Ένα σοβαρό ζήτημα που επανέρχεται κάθε τόσο στην επικαιρότητα  μετά από τραγικά συμβάντα και απασχολεί έντονα την κοινωνία, είναι τι γίνεται με τις ποινές-χάδι ή τις ποινές που στο τέλος δημιουργούν μάλλον ένα αίσθημα ατιμωρησίας και ασυδοσίας στους εγκληματίες παρά σωφρονισμού.

Επίσης, δεν είναι δυνατόν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης να μην είναι κατανοητές στον μέσο πολίτη. Αυτό δημιουργεί κοινωνική ανασφάλεια, φόβο, απαξίωση των θεσμών. Είναι επιτακτική ανάγκη να γνωρίζει ο πολίτης πως προστατεύεται από την δικαιοσύνη δηλαδή από τους νομούς. Οι δικαστικές αποφάσεις που δημιουργούν σύγχυση στην κατανόησή τους και εσφαλμένες εντυπώσεις, αποσταθεροποιούν την κοινωνία.

Κάθε φορά που η κοινωνία σκανδαλίζεται από ακραία εγκληματικά περιστατικά και νιώθει να απειλείται η συνοχή της, έρχεται στα χείλη όλων το ερώτημα τού πώς τιμωρείται ο κακοποιός. Δηλαδή, ποια ποινή τού αξίζει, ποια ποινή θα δικαιώσει το θύμα και όχι τον θύτη. Η αλήθεια είναι ότι άλλες ποινές ανακοινώνονται, άλλες επιβάλλονται και άλλες εκτίονται στο τέλος.

Έτσι, ξεκινάμε από ισόβια που στη γλώσσα μας σημαίνει «για μια ζωή» και συνεκδοχικά «για πάντα» αλλά στη γλώσσα της δικαιοσύνης που όλοι της οφείλουμε απεριόριστη εμπιστοσύνη, σημαίνει ένα ορισμένο ανώτατο όριο που σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα η ανώτερη ποινή εκτίσεως είναι τα 16 χρόνια. 

Μετά αρχίζει η περίοδος των εκπτώσεων, καλή διαγωγή τόσο, εργασία και χαρά άλλο τόσο, ειλικρινή μεταμέλεια, πρόσθεσε κάτι ακόμα, αφαίρεσέ το από τα 16 χρονάκια  και βγαίνουν οι περισσότεροι φονιάδες στα  συν πλην 10 χρόνια. Αυτό όμως δεν ονομάζεται ισόβια αλλά τεράστια εξαπάτηση… 

Φυσικά, υπάρχουν οι προοδευτικές αντιλήψεις ότι οι ποινές δεν πρέπει είναι εκδικητικές… Είναι κι αυτό μια επιβράβευση στον δολοφόνο, αλλά αποβλέπει στον σωφρονισμό και στην δεύτερη ευκαιρία να …καθαρίσει  και μερικούς άλλους όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές.

Βέβαια, υπάρχουν και άλλες ενδιαφέρουσες εκδοχές  και άλλα ωραία στο δίκαιο. Μαχαιρώνεις μερικούς, σε συλλαμβάνουν, ορίζεται δικάσιμος αφήνεσαι ελεύθερος, τρέχεις πάνω κάτω, σαπίζεις στο ξύλο στο μεταξύ όποιον περνά από μπροστά σου, οπλοφορείς, απειλείς και στο τέλος σφάζεις έναν δεκαεννιάχρονο για να μην πάει χαμένη η προπόνηση  μέχρι να δικαστείς.

Τελικά, αποφασίζουν μετά από όλα αυτά, να σου ρίξουν (υποθετικά μιλάμε) ισόβια στα 23 σου χρόνια, κάθεσαι μέσα μια δεκαετία και εξασκείσαι στον σωφρονισμό, σύμφωνα πάντα με την προοδευτική θεώρηση και ξαναβγαίνεις νέος ακμαίος στα 33 να συνεχίσεις αυτό που ξέρεις να κάνεις: να σφάζεις. 

Κάποιος, ωστόσο, πρέπει να μας δώσει μερικές απαντήσεις, κάποιος με κουράγιο να μας πει τι ακριβώς σημαίνει δημοκρατία στο ποινικό δίκαιο  και στις ποινές, να μας πει σε πόσους σφαγμένους αντιστοιχεί μια ευγενική ιδέα για τον άνθρωπο, για την αλληλεγγύη, για τον σωφρονισμό. Να μας κάνει μια βαθιά ανάλυση της ανθρώπινης ψυχής… 

Διαβάστε επίσης

Η οπαδική βία θα μας συντροφεύει καιρό

Γι’ αυτό, καληνύχτα Άλκη!

Βρυξελλιώτικο μαστίγιο χωρίς καρότο