Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και το Λονδίνο και αυτό το διάστημα παρουσιάζει στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης επιλεγμένες στιγμές της πορείας της. Μια συζήτηση με την Έρικα Σκούρτη με αφορμή την πρώτη της ατομική έκθεση στην Ελλάδα.

Οπτικοακουστικές αυτοβιογραφικές καταγραφές, γραμμένα σεντόνια τα οποία ξεκίνησε να δημιουργεί εν είδει ημερολογίου την περίοδο του εγκλεισμού, χειροποίητα και ψηφιακά κολάζ που εκτίθενται για πρώτη φορά. Είτε στην ονλάιν σφαίρα είτε σε αναλογικό περιβάλλον, αλλά πάντα με τεχνολογίες και υλικά προσβάσιμα στον καθένα, το έντονα αυτοβιογραφικό έργο της Έρικας Σκούρτη εξερευνά τη γραφή της ζωής ως μια διαδικασία στενά συνυφασμένη με τη συλλογικότητα. Χρησιμοποιώντας συστηματικά την τεχνολογία του Ίντερνετ και τις εφαρμογές του κινητού τηλεφώνου και παντρεύοντας την πραγματικότητα με τη μυθοπλασία, η Ελληνοαγγλίδα καλλιτέχνιδα μας προσκαλεί να παρατηρήσουμε την προσωπική της διαδρομή, πραγματεύεται το συναίσθημα, την οικειότητα, την ιδιωτική και τη δημόσια ζωή και την κατασκευή του εαυτού, ενώ συγχρόνως σχολιάζει την «ελεύθερη» οικονομία του διαδικτύου.

Τι κέντρισε την προβληματική της σε μια τέτοια την κατεύθυνση; Τι καρπούς έχει αποφέρει αυτή η διαδικασία ανάπλασης της ημερολογιακής πρώτης ύλης σε ένα καλλιτεχνικό σώμα που περιλαμβάνει κυρίως περφόρμανς, βίντεο αλλά και έργα σε ύφασμα, χαρτί και κολάζ; Ποια τα ερωτήματα στα οποία εστιάζει το έργο της; «Με ενδιαφέρει να δημιουργώ ποιητικές αφηγήσεις από τα θραύσματα της καθημερινής ζωής» μου αναφέρει με την ευκαιρία της έκθεσής της με τίτλο «Όλα τα πρόσωπά σου» στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, επισημαίνοντας την πρακτική της να αντλεί «από προσωπικά αρχεία μέσων ή αποκόμματα περιοδικών έως τις συνήθειες και τις δραστηριότητες που αναπτύσσουμε για να παραμείνουμε υγιείς σε ένα επισφαλές σύστημα. Πέρα από αυτό, η δουλειά μου συχνά διερευνά πώς οι ιδέες της μέτρησης, της αποτελεσματικότητας και της παραγωγικότητας, που είναι τόσο σημαντικές στον τεχνολογικό καπιταλισμό, αγγίζουν και την προσωπική ζωή, καθώς συχνά καλούμαστε να “βελτιστοποιήσουμε” τον εαυτό μας, λες και το να γίνουμε όλο και περισσότερο “μηχανές” θα φέρει την ευτυχία», συμπληρώνει.Υπό αυτή την έννοια, την απασχολούν επίσης αφηγήσεις σχετικές με την «καλή ζωή» και υποσχέσεις για μια άπιαστη ευτυχία, κάτι που εξερευνά χρησιμοποιώντας τον εαυτό της ως «πειραματόζωο», μου λέει. «Φιλτράρω την προσωπική μου ζωή μέσα από αυτές τις ερωτήσεις για να δημιουργήσω αυτοβιογραφικούς λογαριασμούς που, ωστόσο, συνδέονται στενά με τις συλλογικές και τις ευρύτερες δομές εξουσίας και πεποιθήσεων».

