Ο ηθοποιός μιλάει για τη σειρά «Αόρατοι» που γεννήθηκε από μια αγγελία, την παράσταση «Κάποτε στο Βόσπορο» και το όνειρο ζωή του.

Σε συνθήκες πλήρους δραστηριοποίησης, με συμμετοχή σε τηλεοπτική παραγωγή και θεατρικό έργο επιστρέφει ο Δημήτρης Πιατάς έπειτα από  επιβεβλημένη φίμωση, όπως χαρακτηρίζει το λοκντάουν.

Ο ηθοποιός των χαμηλών τόνων και των αξιοσημείωτων ερμηνειών έχει ιδιαίτερο ρόλο στη σειρά «Αόρατοι» της Cosmote TV η οποία θα μπεί σε προγραμματισμό για προβολή με το νέο έτος.

Παράλληλα έχει  επιστρέψει στη θεατρική σκηνή και μαζί με αξιόλογους συναδέλφους συμμετέχοντας στο έργο  «Κάποτε στο Βόσπορο» (θέατρο Βεάκη) του Άκη Δήμου– σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου– το οποίο  με αφορμή τη μνήμη «συνομιλεί» με ό,τι συμβαίνει σήμερα μεταξύ Ελλάδας-  Τουρκίας, εξαιτίας της στάσης της γειτονικής χώρας.

Οι «Αόρατοι» είναι μια κωμωδία με υποδόριο το τραγικό στοιχείο σε σκηνοθεσία Χάρη Μαζαράκη και σενάριο που συνυπογράφει με τον Θωμά Νικολαϊδη. 

Στον πυρήνα της ιστορίας βρίσκεται μία ετερόκλητη πενταμελής παρέα που ζει σε μια γειτονιά της σύγχρονης Αθήνας, η οποία  ιδρύει μια εταιρεία και   παρέχει άλλοθι για εξωσυζυγικές περιπέτειες.

Με την έναρξη λειτουργίας της εταιρείας, η παρέα αναλαμβάνει τη μία περίεργη υπόθεση μετά την άλλη, μπλέκοντας σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Όλα ανατρέπονται, όταν οι πέντε συνεργάτες βρίσκονται στο αστυνομικό τμήμα κατηγορούμενοι για μία υπόθεση δολοφονίας.

Τί έχουν να μάς «πουν» οι «Αόρατοι»;

Ο πήχης έχει τεθεί ψηλά. Η δουλειά που έχουν κάνει οι δύο δημιουργοί, ο Χάρης Μαζαράκης και ο Θωμάς Νικολαΐδης, είναι εξαιρετική.

Δεν το λεω γιατί μ αρέσει να βλογάω τα γένια μου. Είναι οι προδιαγραφές που θέτει η Cosmote TV.

Και το καστ είναι υπέροχο. Μάκης Παπαδημητρίου, Νίκος Πουρσανίδης, Βασιλική Τρουφάκου, Γιούλικα Σκαφιδά, Γιώργος Χρανιώτης, Σόφι Ζαννίνου, Γιώργος Πυρπασόπουλος.

Η ιδέα για μια παρέα που παρέχει άλλοθι σε απιστία ακούγεται σουρεαλιστική. Όμως η έμπνευση προέρχεται από μικρή αγγελία σε αγγλική εφημερίδα που εντόπισε ο σεναριογράφος. Αληθινό γεγονός.

Ποια η διαφορά με τα άλλα κανάλια;

 Την έχουμε δει  χάρη στις προηγούμενες παραγωγές της συνδρομητικής πλατφόρμας και μιλώ για τις σειρές «Έτερος εγώ»,  «42 βαθμοί», τις παραγωγές του Cosmote History.

Είναι ένας τηλεοπτικός οργανισμός που θέλει και οι δικές του παραγωγές να είναι αντίστοιχες- εφάμιλλες–  των ξένων παραγωγών και προγραμμάτων που προτείνει.

Η ελληνική τηλεόραση δεν έχει ενηλικιωθεί.  Υπάρχουν σήμερα χώρες, όπως η Ισπανία, η Δανία, η Κορέα, η Τουρκία που συναγωνίζονται επι ίσοις όροις. Η Ελλάδα υστερεί στον τομέα αυτό. Και είναι κρίμα διότι έχει πολλούς και καλούς σε όλους τους τομείς της η οπτικοακουστικής βιομηχανίας μας.

Το δείγμα που προτείνει είναι οι σειρές «Χαιρέτα μου τον πλάτανο» και «Η τούρτα της μαμάς».

