Βρίσκεται στη ρίζα των νότιων παράλιων Άλπεων, στην Κυανή Ακτή, και βρέχεται από τη θάλασσα του κόλπου της Λυγουρίας, εκεί λίγο πιο ψηλά από την πόλη της Νίκαιας, στα σύνορα σχεδόν με την Ιταλία. Το πριγκιπάτο του Μονακό, είναι ένα μικρό αυτόνομο κράτος 2,1 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ένα πολύτιμο πετράδι στο κόσμημα της Μεσογείου.

Ο Ηρακλής πέρασε από εδώ

Οι αρχαιολόγοι ισχυρίζονται ότι οι σπηλιές των βράχων του Μονακό κατοικούνταν από τους προϊστορικούς χρόνους. Αργότερα, το μέρος επισκέφθηκε ο Ηρακλής, ο οποίος μάλιστα έχτισε εκεί ναό, αποδιώχνοντας τις μέχρι τότε λατρείες. Τον 6ο αιώνα π.Χ. έγινε αποικία των Φωκαέων, και από τον μοναδικό αυτό ναό η περιοχή πήρε το όνομα «Μόνοικος» (μόνος οίκος), που αργότερα με παραφθορά έγινε στη διάλεκτο της Λυγουρίας «Monegu», μέχρι να κυριαρχήσει η τωρινή ονομασία Μονακό. Αργότερα η περιοχή πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων και απ’ αυτούς πέρασε στους Γενοβέζους.

Η σύγχρονη όμως ιστορία του Μονακό αρχίζει τον 13ο μΧ. Αιώνα, και συγκεκριμένα στις 10 Ιουνίου του 1215, όταν η οικογένεια των Γιβελίνων, από τη Γένοβα, έβαλε τον θεμέλιο λίθο για την κατασκευή του κάστρου που ακόμη και σήμερα στέκεται στη θέση του, και είναι γνωστό ως το πριγκιπικό Ανάκτορο.

Ο πρώτος κυβερνήτης της οικογένειας Γκριμάλντι που τώρα δεσπόζει στο Μονακό, εντοπίζεται το 1297. Πρόκειται για τον Φραντσέσκο Γκριμάλντι τον «Επιτήδειο», ο οποίος κατέλαβε το κάστρο μεταμφιεσμένος με τους άντρες του σε Φραγκισκανούς καλόγερους.

Παρόλα αυτά, η διεκδίκηση του Μονακό κράτησε αρκετούς αιώνες, αφού πέρασε ξανά στους Γενοβέζους και ύστερα κατακτήθηκε από το στέμμα της Αραγονίας, από τους άρχοντες του οποίου χρίστηκε τελικά πρίγκιπας ο Ονορέ Β’ Γκριμάλντι, το 1612.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1630, ο Ονορέ ζήτησε τη βοήθεια των Γάλλων, καθώς κινδύνευε από το στέμμα της Αραγονίας (Ισπανίας), και τελικά το 1642 έγινε δεκτός στην Αυλή του Λουδοβίκου του 13ου, ως «δούκας από ζεύγος ξενικό», και το Μονακό έμεινε προτεκτοράτο της Γαλλίας μέχρι το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, όταν οι επαναστατικές δυνάμεις το 1793 το κατέλαβαν, και ύστερα έμεινε κάτω από την κυριαρχία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη, μέχρι το 1814.

Έπειτα πέρασε στα χέρια του Βασιλείου της Σαρδηνίας, και το 1860 πέρασε μαζί με το Δουκάτο της Νίκαιας, στην κυριότητα της Γαλλίας.

Το Καζίνο

Αφού όμως το Μονακό ήταν μια αστική περιοχή, δίχως καλλιεργήσιμες εκτάσεις, το μόνο φυσικό έσοδο ήταν από την αλιεία. Έτσι, καθώς η ράχη του καλύπτεται από τις ορεινές απολήξεις των Άλπεων, η μόνη του επικοινωνία με τον έξω κόσμο γινόταν από το λιμάνι του, port Hercules, και τη θάλασσα.

