Θα μπορούσε να ονομάζεται και «το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πόλωσης»: η προσπάθεια του πρωθυπουργού να διεξαγάγει μια προεκλογική εκστρατεία στηριγμένη στην αποκαλούμενη «θετική ατζέντα» ήδη έχει πάρει τον δρόμο για τα… αποδυτήρια.

Προφανώς η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να απαντά σε πολύ υψηλούς τόνους στις επιθέσεις κατά της κυβέρνησης που εξαπολύει η αντιπολίτευση δεν ήρθε μόνη της.

Αντιθέτως θα μπορούσε κάποιος να πει ότι το χέρι του πρωθυπουργού σπρώχτηκε από την ίδια τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την κατάθεση πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης και, όταν αυτή απορρίφθηκε, την απόφαση του προέδρου του κόμματος Αλέξη Τσίπρα για αποχή από τις ψηφοφορίες στη Βουλή μέχρι την προκήρυξη των εκλογών ή – όπως είπε χαρακτηριστικά – μέχρι ο Μητσοτάκης να εξηγήσει γιατί παρακολουθούνταν πολιτικοί, δημοσιογράφοι και η ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων.

Δεδομένου ότι η κυβέρνηση δεν θέλει – ή δεν μπορεί – να δώσει τις απαντήσεις που ζητά η αντιπολίτευση για το ζήτημα των υποκλοπών (αντιθέτως, παραπέμπει διαρκώς στην έρευνα της δικαιοσύνης για το θέμα), αλλά και λαμβάνοντας υπόψη ότι η πόλωση ενδεχομένως να συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος επιδιώκει να αυξήσει τη συσπείρωσή του και να φθείρει όσο το δυνατόν περισσότερο την κυβέρνηση μέχρι να φθάσουμε στις κάλπες, η επιλογή Μητσοτάκη να «σηκώσει το γάντι» και να απαντά ο ίδιος στις επιθέσεις της αντιπολίτευσης σε πολύ υψηλούς τόνους μοιάζει σχεδόν νομοτελειακή και, σίγουρα, απολύτως λογική μέσα στο κλίμα που διαμορφώνεται.

Τα «ευαίσθητα σημεία»

Μάλιστα, ο πρωθυπουργός, κατά τη σύγκρουσή του στη Βουλή με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της συζήτησης για το νομοσχέδιο του υπουργείου Άμυνας, φάνηκε να «συμπυκνώνει» τα βασικά χαρακτηριστικά της στρατηγικής της έντασης που ο ίδιος θα ακολουθήσει κατά το επόμενο διάστημα και να «σκιαγραφεί» τα σημεία εκείνα στα οποία φαίνεται ότι θα επικεντρώσει τις επιθέσεις του κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, περνώντας από τη λογική «σύγκριση, όχι σύγκρουση» στην πρακτική «σύγκριση διά της σύγκρουσης». Σε αδρές γραμμές, τα σημεία «αιχμής» είναι τα παρακάτω:

1. Θεσμοί: Ο Κ. Μητσοτάκης κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για διαρκή αντιθεσμική συμπεριφορά.

Από τη στάση του έναντι της Δικαιοσύνης μέχρι την απόφαση για αποχή από τις ψηφοφορίες στη Βουλή και από τη διάταξη για την απαγόρευση συμμετοχής του κόμματος Κασιδιάρη στις εκλογές μέχρι τις παρεμβάσεις Πολάκη, ο πρωθυπουργός διαρκώς υπογραμμίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια α λα καρτ προσέγγιση στους θεσμούς. Ότι επί της ουσίας – ακόμα κι όταν λέει ότι τους στηρίζει – τους υποσκάπτει και ότι στόχος του είναι, αν επιστρέψει στην κυβέρνηση, να δημιουργήσει καθεστώς (αναφερόμενος ενίοτε και στη φράση Τσίπρα περί «ελέγχου των αρμών της εξουσίας».

2. Οικονομία: Για τον πρωθυπουργό ο τομέας της οικονομίας θεωρείται ότι αποτελεί προνομιακό πεδίο, καθώς κάνει διαρκείς συγκρίσεις της πορείας της επί διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛΛ. και επί διακυβέρνησης της Ν.Δ.

Ταυτόχρονα επιχειρεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι η επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα οδηγήσει τη χώρα σε νέες περιπέτειες (η αναφορά του στο κόστος των μέτρων που έχει περιγράψει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατά την τελευταία συζήτηση στη Βουλή ήταν ενδεικτική της στρατηγικής του).

Παράλληλα, φροντίζει να υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία πώς ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπισε τη μεσαία τάξη όταν κυβερνούσε και πώς η Ν.Δ., μέσω φοροελαφρύνσεων και φοροαπαλλαγών / εισφοροαπαλλαγών, επέστρεψε σε αυτή μέρος των εισοδημάτων της, τονίζοντας και τον «ιδεολογικό» χαρακτήρα των προσεγγίσεων των δύο κομμάτων.

