Ο Σίντνεϊ Πουατιέ, γεννήθηκε απροσδόκητα στο Μαϊάμι όταν οι γονείς του επισκέπτονταν τις ΗΠΑ, τον Φεβρουάριο του 1927. Έτσι, έγινε αυτόματα Αμερικανικός πολίτης, αλλά μεγάλωσε και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στις Μπαχάμες και επέστρεψε στις ΗΠΑ σε ηλικία 15 ετών. Ήταν η εποχή που μαίνονταν ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο νεαρός Σίντνεϊ είπε ψέματα την ηλικία του προκειμένου να υπηρετήσει στον αμερικανικό στρατό.

Όταν αποστρατεύτηκε έκανε δουλειές του ποδαριού, κυρίως έπλενε πιάτα σε διάφορα εστιατόρια της Νέας Υόρκης, αλλά κατόρθωσε να εγγραφεί στο American Negro Theatre School of Drama. Εκεί, άρχισε να καλλιεργεί τις εκφραστικές του δυνατότητες, και να γνωρίζεται με τα μεγάλα θεατρικά κείμενα του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν εύκολα γιατί δεν ήταν καλός τραγουδιστής και ο θίασος ανέβαζε μιούζικαλ. Ο νεαρός Σίντνεϊ όμως, ξεχώρισε όταν ο θίασος ανέβασε τη «Λυσιστράτη». Εκεί τον πρόσεξε ο τότε διευθυντής της εταιρείας 20^th Century Fox, ο οποίος πίστεψε στο ταλέντο του και τον συμπεριέλαβε στο καστ της ταινίας «Το μίσος Προστάζει (1949).

Ο πρώτος μαύρος πρωταγωνιστής

Πήρε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο το 1955, στην ταινία «Blackboard Jungle» (1955), και τρία χρόνια αργότερα, το 1958, προτάθηκε για βραβείο μαζί με τον συμπρωταγωνιστή του Τόνι Κέρτις στην ταινία «The Defiant Ones» (1958). Μπορεί να μην κατάφερε να πάρει το βραβείο, κατάφερε όμως να αγαπηθεί από το κινηματογραφικό κοινό. Ακολούθησαν οι ταινίες «Porgy and Bess» (1959), και «Paris Blues» (1961).

Έξι χρόνια αργότερα από την πρώτη του υποψηφιότητα, το 1964, ο Σίντνεϊ Πουατιέ θα έσπαγε όλα τα προγνωστικά παίρνοντας το Όσκαρ, του καλύτερου άνδρα ηθοποιού για την ταινία «Lilies of the Field» (1964). Ήταν ο πρώτος μαύρος ηθοποιός που έπαιρνε τέτοια τιμή από την Ακαδημία.

Έπρεπε να περάσουν 37 ολόκληρα χρόνια για να πάρει το Όσκαρ καλύτερου άνδρα ηθοποιού ο Ντένζελ Ουάσινγκτον το 2001, για την ταινία «Training Day» (2001). Την ώρα της απονομής ο Ντένζελ Ουάσινγκτον έδωσε τα εύσημα στον Πουατιέ, λέγοντας: «Πάντα θα σε κυνηγώ. Πάντα θα ακολουθώ τα βήματά σου. Είναι το μόνο που μπορώ να κάνω, κύριε Πουατιέ».

Στην ίδια τελετή τιμήθηκε και ο Σίντνεϊ Πουατιέ, με το Βραβείο της Ακαδημίας για τη συνολική συνεισφορά του στον κινηματογράφο. Μάλιστα μετά τον θάνατο του βετεράνου ηθοποιού Έρνεστ Μποργκνάιν, το 2012, ο Σίντνεϊ Πουατιέ ήταν ο γηραιότερος εν ζωή ηθοποιός που είχε τιμηθεί με βραβείο Όσκαρ.

Παίρνοντας το λόγο ο Πουατιέ είπε τα εξής: «Ήρθα στο Χόλιγουντ όταν ήμουν 22 ετών, σε μια εποχή πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Το 1949, η διαδρομή που έκανα θα θεωρούνταν αδύνατη. Πράγματι, όσο κι αν προσπαθούσα τίποτε δεν θα γινόταν αν δεν υπήρχαν μερικοί τολμηροί σκηνοθέτες που διέθεταν υψηλό αίσθημα πολιτικής ευθύνης, για να γυρίσουν αυτές τις ταινίες. Εγώ, απλώς επωφελήθηκα από την προσπάθειά τους αυτή. Η βιομηχανία του σινεμά επωφελήθηκε από την προσπάθειά τους. Η ίδια, η Αμερική επωφελήθηκε από την προσπάθειά τους».