Η τέχνη σου φέρει έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο, εκεί που η ατομικότητα συναντά το συλλογικό, το προσωπικό το πολιτικό και η πραγματικότητα τη μυθοπλασία. Τι κινητοποίησε το ενδιαφέρον σου προς αυτή την κατεύθυνση;  

Με ενδιαφέρει το πώς δεν μπορούμε ποτέ πραγματικά να δούμε ξέχωρα τον προσωπικό βίο από τις ευρύτερες κοινωνικές πεποιθήσεις, δομές και πολιτικές, καθώς πλαισιώνουν αυτό που μας ενθαρρύνουν να αποζητούμε στη ζωή –αυτό που η συγγραφέας Αννί Ερνώ αποκαλεί «απρόσωπη αυτοβιογραφία». Αντλώντας από τη ζωή και τη βιωμένη εμπειρία μου, θέλω επίσης να εξερευνήσω την πολιτική και την ηθική της συμπερίληψης άλλων ανθρώπων στο έργο μου (π.χ. φίλοι, πρώην εραστές, οικογένεια), καθώς εδώ βρίσκεται ένας από τους μεγάλους κινδύνους στη δουλειά μου. Αντλώ, επίσης, από τη φεμινιστική ιστορία του να «κάνω ορατά» ορισμένα πράγματα –όπως τη συναισθηματική εργασία, τη δυναμική στις ετεροφυλόφιλες σχέσεις, την πίεση για συμμόρφωση με ορισμένα ιδανικά για τη θηλυκότητα– που συχνά παραμένουν αφανή και, όπως πολλές φεμινίστριες καλλιτέχνιδες, χρησιμοποιώ την προσωπική μου εμπειρία ως αφετηρία, όχι για να δείξω ότι είναι κάτι το εξαιρετικό, αλλά αντίθετα, ότι πρόκειται για κάτι ευρύτερα σχετικό.

Το να μετατρέπω εν μέρει σε μυθοπλασία πτυχές της ζωής μου σημαίνει επίσης ότι περιπλέκεται η υποτιθέμενη ομοφωνία ανάμεσα στον καλλιτέχνη (ή το άτομο) και τη δική τους αφήγηση, η οποία είναι πάντα αμερόληπτη και υπάρχει ως ιστορία μόνο αφότου την ξετυλίξεις. Με άλλα λόγια, παρά το ότι η αυτοβιογραφία θεωρείται «αυθεντική» όταν κάποιος μιλά για τη ζωή του, θέλω να αμφισβητήσω αυτήν την ιδέα ότι πραγματικά κατέχουμε τον εαυτό μας και τις ιστορίες της ζωής μας. Οι ιδέες της αυθεντικότητας και της αυτοαποξένωσης αποτελούν σημαντικό ερώτημα στη δουλειά μου, που διερωτάται ποια κομμάτια της ζωής και των εμπειριών μας είναι πραγματικά δικά μας.

Η τεχνολογία είναι βασικό εργαλείο της δουλειάς σου. Είναι για σένα ο καλλιτέχνης φορέας της εποχής του; Πώς αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο σου ως δημιουργού;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τεχνολογία και τα μέσα που είναι διαθέσιμα σε κάθε εποχή επηρεάζουν αυτό που μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης, αν και είμαι αντίθετη με μια υπέρμετρα ντετερμινιστική άποψη ότι οι καλλιτέχνες παράγουν έργο «λόγω» αυτής ή εκείνης της τεχνολογίας. Νομίζω ότι ως καλλιτέχνες ανταποκρινόμαστε στην εποχή μας, ακόμη και όταν χρησιμοποιούμε εργαλεία και υλικά που μοιάζουν μη ψηφιακά. Για παράδειγμα, ανάμεσα στα έργα της έκθεσης θα δείτε και χειρόγραφα σεντόνια που έχω δημιουργήσει –λιγότερο hi-tech από αυτό δε γίνεται!

Για μένα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο που απορροφούμε την τεχνολογία ως μια πρακτική «αυτοβελτίωσης», για να γίνουμε μια καλύτερη εκδοχή μας –ένα είδος «τεχνολογίας του εαυτού», η δουλειά με την οποία ασχολούμαστε συνεχώς, όχι απλά για να πληρώσουμε το ενοίκιο, αλλά για να καταφέρουμε να έχουμε προσαρμοστεί αρκετά ώστε να εμφανιστούμε σ’ αυτή. Αυτό είναι ένα είδος κρυφής φροντίδας του εαυτού που εμφανίζεται πολύ στην πρακτική μου, όπου ακόμη και ευχάριστες ασχολίες, όπως το κολάζ, μπορούν να αξιοποιηθούν με σκοπό τη μεταμόρφωση του εαυτού ή απλώς για «να νιώθουμε καλύτερα».

