Ένας από τους βασικούς λόγους της Ουκρανικής κρίσης είναι η προσέγγιση της χώρας με τη Δύση ή μάλλον καλύτερα η προσπάθεια των Νατοϊκών (Αμερικανών δηλαδή, οι υπόλοιποι ακολουθούν) να δημιουργήσουν μια προκεχωρημένη βάση στα νότια της Ρωσίας, μία ευθεία απειλή δηλαδή για την ασφάλειά της.

Όπως έκαναν με την Βουλγαρία και κυρίως τη Ρουμανία όπου έχουν εγκαταστήσει ένα μεγάλο μέρος της λεγόμενης αντιπυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη. Όταν φυσικά λέμε αντιπυραυλικής ασπίδας μην πάει το μυαλό σας στην άμυνα. Πρόκειται για εγκαταστάσεις που πέρα από την προστασία των μελών της βορειοατλαντικής συμμαχίας, έχουν ξεκάθαρα στόχο τη Ρωσία.

Η Ουκρανία είναι γεωγραφικά σε τέτοιο σημείο (μακριά από τις ΗΠΑ και δίπλα στη Ρωσία) που είναι αδύνατον οι Ρώσοι να επιτρέψουν να μετατραπεί σε δυτικό φυλάκιο, οπλισμένο μέχρι τα δόντια. Με αυτή την κυνική παραδοχή καταργείται de facto το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των Ουκρανών, αλλά από ρεαλιστική σκοπιά, η Ρωσία θα έχει πάντα μεγάλη επιρροή στην Ουκρανία για οικονομικούς, γεωγραφικούς, πολιτικούς και ιστορικούς λόγους.

Η Ρωσία προειδοποίησε για τις προθέσεις της το 2014 με την προσάρτηση της Κριμαίας μετά βέβαια την «επανάσταση Μεϊντάν» που υποκίνησαν οι Δυτικοί, αναγνωρίζοντας ως συνομιλητές διάφορους ακροδεξιούς όπως τον «Δεξιό Τομέα» και άλλα… φυντάνια.

Προφανώς και η προσάρτηση της Κριμαίας ήταν ενάντια στο διεθνές δίκαιο και ακρωτηρίασε την Ουκρανία, ανάλογη όμως ήταν και η αντίδραση των ΗΠΑ όταν τα συμφέροντα των Σοβιετικών έφτασαν στην πίσω αυλή τους, την Κούβα. Πρώτα με την αποτυχημένη εισβολή στον Κόλπο των χοίρων και μετά με την κρίση των πυραύλων της Κούβας to 1962.

Οι ομοιότητες διαβολικές με το σήμερα. Η ΕΣΣΔ προσπάθησε να τοποθετήσει πυραύλους στο νησί με τις ΗΠΑ να κάνουν ό,τι ήταν δυνατό για αποτρέψουν τέτοια εξέλιξη.

Το συμπέρασμα είναι ότι οι υπερδυνάμεις τραβούν μια κόκκινη γραμμή σχετικά διασφάλιση των συμφερόντων δίπλα στα σύνορά τους.

Αυτή τη στιγμή η Δύση και το ΝΑΤΟ επιμένει να θέλει να καταπατήσει την κόκκινη γραμμή της Ρωσίας, απειλώντας με οικονομικό Αρμαγεδδώνα σε περίπτωση εισβολής, δείχνοντας παράλληλα την αδυναμία και την απροθυμία της Συμμαχίας για ουσιαστική βοήθεια (αποστολή στρατευμάτων) στην Ουκρανία.

Διαβάστε επίσης:

Και μετά ήρθαν τα like…

Εξοπλισμοί – Μύθοι και πραγματικότητα

Τι άνθρωποι είστε τέλος πάντων;