Πράγματι, όπως είχε εκμυστηρευτεί σε παλαιότερη συνέντευξη: «Όταν ξεκίνησα την καριέρα μου, οι ρόλοι που προορίζονταν για τους μαύρους ηθοποιούς ήταν “πάντα αρνητικοί, χαζοί και πολύ αδύναμοι’’. Αυτό ήταν το υπόβαθρο όταν ήρθα πριν από 20 χρόνια και επέλεξα να μην συμμετάσχω στα στερεότυπα… Έχω τέσσερα παιδιά… Πηγαίνουν να δουν ταινίες όλη την ώρα, αλλά σπάνια βλέπουν τον εαυτό τους να αντανακλάται μέσα σε αυτές».

Ενάντια στον ρατσισμό

Το 1967, όμως, ο Σίντνεϊ Πουατιέ πρωταγωνίστησε σε τρεις (3) ταινίες που ασχολούνταν με το πρόβλημα του ρατσισμού, που τόσο ταλάνιζε τις ΗΠΑ την εποχή εκείνη. Μην ξεχνάμε ότι ο αγώνας ενάντια στο ρατσισμό είχε κορυφωθεί την εποχή εκείνη με μπροστάρη τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο οποίος δολοφονήθηκε έναν χρόνο αργότερα, το 1968. Οι τρεις αυτές ταινίες, ήταν: «To Sir, with Love» (Στον κύριό μας με αγάπη), «Guess Who’s Coming to Dinner» (Μάντεψε ποιος θα’ ρθει απόψε), και τέλος το αστυνομικό θρίλερ «In the Heat of the Night» του σκηνοθέτη Νόρμαν Τζούισον, στην οποία ο Πουατιέ υποδύεται τον Βίρτζιλ Τιμπς, έναν μαύρο ντετέκτιβ που καλείται να διαλευκάνει μια σειρά δολοφονιών σε μια μικρή πόλη του Μισισιπή, όπου ο ρατσισμός κυριαρχούσε.

Ακολούθησαν ταινίες όπως το «Patch of Blue», το «Sneakers» (1992), και το «The Jackal» (1997).  Το 1997,ο Σίντεϊ Πουατιέ έγινε πρέσβης για τις Μπαχάμες στην Ιαπωνία, και έμεινε στη θέση αυτή έως το 2007.

Μεγάλη και ευγενική προσωπικότητα

Σοβαρός και μετρημένος, άνθρωπος με ήπιο χαρακτήρα, συμπλήρωνε την εξωτερική του ομορφιά, με τα πλούσια ψυχικά του χαρίσματα και την ομορφιά του χαρακτήρα του. Έκανε δύο γάμους, τον πρώτο με την Χουανίτα Χάρντι (1960-65), έπειτα είχε μια 9χρονη σχέση με την ηθοποιό και τραγουδίστρια Ντάιαν Κάρολ, και ύστερα παντρεύτηκε για δεύτερη φορά την Καναδή ηθοποιό Τζοάνα Σίμκους, το 1976, κι έμειναν μαζί ως το τέλος. Ο Σίντνεϊ Πουατιέ έφυγε στις 7/1/2022 από τη ζωή, στα 94 χρόνια του, πλήρης ημερών, αφήνοντας πίσω του έξι παιδιά, οκτώ εγγόνια και τρία δισέγγονα.

Τελευταία δημόσια εμφάνιση του Σίντνεϊ Πουατιέ, ήταν στην απονομή των Όσκαρ, το 2014, όπου κλήθηκε να απονείμει το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη, μαζί με την Αντζελίνα Τζολί. Το κοινό τον αποθέωσε, και όταν τα χειροκροτήματα επιτέλους κόπασαν, η Αντζελίνα Τζολί του είπε: «Όλοι χρωστάμε πολλά σε σένα». Αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια.

Αντίο, κύριε Σίντνεϊ Πουατιέ.  

Διαβάστε επίσης:

Revenge porn: Ένας σκοτεινός εφιάλτης με χιλιάδες θύματα – Τρεις γυναίκες που έφτασαν στον θάνατο (Videos)

Μονακό: Μία χώρα για σύγχρονους πρίγκιπες (Photos/Videos)

Ποιος θυμάται το ΜΙΝΙΟΝ; (Photos/Video)