης:

Τσαβούσογλου: Η Ελλάδα δεν έχει δικαίωμα κυριαρχίας σε νησιά Αιγαίου που στρατικοποιεί (Video)

Πούτιν – Μητσοτάκης: Το πολύπλοκο γεωπολιτικό περιβάλλον της συνάντησης στη Μόσχα

Ερντογάν: Οι Ελληνοκύπριοι παραβιάζουν την υφαλοκρηπίδα μας – Πυρά και σε ΕΕ-ΗΠΑ