Παρακολουθώντας κανείς την παγκόσμια επικαιρότητα, αναρωτιέται καμιά φορά σε ποιαν εποχή ζουν οι άνθρωποι σε διάφορες χώρες. Άραγε ένας πολίτης της Νέας Υόρκης ζει στον ίδιο χρόνο με έναν της Καμπούλ;

Άλλα και στα καθ’ ημάς, όλοι μας ζούμε στον ίδιο χρόνο, στην ίδια εποχή; Με κίνδυνο να αφοριστώ, αναρωτιέμαι αν ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος για παράδειγμα ζει στον ίδιο αιώνα με τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη… Η ελληνική κοινωνία που αγνοεί  βέβαια τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη, αλλά στην μεγάλη της πλειονότητα γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τον Αντώνη Κανάκη, σε ποιον αιώνα να βόσκει άραγε;

Τελικά, ποιοι ζουν ανάμεσα μας και σε ποιαν εποχή;

Ας αναρωτηθούμε σοβαρά, όσο γίνεται και μπορούμε: Τα ελληνικά κόμματα που επιμένουν να επεμβαίνουν ρυθμιστικά στους πανεπιστημιακούς χώρους και να ανέχονται -αν δεν υποκινούν και ενορχηστρώνουν- όλα αυτά τα αίσχη, αυτή την ζουγκλώδη κατάσταση, τα κόμματα που χρησιμοποιούν αυτούς τους αγράμματους νεολαίους που δεν μπορούν να γράψουν δυο γραμμές με στοιχειώδη σύνταξη και ορθογραφία  διεκδικώντας αιτήματα τριών αιώνων πίσω που έχουν λυθεί, έχουν ξεπεραστεί και έχουν ξαναλυθεί και αυτά που πρόεκυψαν εκ νέου, σε ποιον αιώνα βόσκουν, σε ποιάν εποχή ζουν; 

Τα κόμματα των οποίων ο ιστορικός ρόλος παγκοσμίως έχει τελειώσει  και καταδικαστεί με τα μελανότερα χρώματα και επιμένουν να ψωμίζονται από το μακρινό παρελθόν, λες και βρισκόμαστε στην κοινωνία που περιγράφει ο Ντίκενς, αυτά τα κόμματα πόσους αιώνες πίσω κι από την κοινωνία του Ντίκενς βρίσκονται;

Αυτή η κοινωνία που επιβραβεύει όλους όσους εξευτελίζουν το ανθρώπινο είδος, που γνωρίζει να καταναλώνει κάθε υπερ-τεχνολογία,  κάθε παροχή, λες και αυτά παράγονται στη Φάρμα των κτηνών που παρακολουθεί και των ζωντόβολων που σαχλαμαρίζουν στα survivor, σε ποιον αιώνα υποκρισίας βρίσκεται;

Όλοι αυτοί οι αντιεμβολιαστές, οι αντιεξουσιαστές, οι αντιευρωπαιστές, σε ποιαν εποχή ακριβώς έχουν στήσει το αντίσκηνο τους;  Το να κατέχει κανείς ένα υπερσύχρονο κινητό, πόσο τoν διαφοροποιεί πνευματικά από τον άνθρωπο της λίθινης εποχής;

 Αυτή η πανίσχυρη γνώμη του απόλυτου κρετίνου που μπουκώνεται με  δικαιώματα και προοδευτισμούς, όπως ο μεταπολιτευτικός χλιμίντζουρας με τις αστακομακαρονάδες, απαγορεύοντας το χιούμορ, το λεκτικό παίγνιο, το αστείο, τον υπαινιγμό που επέδρασαν καταλυτικά στο να αποκτήσει πνευματικότητα η ανθρωπότητα, έμπνευση η καλλιτεχνική δημιουργία, κριτική αμφισβήτηση ο λόγος και η σκέψη, ώστε ο άνθρωπος να είναι ζωντανός, ευφυής, εύστροφος και συμβατός με την ανθρώπινη ταραχώδη του φύση κι όχι ένα πόμολο που θα απαγγέλει τον δεκάλογο του προοδευτικού φασιστικού καθωσπρεπισμού, από ποια βαθιά σκοτάδια του χρόνου ανέβλυσε στο φως;

Όλος αυτός ο εργαστηριακός οργασμός κατασκευασμένων δικαιωμάτων – Φρανκενστάιν, από βαριεστημένους καθηγητές που συνωστίζονται συναγωνιζόμενοι ποιος θα λανσάρει την πιο αποκρουστική εκδοχή του σαρωτικού ολοκληρωτισμού της πολιτικής ορθότητας, από ποιον μετα-μεσαίωνα εκπορεύεται;

Αλήθεια, πόσοι από μας ακλουθούμε το τρέχον ημερολόγιο;  Πόσοι από μας ζούμε στον παρόντα χρόνο;  Πόσοι  από μας αντιλαμβανόμαστε σε ποια εποχή αναπνέουμε; Αυτή η μαζική σκοτεινή μετανάστευση του παρελθόντος στο παρόν και το μέλλον είναι η σύγχρονη τραγωδία που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε… 

Διαβάστε επίσης

Αμερικανική σφαλιάρα στην Αθήνα

Βιολογικός καθαρισμός της ανομίας στα Πανεπιστήμια!

Καζακστάν: Γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί, Τουρκικά παζάρια και στο βάθος ο East Med