3. Εθνικά θέματα – άμυνα: Αξιοποιώντας και τη δυστοκία του ΣΥΡΙΖΑ να προβάλει τα δικά του επιτεύγματα (π.χ. η συμφωνία για την αναβάθμιση των F-16 σε τύπο Viper έγινε επί διακυβέρνησης Τσίπρα και, μάλιστα, είχε ανακοινωθεί από τον ίδιο τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, στη διάρκεια της επίσκεψης του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσιγκτον), ο Μητσοτάκης «χτυπάει» διαρκώς το γεγονός ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ψήφισε την αγορά των επιπλέον έξι Rafale, τις συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας με Γαλλία και ΗΠΑ και τις αμυντικές δαπάνες του προϋπολογισμού, χαρακτηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ «εθνική εξαίρεση».

Επιπροσθέτως χρησιμοποιεί τις επιθέσεις του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο πρόσωπό του για να δείξει ότι ο ίδιος αποτελεί «φράγμα» στις τουρκικές επιδιώξεις.

Κυβερνητική ικανότητα

4. Διαχείριση κρίσεων: Άλλο ένα σημείο στο οποίο ο Μητσοτάκης δίνει ιδιαίτερο βάρος, αφορά την ικανότητα διαχείρισης κρίσεων, καθώς – κακά τα ψέματα – η κυβέρνησή του κλήθηκε σχεδόν από την αρχή της θητείας της να αντιμετωπίσει ουκ ολίγες και σοβαρές (συνήθως «εισαγόμενες») κρίσεις, από το μεταναστευτικό στον Έβρο και την πανδημία της Covid-19, μέχρι την ενεργειακή και πληθωριστική κρίση και τη διαρκώς αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα.

Στο πεδίο αυτό η κυβέρνηση συνολικά όχι μόνο τονίζει διαρκώς ότι κατάφερε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά όλα τα ζητήματα και, ταυτόχρονα, υλοποίησε σε μεγάλο βαθμό το πρόγραμμά της, αλλά και αναφέρεται στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, που δείχνουν επιφυλακτικότητα των πολιτών σχετικά με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τα είχε καταφέρει καλύτερα ή έστω το ίδιο καλά.

5. Νόμος και τάξη: Με φράσεις όπως «είμαστε με τις βιβλιοθήκες, είστε με τους “μπαχαλάκηδες”», τόσο ο πρωθυπουργός όσο και υπουργοί της κυβέρνησης επαναφέρουν κατά καιρούς το ζήτημα της στάσης του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της πολιτικής πάταξης της ανομίας, ιδίως στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια, την ενίσχυση της αστυνομίας και την εμπέδωση αισθήματος ασφαλείας στους πολίτες.

Η συγκεκριμένη τακτική επανέρχεται κάθε φορά που προκύπτει ζήτημα ευταξίας και ασφάλειας, συνοδευόμενη από αναφορές του παρελθόντος από αστυνομικούς που άφηναν να εννοηθεί ότι όταν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους άφηνε να κάνουν τη δουλειά τους έναντι, π.χ., των «κουκουλοφόρων».

6. Συνολική πολιτική – ιδεολογία: Αν και το συγκεκριμένο αντικείμενο αποτελεί «λεπτό πάγο», εντούτοις η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρόεδρό του για ουκ ολίγα ζητήματα, από «εμμονές» και «ξεπερασμένες ιδέες», μέχρι «ερασιτεχνισμό» και «διχαστική ρητορική».

Μέχρι και στη χρήση του «ύμνου του ΕΑΜ» σε προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τσίπρα έκανε αναφορά ο Μητσοτάκης λέγοντας ότι «εσείς επιμένετε να μας θυμίζετε τις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας και τους εμφύλιους διχασμούς, που αυτός ο τόπος πλήρωσε πολύ ακριβά».

Στην ουσία όλες αυτές οι αναφορές συμπυκνώνονται στο δίλημμα που θα τεθεί προεκλογικά από τη Ν.Δ., που δεν είναι άλλο από «πρόοδος ή οπισθοδρόμηση», με όλες τις συμπαραδηλώσεις που το σύνθημα αυτό εμπεριέχει.

Και «θετική ατζέντα»

Πάντως, πληροφορίες από την κυβέρνηση και τη Ν.Δ. αναφέρουν ότι, παρά την αύξηση της πόλωσης, ο Μητσοτάκης θα επιχειρήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας να δώσει σημαντικό βάρος στη «θετική ατζέντα» της κυβέρνησης και στους στόχους που έχει θέσει για τη δεύτερη τετραετία (αύξηση μισθών, στήριξη των νέων, ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη κ.λπ.).