Με ποιόν τρόπο το διαδίκτυο αποτελεί πηγή έμπνευσης, υλικό για τη δουλειά σου; Γιατί σε ενδιαφέρει τόσο ο αλγόριθμος και ο τρόπος που λειτουργεί;

Νομίζω ότι με ενδιαφέρει περισσότερο το διαδίκτυο ως το μέσο μαζικής ενημέρωσης της εποχής μας. Το ζούμε, ακόμη και όταν δεν το σκεφτόμαστε καν, και αυτό έχει επιπτώσεις στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους άλλους και στο πώς βλέπουμε τον εαυτό μας. Έτσι, δεν είναι τόσο πολύ το ίντερνετ που αποτελεί έμπνευση, αλλά περισσότερο το ότι καθώς η δουλειά μου είναι μια συνεχής εξερεύνηση της ζωής μου ως καλλιτέχνη μέσα σε μια ψηφιακή συνθήκη, αυτό αναμφισβήτητα παίζει ρόλο.

Ο αλγόριθμος αποτελεί ολοένα και πιο κεντρικό μέρος αυτού, καθώς επηρεάζει άμεσα αυτό που βλέπουμε και πότε το βλέπουμε. Δομεί τη ροή των πληροφοριών μας και, όπως φαίνεται από τη «συναισθηματική μετάδοση» στο διαδίκτυο (όπου οι τάσεις, οι ιδέες και τα συναισθήματα ρέουν από χρήστη σε χρήστη), μπορεί να έχει τεράστια επίδραση πολιτικά.

Σε ορισμένα έργα μου με ενδιαφέρει να το δείχνω αυτό, φέρνοντας στην επιφάνεια το πώς ένας αλγόριθμος μας «βλέπει» και μας κατηγοριοποιεί, πώς μας κατατάσσει σε δημογραφικές ομάδες και πώς αυτά τα προφίλ κατόπιν επηρεάζουν αυτό που μαθαίνουμε και επιθυμούμε. Αλλά δεν νομίζω ότι είναι χρήσιμο να βλέπουμε ότι καθορίζει όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Δεν είμαστε απλώς αυτόματα που «ελέγχονται» από έναν αλγόριθμο ή οποιαδήποτε άλλη τεχνολογία. Περισσότερο έχουμε εμβαπτιστεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της εποχής μας και αυτό επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και το τι σημαίνει να ζούμε καλά.

Στο πλαίσιο της πρακτικής σου, τροφοδοτείς τον αλγόριθμο του διαδικτύου με προσωπικά σου δεδομένα. Πώς βλέπεις να εξελίσσεται ο τρόπος που σκέφτεται ο αλγόριθμος μέσα στα χρόνια; Τι σκέψεις σου δημιουργεί αυτό;

«Τάιζα» τους αλγόριθμους του διαδικτύου άμεσα σε μια προηγούμενη περίοδο της δουλειάς μου –για παράδειγμα, στο Life in AdWords όπου τροφοδοτούσα το καθημερινό μου ημερολόγιο στο Gmail και λάμβανα τις «λέξεις-κλειδιά» που ερμήνευε από τα γραπτά μου, δημιουργώντας ένα είδος πορτρέτου μου στο google. Αλλά σε πιο πρόσφατα έργα, όπως στην εγκατάσταση που έδειξα στην Μπιενάλε της Αθήνας το 2021, εξερευνούσα πώς μπορούν να διαβαστούν από αλγόριθμους ακόμη πιο οικείες σωματικές πτυχές –για παράδειγμα όταν υπόσχονται να αναγνωρίσουν συναισθήματα και συναισθηματικές καταστάσεις απλά από τον τόνο της φωνής σου. Αυτό υπερβαίνει το κείμενο και συλλαμβάνει σωματικές πληροφορίες, κάτι που βλέπουμε και σε συστήματα επιτήρησης με βάση τις σωματικές χειρονομίες, την ίριδα του ματιού, τους καρδιακούς παλμούς, τα επίπεδα ιδρώτα. Μπορείς να το δεις ακόμα και στο instagram, όπου ακόμα κι αν δεν «αλληλεπιδράς» καθόλου με μια ανάρτηση, απλά το να παρακολουθήσεις ή να σταματήσεις σε κάτι (που είναι μια σωματική δραστηριότητα) εκλαμβάνεται ως κάτι που σε ενδιαφέρει. Έτσι βλέπεις όλο και περισσότερες ανάλογες αναρτήσεις. Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να πούμε ότι οι αλγόριθμοι γίνονται όλο και πιο ευαίσθητοι στα δεδομένα που διαβάζουν και παράγουν όλο και πιο ακριβή προφίλ χρηστών.