Το 1846, ο πρίγκιπας Φλορεστάν Α΄, αντιμετωπίζοντας σοβαρά οικονομικά προβλήματα αποφάσισε να στραφεί στην τουριστική ανάπτυξη του Μονακό, σχεδιάζοντας την ίδρυση ενός καζίνο που θα κέντριζε το ενδιαφέρον των πλούσιων Ευρωπαίων. Έδωσε λοιπόν την άδεια να δημιουργηθεί καζίνο στους αδελφούς Φρανσουά και Λουί Μπλαν, οι οποίοι είχαν ανάλογη εμπειρία από την επιχειρηματική τους δράση στη Γερμανία (στο δουκάτο Έσσης Χόμπουργκ), έναντι 1,7 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων.

Οι αδελφοί Μπλαν, εγκαινίασαν το Grand Casino de Monte Carlo, το 1858, και το Μονακό επωφελήθηκε από το δίκτυο των σιδηροδρόμων της Γαλλίας που μόλις είχε αρχίσει να λειτουργεί στην περιοχή.

Το πριγκιπάτο βγήκε από κάθε προηγούμενη οικονομική δυσκολία, και τα επόμενα χρόνια δημιουργήθηκε το Ωκεανογραφικό Μουσείο και η Όπερα του Μόντε Κάρλο, και χτίστηκαν 46 ξενοδοχεία, ενώ πενταπλασιάστηκε ο αριθμός των επώνυμων Ευρωπαίων κοσμηματοπωλών που εγκαταστάθηκαν στο Μόντε Κάρλο.

Οι κάτοικοι του Μονακό απαγορεύονταν να παίζουν στο καζίνο, ενώ έμπαιναν σε αυτό μόνο εάν εργάζονταν εκεί. Έντεκα χρόνια αργότερα, το 1869, το καζίνο έφερνε τέτοια κέρδη που οι κάτοικοι του Μονακό δεν χρειαζόταν πλέον να φορολογούνται.

Έτσι, προκειμένου να προσελκύσουν κι άλλους πλούσιους Ευρωπαίους στο πριγκιπάτο, διά νόμου εξαιρέθηκαν από κάθε φορολογία οι μόνιμοι κάτοικοι του Μονακό, κάτι που ισχύει μέχρι τώρα.

Αυτοκίνητα και Grand Prix

Στις αρχές της δεκαετία του 20ού αιώνα, άρχισαν οι πρώτοι αγώνες αυτοκινήτου. Το Μονακό αναδείχτηκε σε σταθμό για τα ράλι.

Το 1911, έγινε το πρώτο Ράλι Μόντε Κάρλο, το οποίο από το 1973 έως το 2008 ήταν το ράλι που άνοιγε την αγωνιστική σεζόν. Από το 1929, άρχισε και το Γκραν Πρι της φόρμουλα 1, στους δρόμους του πριγκιπάτου.

Το στήσιμο του αγώνα χρειάζεται 6 εβδομάδες, ενώ το μάζεμα χρειάζεται 3 εβδομάδες. Είναι ίσως ο πιο ιδιαίτερος αγώνας της φόρμουλα 1, με φοβερές εκπλήξεις, ανατροπές, και τα αυτοκίνητα να κινούνται σαν βολίδες στους στενούς δρόμους.

Το Automobile Club de Monaco, ήταν πρωτεργάτης στην οργάνωση αυτών των αγώνων, και παραμένει ως τις μέρες μας η λέσχη με τα ακριβότερα αυτοκίνητα του κόσμου, καθώς στους δρόμους του πριγκιπάτου είναι σχεδόν αδύνατο να συναντήσει κανείς φθηνό αυτοκίνητο.

Δεκαετία του 1960 και 1970

Το Μονακό έζησε νέες δόξες το 1960. Ο πρίγκιπας Ρενιέ, τον Απρίλιο του 1956, παντρεύτηκε την Αμερικανή ηθοποιό Γκρέις Κέλι.

