1928. Φτώχεια, μιζέρια, διαφθορά. Στην καρδιά του Μεσοπολέμου, αμέσως μετά το παγκόσμιο οικονομικό κραχ και λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης καταρρέει.

Εκείνη την εποχή επικρατεί ένα οδυνηρό συναίσθημα απόγνωσης. Ανθίζουν η ανεργία, ο πληθωρισμός, ο υπόκοσμος, η εκπόρνευση, οι ταραχές, η εγκληματικότητα, το λαθρεμπόριο, η μαύρη αγορά, η βία, η εξαθλίωση των ανθρώπων αλλά και η κερδοσκοπία, ο πλουτισμός ορισμένων.

Αυτό το σαθρό περιβάλλον, όπου οι αποκαμωμένοι πολίτες ενδίδουν όλο και περισσότερο στη ναζιστική προπαγάνδα, περιγράφει με δεικτική σαφήνεια ο σημαντικός συγγραφέας Άλφρεντ Ντέμπλιν στο μυθιστόρημά του «Berlin Alexanderplatz» (1929), που παρουσιάστηκε στην αριστουργηματική τηλεοπτική σειρά του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ τη δεκαετία του ’80 και τώρα διασκεύασε για το θέατρο ο Στάθης Λιβαθινός με την Άννα Αδριανού και τη συμβολή των ηθοποιών του.

Το έργο έχει ως επίκεντρο τη θρυλική πλατεία του Βερολίνου όπου, μέσα στην εμποτισμένη με το αίσθημα της σήψης ατμόσφαιρά της, προσπαθεί να επιβιώσει ο κεντρικός χαρακτήρας του Ντέμπλιν – ένας άνθρωπος του περιθωρίου που βγαίνοντας από τη φυλακή ορκίζεται πως θα παραμείνει τίμιος σε όλη του τη ζωή.

Όμως μάταια. Όσο και αν ο Φραντς Μπίμπερκοπφ επιδιώκει να πορευτεί δίχως παραστρατήματα, όσο και αν αντιστέκεται στις δελεαστικές προκλήσεις, η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Η δουλειά είναι δυσεύρετη, ο έρωτάς του για μια γυναίκα δολοφονείται, το «θαύμα» που περιμένει να συμβεί είναι ζωντανό μονάχα στα όνειρα. Και στο τέλος, ενώ η αγωνία τρυπώνει στις χαραμάδες των λέξεων, «παραδέχεται ότι έχασε την παρτίδα, ότι δεν ξέρει πώς να συνεχίσει…».

Ο Στάθης Λιβαθινός, λατρεύοντας ευλαβικά τη λεπτομέρεια, δημιουργεί ένα θέαμα υψηλής αισθητικής, γεμάτο μουσική (Μιχάλης Λαουτάκης), τραγούδια (στίχοι του Άρη Τρουπάκη) και στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ. Με το βλέμμα στραμμένο τόσο στον κεντρικό ήρωα, που ερευνά αδιάκοπα τον εαυτό του, όσο και στους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, αναπαράγει με επιτυχία τη συνθήκη εκείνης της ευτελούς εποχής.

Ωστόσο, καθώς επιχειρεί να «δαμάσει» το πολυπρισματικό, πολυσέλιδο μυθιστόρημα στην περίπου τρίωρη παράστασή του εντάσσοντας το δίπολο αφήγηση / δράση σε μικρές, καταιγιστικές σκηνές, δύσκολα κανείς μπορεί να αφομοιώσει τις πολλαπλές πληροφορίες του κειμένου, μέσα από τις οποίες ακτινογραφείται η Γερμανία ως θερμοκήπιο ολοκληρωτισμού.

Το εύστοχο αραχνιασμένο σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου από μόνο του υποδεικνύει τη διάλυση μιας κοινωνίας, ενώ τα εξαιρετικά κοστούμια της μας μεταφέρουν στην εποχή του Μεσοπολέμου.

Με τη Μαρία Σαββίδου να επωμίζεται την αφήγηση, δημιουργώντας έντεχνα το πλαίσιο της ιστορίας, οι 11 ηθοποιοί σε πολλαπλούς ρόλους στήριξαν εξαιρετικά αυτό το δύσκολο σκηνικό στοίχημα.

Εκτός από τον Γιώργο Δάμπαση, που πρωτοστατεί αναπτύσσοντας με εσωτερικότητα τον ψυχικό αγώνα του Φρανκ και χρωματίζοντας με ευαισθησία τις συναισθηματικές μεταπτώσεις του, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον σ’ αυτή την τόσο δεμένη ομάδα.

Ο Άρης Τρουπάκης, ο Βασίλης Ανδρέου, ο Νίκος Καρδώνης, η Λίλλυ Μελεμέ, ο Δημήτρης Φιλιππίδης, ο Στάθης Κόικας, αλλά και οι νεότερες Πολυξένη Παπακωνσταντίνου και Θεόβη Στύλλου, παρ’ όλες τις αδυναμίες τους, ανταποκρίθηκαν με ακρίβεια στις επιταγές της σκηνοθεσίας.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα, τρόμος, περιπέτεια και η επιστροφή του Γκάι Ρίτσι με «Μεγάλη Απάτη» και Τζέισον Στέιθαμ

Γλυπτά του Παρθενώνα: Το Βρετανικό Μουσείο επιβεβαίωσε τα δημοσιεύματα για προχωρημένες επαφές που διέψευσε το ΥΠΠΟ

Νότης Μαυρουδής: Ο συγκινητικός αποχαιρετισμός από την Χάρις Αλεξίου με τη «Λαβωματιά»