Όμως  που αναφέρετε είναι της κρατικής τηλεόρασης. Γιατί τις συγκεκριμένες και όχι κάποιες των ιδιωτικών καναλιών;

Δανείστηκα τις σειρές της ΕΡΤ διότι ο κρατικός τηλεοπτικός φορέας πρέπει να θέτει τα στάνταρ και να διαφοροποιείται. Σαφώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις όπως οι σειρές «Καρτ ποστάλ» της Βικτόρια Χισλοπ που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παπαβασιλείου, «Βαρδιάνος στα σπόρκα», «Ποιος ήταν ο φονεύς του αδελφού μου», «Κρίσιμες στιγμές» του Μανούσου Μανουσάκη, «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη» του Γιάννη Διαμαντόπουλου. Παραμένουν όμως εξαιρέσεις.

Το κανάλι καθορίζει της αισθητική. Οι ηθοποιοί είμαστε κομπάρσοι, «εκτελεστές» ή «δολοφόνοι».

Αποφεύγετε την τηλεόραση ή σας αποφεύγει εκείνη;

Είναι μια σχέση αμφίδρομη. Επιστρέφω στην τηλεόραση έπειτα από 15 χρόνια αποχής. Δεν υποτιμώ καμία εργασία. Δυστυχώς δεν είχα προτάσεις ή ήταν ασήμαντες ώστε να με κινητοποιήσουν.

Διεκδικώ κάτι καλύτερο από μια απλή συμμετοχή ακόμα και με πρώτο ρόλο. Τι σοβαρότητα στην πρόταση. Εξάλλου η τηλεόραση έχει τις εναλλακτικές λύσεις.

Ό,τι συνέβη στα «Σεπτεμβριανά»  έχει προβολή στο «σήμερα»

Το έργο «Κάποτε στο Βόσπορο» είναι αφιερωμένο στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που αναγκάστηκαν με βίαιο τρόπο να την εγκαταλείψουν το Σεπτέμβριο του 1955.

Μέσα από μία φανταστική υπόθεση που περιστρέφεται γύρω από τη ζωή και τις ιστορίες  προσώπων, ο συγγραφέας Άκης Δήμου φιλοτεχνεί το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο εκείνης της εποχής, επιχειρώντας τη δική του καλλιτεχνική κατάθεση στο ζήτημα του διωγμού των τελευταίων Ελλήνων της Πόλης.

Ήταν ένα πογκρόμ που εξαπέλυσε ο τουρκικός όχλος με την υποκίνηση και ενορχήστρωση της κυβέρνησης Μεντερές, εναντίον της πολυπληθούς ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου του 1955.  

«Το «Κάποτε στο Βόσπορο» έχει όλη τη δομή του θεάτρου. Έχει δράση, έχει ερωτική ιστορία, στοιχεία μιούζικαλ, είναι γραμμένο έξυπνα και με τις σωστές δόσεις. Αυτό που το χαρακτηρίζει και το ξεχωρίζει είναι ότι ο Άκης Δήμου, βασισμένος και σε πραγματικές ιστορίες, αγγίζει ένα ευαίσθητο κομμάτι της ιστορίας της χώρας μας το οποίο μάλιστα αξιοποιήθηκε λίγο παρότι είναι σχετικά νωπό.

Πέρασε δηλαδή στα ψιλά γράμματα και είναι σημαντικό που κάνουμε μία παράσταση που αναμοχλεύει ένα τέτοιο γεγονός», δίνει το περίγραμμα της παράστασης ο Δημήτρης Πιατάς.

Η νοσταλγία βοηθά να μην ξεχνούμε. Μήπως όμως  ξύνει και πληγές; Τί από τα δύο συμβαίνει;

Καταφέρνει και τα δύο. Αρχική πρόθεση είναι να φρεσκάρουμε  το γενικότερο κλίμα αναμνήσεων της Χαμένης Πατρίδας και του ελληνισμού που εκδιώχθηκε. Ξύνει όμως τη μνήμη διότι ο Ερντογάν θέλει να αναβιώσει την παλιά οθωμανική αυτοκρατορία, μέσα από πολιτικές τακτικές, συμπεριφορές και αξιώσεις.

Χάρη όμως στην ποιητική διάθεση του κειμένου και του έργου ο θεατής μπορεί  να συγκινηθεί ή και να προβληματιστεί. Είναι επιλογή του κοινού πιά.

Ο Άκης Δήμου είναι μάστορας του θεάτρου. Η Σοφία Σπυράτου μπόρεσε να δώσει «σάρκα και οστά» στο κείμενο και να το κάνει θέαμα.

Γιατί εξακολουθούμε  να συζητούμε μέχρι και σήμερα αυτό το πογκρόμ. Δεν υποδαυλίζει πάθη, εντάσεις;

Ακριβώς διότι το γεγονός είναι ελάχιστα «φωτισμένο». Το επίσημο ελληνικό κράτος τότε προσπάθησε και κατάφερε εν μέρει να το αποσιωπήσει. Σα να μην συνέβη. Επειδή ήταν εντολή «άνωθεν». Από την Αγγλία και τις άλλες μεγάλες Δυνάμεις. Δεν δόθηκε σημασία ότι εν καιρώ ειρήνης το επίσημο τουρκικό κράτος έκανε πογκρόμ στο φιλειρηνικό ελληνικό  στοιχείο και τον πολιτισμό του. Κάποιο καταδιώχθηκαν. Άλλοι σκοτώθηκαν και κάποιοι- πολλοί- υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα πάντα. Εκτοπίστηκαν.