Το πριγκιπάτο έκλεψε για άλλη μια φορά τις εντυπώσεις, αναζωπυρώνοντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον των διεθνών Κροίσων, και ταυτόχρονα βρήκε την απόλυτη πριγκίπισσα για τον θρόνο των Μονεγάσκων.

Οι αγώνες αυτοκινήτου έκαναν το πριγκιπάτο γνωστό σε όλη την υφήλιο, ενώ τη δεκαετία του 1970, το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο του Μονακό με το πλοίο «Καλυψώ» και καπετάνιο τον μέγα Ζακ Υβ Κουστό, έκανε εντυπωσιακές θαλάσσιες έρευνες που κινηματογραφούνταν και μάγευαν μικρούς και μεγάλους, συνδυάζοντας τη μάθηση με το θέαμα.

Καθώς το πριγκιπάτο μάζευε την αφρόκρεμα των πλούσιων και διάσημων, ακόμη και η Ζοζεφίν Μπέικερ έγινε επίτιμος δημότης του Μόντε Κάρλο, έπειτα από πρόσκληση της πριγκίπισσας Γκρέις Κέλι. 

Όμως ακόμη και ο παράδεισος έχει τις άσχημες μέρες του. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1982, η πριγκίπισσα Γκρέις Κέλι (η ζωή της οποίας έγινε και ταινία) είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό της, στο οποίο επέβαινε και η μικρή της κόρη Στεφανί.

Η Κέλι έπαθε κάποιο έμφραγμα ή κάποιο ελαφρύ εγκεφαλικό κι έτσι έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και χτύπησε στο θώρακα και το κεφάλι για να εκπνεύσει την άλλη μέρα στο νοσοκομείο που μεταφέρθηκε.

Στην κηδεία της έδωσαν το παρών εκτός από τους Μονεγάσκους, και ο Κάρι Γκραντ, η Νάνσι Ρίγκαν, η Ντανιέλ Μιτεράν, η πριγκίπισσα Νταϊάνα, η πριγκίπισσα Φαράχ του Ιράν, και πολλοί άλλοι διάσημοι.

Ο πρίγκιπας Ρενιέ δεν ξαναπαντρεύτηκε και τοποθετήθηκε δίπλα της όταν πέθανε κι αυτός το 2005.

Το πριγκιπάτο όμως, επιζεί και ευημερεί, έχοντας το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο που έχει να επιδείξει Ευρωπαϊκή χώρα.

Άρχισε να διαμορφώνεται με επίκεντρο το καζίνο, στάθηκε γερά στα πόδια του και αποτελεί έναν αληθινό μικρό παράδεισο για τους πλούσιους και διάσημους που έχουν τη δυνατότητα να ζουν εκεί. Το μότο στο θυρεό του Μονακό είναι «Deo Juvante» (με τη βοήθεια του Θεού), αλλά μερικοί υποστηρίζουν ότι για την ευημερία του πριγκιπάτου μάλλον έχει βάλει και ο διάβολος το χέρι του, αφού ο «Μάγος του Μόντε Κάρλο», ο μέγας Φρανσουά Μπλαν που έστησε το καζίνο, για να μάθει τα μυστικά της ρουλέτας λέγεται πως πούλησε την ψυχή του στον διάβολο.

Απόδειξη ότι η δική του ρουλέτα είχε την πρωτοτυπία να διαθέτει και το «ζερό» ( το νούμερο «0»), ενώ αν προσθέσει κανείς τα νούμερα από το 0 έως και το 36, βγάζει άθροισμα 666.

Διαβάστε επίσης

Ποιος θυμάται το ΜΙΝΙΟΝ; (Photos/Video)

«Lumieres»: Το χριστουγεννιάτικο υπερθέαμα στο Παρίσι (photos/video)

Iαπωνία: Ο άγνωστος άγριος πόλεμος για το ουίσκι