Ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη και μάλλον αυτό το αντιλαμβάνεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος φαίνεται πως δεν αρκέστηκε στον συμβολισμό του νέου, άφθαρτου και αδοκίμαστου που φέρει ο ίδιος, εν όψει της επικείμενης εκλογικής μάχης με την απλή αναλογική που θα έρθει αργά η γρήγορα.

Εν προκειμένω άλλωστε, το «νέο» περιορίζεται στο πρόσωπο και την είσοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή, υπό τον ρόλο του αρχηγού κόμματος, που επενδύει στην ελπίδα, στο ότι δηλαδή οι ψηφοφόροι θα δώσουν μια ευκαιρία στο νέο αυτό πρόσωπο με την προσδοκία ότι  θα «αναγεννήσει» το χώρο, και «θα τα κάνει λίγο καλύτερα από τους προηγούμενους» ή ότι δε θα κάνει τα λάθη των προηγούμενων. Δεν υπάρχει ωστόσο εδώ η επαγγελία κάποιας νέας ιδέας ή πολιτικής που να εκφράζει και να κινητοποιεί κάποιο ευρύ κοινωνικό ρεύμα.

Έτσι καταφεύγει στην «ολική επαναφορά» του ΠΑΣΟΚ (και του πράσινου ήλιου), τόσο με την προσθήκη στο όνομα όσο και με τα πρόσωπα. Το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ αντανακλά όποια εκδοχή του εν λόγω κόμματος επιθυμεί (ή και νοσταλγεί) ο εκάστοτε ψηφοφόρος: το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ (που είναι και η πιο ισχυρή σύνδεση), το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ των Γ. Παπανδρέου και Βενιζέλου, το Κίνημα Αλλαγής της Φώφης Γεννηματά. Μέχρι και τον Ελευθέριο Βενιζέλο επικαλέστηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης.

Ωστόσο στη Χαριλάου Τρικούπη φαίνεται να το έχουν πάρει απόφαση ότι κατά ένα μεγάλο μέρος, το «ανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ (στελεχιακά αλλά και ως βάση) έχει μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, πέρα απ’ αυτούς που έμειναν πολιτικά ανέστιοι.

Τα πρόσωπα δε που παρέλασαν από το συνέδριο εκπροσωπούν κυρίως την εκσυγχρονιστική εκδοχή (Σημίτης, Βενιζέλος, Γ. Παπανδρέου, Α. Διαμαντοπούλου, κ.ά.).

Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να επιχείρησε να κρατήσει αποστάσεις και από τα δύο κόμματα – ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ – τα οποία του ασκούν πίεση να αποκαλύψει με ποιον θα συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές, ωστόσο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ εμφανίστηκε να στρέφει τα βέλη κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο τελευταίος άλλωστε είναι αυτός που του απευθύνει πιο ανοιχτά και πιο σταθερά κάλεσμα συνεργασίας, είναι μέρος της στρατηγικής του για τη συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης από την πρώτη κάλπη της απλής αναλογικής. Από την άλλη είναι ο χώρος που «λεηλάτησε» το ΠΑΣΟΚ, εκλογικά, πολιτικά και στελεχιακά.

Έτσι, τα όσα είπε ο Απόστολος Κακλαμάνης για τον ΣΥΡΙΖΑ που καθάρισε τα «βοθρολύματα» δεν αποδοκιμάστηκαν ενώ και ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, έκλεισε οριστικά την πόρτα στους «σύγχρονους γενίτσαρους» που όπως είπε έφυγαν για την καρέκλα και την εξουσιομανία (αν και τέτοιοι, έφυγαν ή λοξοκοίταξαν και προς τη ΝΔ).

Εν ολίγοις τόσο τα πρόσωπα, όσο και ο λόγος που κυριάρχησε αναδεικνύοντας πρωτίστως μέτωπο με τον «λαϊκισμό», τη «δημαγωγία» και τον «ακραίο οπορτουνισμό» (τον ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή) έδειξε από τη μία να επιχειρεί την οχύρωση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να προστατευτεί το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ από τυχόν νέες διαρροές, και από την άλλη να προτάσσει τη συσπείρωση στο κέντρο και τον επαναπατρισμό κόσμου που «φλέρταρε» με τη ΝΔ.

Τώρα, αν η πανστρατιά των εναπομεινασών δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, αρκεί για να γίνει ρυθμιστής έστω, το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, και όχι απαραίτητα «πρωταγωνιστής» όπως είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα το δείξει η κάλπη προσεχώς…

Διαβάστε επίσης:

Τα συν και τα πλην του Νίκου Ανδρουλάκη

Το χειροκρότημα (του Μητσοτάκη στις ΗΠΑ) κράτησε μια μέρα

Το θετικό πρόσημο της επίσκεψης Μητσοτάκη στις ΗΠΑ για τα ελληνικά συμφέροντα