Υπάρχει κόσμος σήμερα που δεν γνωρίζει το πογκρόμ κατά των Ρωμιών της Πόλης. Μας έχει προκαλέσει εντύπωση που μετά από τέλος παραστάσεων έρχονται θεατές στα καμαρίνια και ρωτούν «έχει συμβεί αυτό;». Μόνον και μόνον γι’ αυτό, η παράσταση αξίζει τον κόπο της.

Ήταν μια πρόβα της τουρκικής εξουσίας, υπο την ανοχή της κυβέρνησης Μεντερές, για να ακολουθήσει αργότερα η Κύπρος και ό,τι συμβαίνει σήμερα με τα παραμεθόρια νησιά μας, την υφαλοκρηπίδα της χώρας, την ΑΟΖ.

Οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο, ρούχα αλλάζουμε και γλώσσα

Ο Δημήτρης Πιατάς  στη σκηνή του θεάτρου εμφανίζεται ως Τούρκος Κωνσταντινουπολίτης, χαρακτηριστική φιγούρα. «Είναι ένας ανατολίτης με κωμικά στοιχεία. Είναι φιλικός και μοχθηρός παράλληλα, επικίνδυνος και ερωτικός», δίνει το προφίλ του ήρωα του ο ηθοποιός.

Είναι όμως χαρακτηριστικά που  απαντώνται και στον Έλληνα. Η πρόκληση στο ρόλο ποια είναι;

Συμφωνώ ως προς το πρώτο. Γιατί να διαφέρει. Όλοι οι άνθρωποι ίδιο είμαστε. Ρούχα αλλάζουμε και γλώσσα.

Η πρόκληση ήταν να υποδυθώ έναν ήρωα με τις αρνητικές διαστάσεις του αλλά με χιούμορ. Με τη στάση του τη συμπεριφορά του τους ελιγμούς του,  μέσα από αυτή την συνολική προσέγγιση εμφανίζεται πολύ σκληρός. Συμπαθής, εν τέλει όμως θύτης.

Αν τον έκανα διαφορετικά θα ήταν χάρτινος. Το βρίσκω «κόντρα» να παρουσιάζω τον ήρωα μου ως μη αναμενόμενο. Είναι κάτι που λατρεύω και πάντα το επεδίωκα στην καριέρα μου. Μην ξεχνάτε ότι η μεγαλύτερη επιτυχία μου ήταν η «La Nonna», ένας κόντρα ρόλος.

Και θέατρο και τηλεόραση. Ακούγεται σαν να επανήλθατε/με στα φυσιολογικά;

Αν  θεωρείται κανονικότητα να κάνω δύο εργασίες διαφορετικές και θεματικά και λειτουργικά, τότε το πρόβλημα της χώρας είναι ότι το παράλογο γίνεται λογικό και τούμπαλιν.

Έπειτα από ενάμιση χρόνο σιωπής, επανήλθαμε στον στίβο εργασίας με τα προβλήματα της πανδημίας και τα προβλήματα του εργασιακού αγώνα μας.

Για μένα- αλήθεια είναι- ότι είναι ευτυχία να εργάζομαι κάτω από αυτές τις συνθήκες διότι η υποχρεωτική φίμωση που επιβλήθηκε με το λοκντάουν ήταν δυσβάστακτη.

Ύστερα από δύο χρόνια επιβεβλημένης απουσίας από το θέατρο πώς αισθάνεστε που βρίσκεστε ξανά στη σκηνή και με θεατές στην «πλατεία»;

Σα να ξαναγεννιέμαι.

Αφήνει «σημάδια», «πληγές» αυτή η φίμωση;

Ψυχολογικά ναι, όπως σε όλους τους ανθρώπους. Όσον αφορά στο ταλέντο και τη σκέψη, είναι σαν το ποδήλατο ή το… σεξ. Δεν το ξεχνάς.

Έχει επηρεάσει το θέατρο; Σε ποιο βαθμό;

Όχι μόνον το θέατρο αλλά και την κοινωνία. Η υποχρεωτική σιωπή αντικατοπτρίζεται στο θέατρο με κάποιον τρόπο.

Πώς ακριβώς συμβαίνει;

Ο πελάτης ξεχνάει να ψωνίζει, να το πω απλοϊκά. Ξεχνάει το είδος. Το θέατρο είναι σαν τα ναρκωτικά. Υπάρχει μια σχέση εξάρτησης. Είναι η επαφή, η επικοινωνία. Αντιμετωπίζει  πρόβλημα προσέλευσης θεατών το θέατρο.