Την ατζέντα αυτή θα αντιπαραβάλει με αυτό που η κυβέρνηση θεωρεί ότι συνιστά απουσία προγράμματος και θέσεων για το μέλλον από τον ΣΥΡΙΖΑ (άλλωστε στην ομιλία του στη Βουλή ο πρωθυπουργός σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «τουλάχιστον εμείς έχουμε άποψη για την Ελλάδα του 2030, από εσάς δεν έχω ακούσει απολύτως τίποτα για το πώς φαντάζεστε τη χώρα στο μέλλον»).

Ωστόσο, τα θετικά μηνύματα φαίνεται ότι έχουν άλλον έναν στόχο: να κρατήσουν «ζεστό» ένα πιο κεντρώο κομμάτι του εκλογικού σώματος, το οποίο σε γενικές γραμμές απεχθάνεται την πόλωση και τις πολιτικές «συρράξεις» και προτιμά πολιτικό διάλογο επιχειρημάτων και προγραμματικών θέσεων.

Το κομμάτι αυτό αποτελεί στόχο και για τα δύο μεγάλα κόμματα, με τη Ν.Δ. να θεωρεί ότι έχει προνομιακή σχέση μαζί του, και, προφανώς θα επιδιωχθεί, μέσω του προγραμματικού λόγου και της «θετικής ατζέντας», να μην αποξενωθεί, αλλά να συμμετάσχει στις εκλογές, καθώς κάθε ψήφος μετράει για τον στόχο που έχει θέσει η κυβέρνηση, δηλαδή ισχυρή πρωτιά στην κάλπη της απλής αναλογικής και αυτοδυναμία με την ενισχυμένη αναλογική.

Να σημειωθεί εδώ, πάντως, ότι ερώτημα συνεχίζει να αποτελεί η σχέση της Ν.Δ. με ένα μικρό αλλά αρκετά σημαντικό ιδεολογικά κομμάτι του εκλογικού σώματος, αυτού των αυτοπροσδιοριζόμενων ως «φιλελεύθερων».

Προσωπικότητες από την εν λόγω ομάδα το τελευταίο διάστημα ασκούν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση για μείζονα ζητήματα, όπως τους χειρισμούς της στην υπόθεση των υποκλοπών, τη στρατηγική της ενίσχυσης του εισοδήματος των πολιτών μέσω διαφόρων «pass» και επιδομάτων, ακόμα και τη διάταξη για το εκλογικό «μπλόκο» στο κόμμα Κασιδιάρη.

Ο ίδιος ο Μητσοτάκης έχει αναφερθεί δηκτικά στις παρεμβάσεις αυτές, ωστόσο, αναγνωρίζεται στη Ν.Δ. ότι οι «γνωμηγήτορες» της τάσης αυτής είχαν παίξει μείζονα ρόλο στο παρελθόν στη συγκρότηση του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου».

Το ερωτηματικό του ντιμπέιτ

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι για άλλη μια φορά ο Μητσοτάκης δεν έδωσε σαφή απάντηση στην πρό(σ)κληση του Τσίπρα για τηλεμαχία των δύο αρχηγών ενόψει εκλογών (μάλιστα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε τον πρωθυπουργό ότι «κρύβεται» επί επτά χρόνια).

Απαντώντας στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο πρωθυπουργός ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ας τελειώσουμε μία και καλή σε αυτό το επίπεδο αυτή την περιβόητη συζήτηση περί ντιμπέιτ. Τι είναι αυτό το οποίο κάνουμε σήμερα εδώ, κ. Τσίπρα; Τι είναι αυτό; Ντιμπέιτ δεν είναι; Έχουμε κάνει, εάν δεν κάνω λάθος, παραπάνω από 80 τέτοιες συζητήσεις. Προφανώς δεν αισθάνεστε τόσο άνετα στο βήμα της εθνικής αντιπροσωπείας και επιδιώκετε τηλεοπτική αναμέτρηση; Δεν σας αρέσει η Βουλή; Δυσκολεύεστε σε αυτό το πλαίσιο αντιπαράθεσης;».

Πάντως, ο πρωθυπουργός άφησε ανοιχτό ένα «παράθυρο» για τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών λέγοντας τη φράση «κάθε πράγμα στον καιρό του», η οποία προφανώς παραπέμπει στην ανακοίνωση από τον ίδιο της ημερομηνίας των εκλογών, οπότε και θα μπορεί να συζητηθεί το ενδεχόμενο του ντιμπέιτ. Ίδωμεν…

Διαβάστε επίσης:

Χαρίλαος Τρικούπης: Από το όραμα του εκσυγχρονισμού στον εφιάλτη της πτώχευσης

Πώς μας βλέπουν οι πρεσβείες: Απ’ την κλειδαρότρυπα των γραφείων των ξένων πρεσβευτών στην Αθήνα

Χαράτσι στους μικρομεσαίους