Τα τελευταία γεγονότα στη Θεσσαλονίκη με τη δολοφονία του φοιτητή Άλκη Καμπανού είναι η κορυφή του παγόβουνου, ενός παγόβουνου που στη βάση του συσσωρεύονται μια σειρά παράγοντες που οδήγησαν στο φριχτό έγκλημα της δολοφονίας, παράγοντες όμως που δεν είναι άσχετοι μεταξύ τους, αλλά έχουν κοινή συνισταμένη το σύστημα της βαρβαρότητας.

«Πέφτουν από τα σύννεφα» κυβέρνηση, κρατικός μηχανισμός, τα αστικά κόμματα  για την αποτρόπαια πράξη του φόνου του 19χρονου. Όπως είναι και να απορεί κανείς και για τις εμβριθείς αναλύσεις που γίνονται για τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του εγκλήματος. Δηλαδή πως μόνο στη Θεσσαλονίκη λειτουργούν έτσι ακραίες φασιστικές και εγκληματικές ομάδες μέσα σε συνδέσμους ή μόνο εδώ οι διάφορες ΠΑΕ φτιάχνουν οπαδικούς στρατούς. Ή από την άλλη μόνο στην πόλη μας λειτουργούν κυκλώματα μαστροπείας, συγκαλύπτονται βιασμοί ανυπεράσπιστων κοριτσιών από golden boys.  Αυτή θα ήταν μια εύκολη και βολική ανάλυση για πολλούς. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει.

Οι οπαδικοί στρατοί, η δράση εγκληματικών ομάδων που στη συντριπτική τους πλειοψηφία έχουν σχέσεις με νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, ακριβώς γιατί θρέφονται από το μίσος για κάθε τι διαφορετικό, γιατί εν τέλει υπηρετούν τη σημαία επιχειρηματικών συμφερόντων και ανταγωνισμών, δεν είναι τοπικό φαινόμενο. Ας θυμηθούμε πως δρούσαν τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής σε διάφορα μέρη της χώρας.

Προφανώς κανείς δεν ξέρει το πότε και το πού ακριβώς θα συμβεί το έγκλημα, όμως υφίστανται όλοι εκείνοι οι παράγοντες ώστε κάποια στιγμή, κάπου, με σιγουριά να πραγματοποιηθεί. Γι’ αυτούς τους παράγοντες οι ευθύνες έχουν ονοματεπώνυμο και είναι το σύστημα και οι αξίες του.

Γιατί πώς αλλιώς θρέφονται οι φασιστικές και νεοναζιστικές εγκληματικές οργανώσεις που δρουν μέσα στους οπαδικούς στρατούς; Αν δεν έχουν όχι μόνο την ανοχή αλλά και τον ιδεολογικά ούριο άνεμο του αντικομμουνισμού, του ρατσισμού, του εθνικισμού. Γιατί το σύστημα χρειάζεται και θα έχει πάντα στην εφεδρεία του δυνάμεις που θα έχουν στο στόχαστρο όχι μόνο τους κομμουνιστές, αλλά και όσους αγωνίζονται απέναντι του για τα δικαιώματα τους. Και οι στρατοί αυτοί χρειάζονται να ποτιστούν από πολύ νωρίς με το ιδεολογικό δηλητήριο των παραπάνω χαρακτηριστικών.

Γιατί είναι ανάγκη για το σύστημα της εκμετάλλευσης τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών οικογενειών, σε περιοχές που η ανεργία σπάει κόκαλα να μην προσεγγίζουν τις ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες της κοινωνικής αλλαγής, να μην βλέπουν αυτόν που τους καταδικάζει σε αυτή τη φτώχεια, αλλά να τυφλώνονται από το ρατσιστικό και οπαδικό μίσος, να «τυφλώνονται» ταξικά.