Από τη στιγμή που υπάρχει ο φόβος της πανδημίας, ο οποίος εντείνεται από τις μεταλλάξεις, ο διαχωρισμός σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, όλη αυτή η συνθήκη κάνει τον θεατή  να έχει απεξαρτηθεί από την ανάγκη να πληρώσει εισιτήριο και να παρακολουθήσει ζωντανά μια παράσταση.

Προσέξτε όμως. Η μεγάλη ακμή του θεάτρου, που τη γνώρισε με το μιούζικαλ στις ΗΠΑ, γεννήθηκε την περίοδο του κραχ. Το θέατρο τότε μέσα σε εκείνη την κρίση για αντίθετους λόγους άνθισε.

Στις μέρες όμως υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η πανδημία άγγιξε και τους ηθοποιούς. Ο ηθοποιός πρέπει να είναι ενεργός, «ζωντανός», όχι φιμωμένος.

Πληθαίνουν οι καταγγελίες και κακοποιητικές συμπεριφορές στο θέατρο. Πώς αξιολογείτε την κατάσταση;

Το κίνημα του #me too έδωσε την ευκαιρία στο χώρο μας να κάνει την αυτοκάθαρσή του. Ήταν μια ευκαιρία για τον ηθοποιό, μέσα στην πανδημία. Αλλά δεν έχει σημασία η ονοματολογία. Το #me too είναι σημείο των καιρών και απορώ πως δεν έγινε και σε άλλου χώρους. Ξαφνικά είναι πολύ υποκριτικό να επικεντρώνεται η συζήτηση γύρω από το χώρο του θεάτρου. Το θέατρο δεν ηθικολογεί. Αισθητική διεκδικεί.

Το επόμενο επαγγελματικό σχέδιο ποιο είναι;

Είναι μια πρόταση που δουλεύω από το 2013. Είναι το όνειρό μου.

Επιθυμώ να αναβιώσω την ελληνική προπολεμική κωμωδία μέσα από το πρόσωπο ενός Έλληνα άσημου ηθοποιού. Του Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ.

Από εκείνον αντλεί τον τίτλο και η ταινία: «Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ- οι κωμικοί».

Στη δεκαετία του 1920 εμφανίζεται στην ελληνική οπερέτα, στον τότε βουβό ελληνικό κινηματογράφο ως πρωταγωνιστής, αλλά και σεναριογράφος. Εκείνες οι ταινίες μικρού μήκους ήταν η ελληνική «απάντηση» στο Χόλυγουντ, αλλά και στο γερμανικό και γαλλικό σινεμά.

Στο επίκεντρο είναι η προσωπική του ζωή και διαδρομή και ένα μωσαϊκό εξαίρετων κωμικών ηθοποιών της εποχής. Το σενάριο είναι του συγγραφέα Σάκη Σερέφα.

Είναι ο προσωπικό αποχαιρετισμός μιας καριέρας και ενός χώρου που με αντιμετώπισε με σεβασμό και τον υπηρέτησα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έχουμε λάβει την έγκριση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, η παραγωγή είναι της Μάρνη Φιλμς, αναμένουμε απάντηση από την ΕΡΤ και πρόθεση είναι το σχέδιο να μπεί σε διαδικασία υλοποίησης το Σεπτέμβριο του 2022».

«Οι αόρατοι», σενάριο Χάρης Μαζαράκης- Θωμάς Νικολαΐδης έχει και τη σκηοθεσία) με τους Μάκη Παπαδημητρίου, Νίκο Πουρσανίδη, Γιώργο Χρανιώτη, Βασιλική Τρουφάκου, Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρη Πιατά, Γιώργο Πυρπασόπουλο, Σόφι Ζανίνου. Από την Cosmote TV αρχές του 2022.

«Κάποτε στο Βόσπορο», Άκη Δήμου. Σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, θέατρο Βεάκη (Στουρνάρη 32, Αθήνα, τηλ. 2105223552/2169005423). Με τους Γιώργο Αρμένη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Δημήτρη Πιατά, Ευαγγελία Μουμούρη, Ελένη Καρακάση, Παρθένα Χοροζίδου, Κατερίνα Μάντζιου. Τραγουδά ο Γιάννης Διονυσίου.

Διαβάστε επίσης

Μιχάλης Ιατρόπουλος: «Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος θέλει κρέμασμα» (Video)

Εμβολιασμός: Αρνητές ένας στους δέκα Έλληνες – Ποια ηλικιακή ομάδα είναι η πιο διστακτική

Μόσιαλος: H τρίτη δόση του εμβολίου είναι αποτελεσματική έναντι της Όμικρον