Η προστασία και η θωράκιση του δημοκρατικού πολιτεύματος και η συνεχής τόνωση του δημοκρατικού αισθήματος αποτελεί μία από τις πλέον σύνθετες και σύγχρονες προκλήσεις.

Κατά την υπερδεκαετή δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας, τη περίοδο της οικονομικής κρίσης δοκιμάστηκαν στεγανά τα οποία θεωρούνταν από πολλούς δεδομένα και ασφαλή, όπως οι σχέσεις κράτους-πολίτη, η εμπιστοσύνη του τελευταίου στους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και στη διοίκηση γενικότερα, η θεμελιώδης διάκριση των εξουσιών, η πεποίθηση για την οριστική απομόνωση των άκρων. Θα περίμενε κανείς ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου και ειδικότερα οι δυνάμεις που διεκδικούν τη κυβερνησιμότητα θα είχαν αναπτύξει την ικανότητα να αποβάλλουν οποιαδήποτε έκφανση πολιτικής δράσης που οδηγεί στην μηδενιστική πόλωση, στην αντιπαραγωγική αντιπολίτευση, σε διχαστικές επιλογές οι οποίες με βεβαιότητα ποτίζουν με ιδιαίτερη τοξικότητα το πολιτικό σκηνικό και ανήκουν πιά στο  παρελθόν. Δυστυχώς όμως, καθημερινά πλέον η ανωτέρω προσδοκία διαψεύδεται.

Καθίσταται σαφές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να αναπτύξει την ικανότητα να παράγει ουσιαστική αντιπολίτευση, αλλά αντιθέτως θα έλεγε κανείς ότι επιδιώκει, με περίσσιο ζήλο να δυναμιτίσει το κλίμα και φαίνεται να ποντάρει στο διχασμό.

Η εγκαθίδρυση του τοξικού αυτού πνεύματος δεν είναι δυστυχώς φαινόμενο των ημερών. Την αρχή έκανε το περίφημο πλέον και ταυτόχρονα πανηγυρικώς διαψευσμένο λόγω της προφανούς ανεδαφικότητάς του «Θα καταργήσουμε το μνημόνιο με ένα νόμο και ένα άρθρο». Ακολούθησε το διχαστικό «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν». Μετέπειτα το ανατριχιαστικό «Τη δεύτερη φορά να ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας», το προβληματικό σε κάθε ανάλυση και σκοπιά «Αναλάβαμε την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία» το οποίο ερμηνεύεται ότι για να έχεις την πραγματική εξουσία, ενδεχομένως μία δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση μπορεί να αποτελεί πρόβλημα αν όχι εχθρό. 

Πρόσφατα, ακούσαμε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο διετέλεσε υπουργός και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Κοινοβουλίου να επαναφέρει στο προσκήνιο έννοιες και αντιλήψεις οι οποίες θα έπρεπε να έχουν μείνει οριστικά στο παρελθόν. Ακούσαμε ότι θα έπρεπε «να έχουμε δικούς μας ανθρώπους στο κράτος που να τους επηρεάζουμε» προσδοκώντας με αυτό το τρόπο να τεθεί ένα ολόκληρο κράτος υπό τον έλεγχο «συριζοφρουρών», στη λογική της Τουρκίας του καθεστώτος Ερντογάν. Μάλιστα, από τη συγκεκριμένη λογική δεν διέφυγε ούτε ο μόνιμος εχθρός. Ασφαλώς αναφέρομαι στη τρίτη διακριτή εξουσία και θεμελιώδη θεσμό ενός σύγχρονου κράτους, τη Δικαιοσύνη.

Η νοοτροπία αυτή δυστυχώς δεν περιορίζεται σε μία εκδήλωση περιορισμένου κομματικού ακροατηρίου. Η συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα χαίρει άκρας εκτίμησης και επιβεβαίωσης από το σύνολο του χώρου, κομματικού και μη, της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πυκνότερα και συχνότερα, γινόμαστε θεατές οριακών κοινοβουλευτικά και επιλήψιμων νομικά ενεργειών από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προεξέχοντος φυσικά του κ. Πολάκη. Προσφάτως, τον είδαμε να φέρεται κατά αστυνομικών και να προσπαθεί να υπονομεύσει τους θεσμούς συμβάλλοντας στη κατάλυση του υπόβαθρου του Κράτους Δικαίου. Λειτουργώντας εντελώς «ετσιθελικά» χωρίς ίχνος σεβασμού σε κοινοβουλευτικούς κανόνες και νόμους να προβαίνει σε κατάληψη του βήματος της Βουλής προκαλώντας διακοπή της συνεδρίασης. Να απειλεί και να προκαλεί τον κύριο Άδωνι Γεωργιάδη, με σεξιστικούς (τσίγκινα σωβρακάκια) και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Οι ενέργειες αυτές δυστυχώς δεν είναι βλαπτικές μόνο για τον ίδιο και τους όμοιούς του αλλά και για το σύνολο της Δημοκρατίας μας και τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς.

Καταδεικνύουν με τον πλέον καταφανή τρόπο την προσήλωση τους σε αντιδημοκρατικές διαδικασίες αλλά και τι σημαίνει για την αξιωματική αντιπολίτευση ο σεβασμός και η τήρηση του Νόμου. Τα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν συχνές οι προσπάθειες να πληγεί η Δημοκρατία στο πυρήνα της. Οι ωμές παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, οι δηλώσεις του κ. Αλέξη Τσίπρα, ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί θεσμικό εμπόδιο, οι επισκέψεις του κ. Τζανακόπουλου στον Άρειο Πάγο, κατόπιν εντολής του τότε πρωθυπουργού, όπως δήλωσε ο ίδιος, προκειμένου να ενημερωθεί η τότε Κυβέρνηση για τη δικογραφία της Novartis είναι μόνο μερικά γεγονότα που καταδεικνύουν την διάθεση αυτή.

Σχετικά μάλιστα με τη τελευταία αυτή υπόθεση παρατηρούμε πλέον να αμφισβητούνται ευθέως οι αποφάσεις, αφού αφενός δεν προκύπτουν πολιτικά οφέλη αφετέρου δεν εξυπηρετούνται κομματικές σκοπιμότητες. Άλλωστε, δεν είναι μακρινές οι δηλώσεις στελεχών σχετικά με την απόφαση του ΣτΕ για τις τηλεοπτικές άδειες, πως οι δικαστικές αποφάσεις μπορούν να είναι «δεσμευτικές αλλά όχι και σεβαστές».

Δυστυχώς όμως όταν κατ’ επανάληψη δεν αποφεύγονται συνειδητά παρόμοιες ενέργειες είναι βέβαιο ότι υποδαυλίζονται οι κοινωνικές εντάσεις. Προκαλείται έτσι, με τεχνητό τρόπο μία αμφισβήτηση της συνοχής και της ασφάλειας του κράτους δικαίου. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η προκαλούμενη αυτή ταραχή λειτουργεί καταστροφικά και οπισθοδρομικά. Χρέος όλων μας είναι να είμαστε διαρκώς σε επαγρύπνηση, να καταδικάζουμε και να απομονώνουμε τις πράξεις αυτές. Να διαφυλάττουμε ατομικά και συνολικά τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και κυρίως να υπηρετούμε με υπευθυνότητα το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

*O Χριστόφορος Μπουτσικάκης είναι βουλευτής Α΄ Πειραιά και Νήσων της ΝΔ

Διαβάστε επίσης:

Ελληνική «κανονικότητα» θανάτων από Covid

Αλλαγή πολιτικής για την μείωση του κόστους ενέργειας

Πόσο κοστίζει μια σφαγή;