Γιατί εκπλήσσονται τα μεγαλοαστικά ΜΜΕ όταν υπάρχουν είδη μουσικής που προβάλλονται κατ’ επανάληψη  που εκθειάζουν το βιασμό, το σεξισμό, τον εξευτελισμό της γυναίκας, τη βία, τα ναρκωτικά, όταν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες προβάλλονται από αυτά τα ΜΜΕ και έχουν και συμβόλαια μαζί τους;

Γιατί αναρωτιούνται πού ήταν κρυμμένοι οι φασίστες και ναζί στα σχολεία της Θεσσαλονίκης, πώς αναπτύχθηκαν,  όταν υπήρχαν δεκάδες γεγονότα και καταγγελίες που θάβονταν, όταν ΜΜΕ της πόλης τοποθετούσαν στον ίδιο πήχη τους κομμουνιστές που διακινούσαν τις ιδέες τους με τους εγκληματίες ναζί που χτυπούσαν με ρόπαλα και μολότοφ;

Αλήθεια δεν ήταν επίσημη γραμμή απ’ τα χείλια υπουργών, στελεχών του κρατικού μηχανισμού, αλλά και παραγόντων της εκπαίδευσης, να σταματήσει κάθε πολιτική προπαγάνδα για να μην προκαλούνται οι Ναζί;  Πόσο μακρυά είναι αυτή η γραμμή από αυτή της σιωπής μέσα σε ορισμένους συνδέσμους πανελλαδικά για την εγκληματική δράση αντίστοιχων ομάδων χρόνια;

Αυτή όμως η γραμμή, να χαϊδεύουμε δηλαδή το τέρας, να εξευμενίζουμε τους φασίστες και εγκληματίες, είναι αυτή που το έθρεψε τόσα χρόνια. Το έθρεψε και το φώλιασε καλά μέσα στους κόλπους του ίδιου του συστήματος, ιδιαίτερα των πιο σκληρών μηχανισμών καταστολής που δείχνουν τρομερή αναποτελεσματικότητα και απραξία στον εντοπισμό ακόμη των φασιστοειδών των επιθέσεων στη Σταυρούπολη, την Ηλιούπολη και τον Εύοσμο.

Τώρα τα ψέμματα τελείωσαν. Οι κομμουνιστές παλεύουμε μέσα στο λαϊκό κίνημα, τη νεολαία να ξεριζώσουμε το φίδι, να γίνει υπόθεση όλου του λαού, ειδικά των εργατικών λαϊκών συνοικιών της Θεσσαλονίκης να μην βρίσκει γωνιά να σταθεί κάθε φασίστας εγκληματίας, να αποδυναμωθεί η ιδεολογία που τους θρέφει. Έτσι αντιμετωπίζεται ο φασισμός. Μέσα από το ίδιο το κίνημα, με συλλογική συζήτηση, μαζικές διαδικασίες και πολύμορφες πρωτοβουλίες και όχι με αντιφασιστικά μέτωπα-χυλό που απομονώνουν το φαινόμενο από τις αιτίες που το γεννούν και το θρέφουν.

Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στον Εύοσμο, όπως και το αντίστοιχο που είχε γίνει στη Σταυρούπολη, ανέδειξαν πως η συντριπτική πλειοψηφία απεχθάνεται τη ναζιστική ιδεολογία, όπως απεχθάνεται το τυφλό ρατσιστικό και οπαδικό μίσος. Το συλλαλητήριο ανέδειξε πως όταν ο λαός βγαίνει στο προσκήνιο, οι φασίστες μαζεύονται στα λαγούμια τους. Ξέρουμε πολύ καλά πως δεν τελειώσαμε με ένα συλλαλητήριο με το φασισμό, ξέρουμε καλά πως εν τέλει η μάχη που δίνουμε κατά του φασισμού, του ρατσισμού, της εκμετάλλευσης, της σαπίλας σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής, είναι μάχη απέναντι στο σύστημα που τα γεννά, στο παγόβουνο που λέγεται καπιταλισμός.

*Η Θεανώ Καπέτη, είναι μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Ακραία φαινόμενα… με διάρκεια

Ο ακαλαίσθητος λόγος

Ελληνική «κανονικότητα» θανάτων από Covid