Το διάσημο «παιχνίδι της ασφυξίας», ή «blackout challenge» όπως το αποκαλούν στο διαδίκτυο έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις.

Τι είναι το παιχνίδι της ασφυξίας

Το παιχνίδι ασφυξίας (επίσης γνωστό ως παιχνίδι πνιγμού ή παιχνίδι λιποθυμίας ή από τα αγγλικά ως choking game) αναφέρεται στην σκόπιμη αποκοπή οξυγόνου στον εγκέφαλο με στόχο την πρόκληση προσωρινής απώλειας συνείδησης και ευφορίας.

Οι λόγοι για την άσκηση του «παιχνιδιού» είναι διαφορετικοί από την ερωτική ασφυξία. Ο Στιβ Φιλντ, Πρόεδρος του Βασιλικού Κολλεγίου Γενικών Ιατρών στο Λονδίνο, υποστηρίζει ότι το παιχνίδι λιποθυμίας επιδιώκεται κυρίως από παιδιά και έφηβους «για να φτιαχτούν χωρίς τη λήψη ναρκωτικών».

Τα παιδιά «δεν παίζουν αυτό το παιχνίδι για σεξουαλική ικανοποίηση». Συχνά συγχέεται με την ερωτική ασφυξία, η οποία είναι στέρηση οξυγόνου για σεξουαλική διέγερση. Σε αντίθεση με την ερωτική ασφυξία, η πρακτική του παιχνιδιού λιποθυμίας φαίνεται να είναι ασυνήθιστη στους ενηλίκους.

Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν παθαίνουμε ασφυξία

Ως ασφυξία χαρακτηρίζεται γενικά κατάσταση στην οποία ο άνθρωπος δεν μπορεί να αναπνεύσει, η οποία ορισμένες φορές οδηγεί ακόμη και στον θάνατο. Σχετίζεται με την έλλειψη οξυγόνου και την υπερκαπνία.

Η ασφυξία μπορεί να οφείλεται σε καρδιαγγειακή ανεπάρκεια, παράλυση του αναπνευστικού συστήματος ή από παρεμποδισμένο αεραγωγό. Η έλλειψη διεργασιών ανταλλαγής αερίων οδηγεί σε πτώση των επιπέδων οξυγόνου πάνω στο αίμα (η οποία ονομάζεται υποξαιμία) και έτσι σε μείωση της μερικής πίεσης του οξυγόνου στο αρτηριακό αίμα και τον ιστό (υποξία).

Επιπλέον, διοχετεύεται περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα στους ιστούς και το αίμα (υπερκαπνία), το οποίο ονομάζεται αναισθησία με διοξείδιο του άνθρακα και οδηγεί σε εξασθένιση της συνείδησης και κώμα εάν η κατάσταση δεν εξομαλυνθεί έγκαιρα.

Διαβάστε επίσης:

Στρες: Η θεραπευτική κίνηση που ηρεμεί το μυαλό και βελτιώνει την ψυχική υγεία

Καρκίνωμα NUT: Τι είναι και πώς «χτυπά» το σπάνιο είδος καρκίνου που οδήγησε στον θάνατο τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη

Αλτσχάιμερ: Τα «αθώα» συμπτώματα που εκδηλώνονται σχεδόν μια δεκαετία πριν τη διάγνωση