Ποια είναι τα πιο αστεία και τα πιο ανησυχητικά αποτελέσματα που έχουν προκύψει μέσα από αυτή την πρακτική;

Πιθανώς το πιο ενοχλητικό σε προσωπικό επίπεδο δεν ήταν τόσο όταν δούλευα με τον αλγόριθμο, αλλά όταν χρησιμοποίησα έναν ghostwriter για να γράψω την αυτοβιογραφία μου, στο βιβλίο The Outage, με στοιχεία αποκλειστικά από το ψηφιακό μου αποτύπωμα και την παρουσία μου στο διαδίκτυο. Με ενδιέφερε η ιδέα της απόδοσης με ένα «αλγοριθμικό βλέμμα» και η ιδέα ότι ανεξάρτητα από το πόσο κατασκευάζουμε τα προφίλ μας στο διαδίκτυο και στη ζωή γενικότερα, ποτέ δεν ξέρουμε πραγματικά πώς μας αντιλαμβάνεται ο αλγόριθμος ή κάποιος άλλος. Όταν το διάβασα, ήταν σαν να διαβάζω μια νεκρολογία και είχε ιλιγγιώδη επίδραση πάνω μου, αν και τελικά αυτό μάλλον είχε να κάνει περισσότερο με το γεγονός ότι ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος που έγραψε το «προφίλ» (δηλαδή το βιβλίο).

Σε ότι αφορά την αστεία πλευρά, η δουλειά μου προκαλεί συχνά γέλιο όταν οι αλγόριθμοι δεν αντιλαμβάνονται σωστά τις πληροφορίες που μεταφράζουν ή ερμηνεύουν, αλλά το χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως, επισημαίνοντας το γεγονός ότι, παρά την αυξανόμενη ακρίβειά τους, υπάρχει πάντα ένα κενό, κάτι που ξεφεύγει από μια τεχνολογική ερμηνεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Πως η online συμπεριφορά μας επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας; Πώς αυτή η αλληλεπίδραση επιστρέφει σ’ εμάς;

Το σκέφτομαι σαν ένα βρόχο ανατροφοδότησης επιθυμιών και ενεργειών που στη συνέχεια δημιουργούν προφίλ για εμάς ως καταναλωτές-πολίτες στο Διαδίκτυο, που με τη σειρά τους παράγουν και κατασκευάζουν νέες επιθυμίες, οι οποίες προκαλούν νέες ενέργειες. Είναι σημαντικό να επισημάνουμε ότι στο διαδίκτυο η επιθυμία και το συναίσθημα είναι εμπορεύματα. Η «δωρεάν» οικονομία του διαδικτύου λειτουργεί με βάση την κερδοφορία της προσοχής μας και κάθε like, share, σχόλιο (ή ακόμα απλώς το να παρακολουθούμε κάτι), με άλλα λόγια η συμμετοχή μας, κρατά τις πλατφόρμες σε λειτουργία.

Μέρος της δουλειάς μου αφορά στην αντιμετώπιση της πρόκλησης της ύπαρξης μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα, προσπαθώντας να σταθώ κριτικά απέναντί του. Ωστόσο σε μεγάλο βαθμό βασίζομαι σε αυτά τα ίδια εργαλεία που αναμφισβήτητα απλώς ενισχύουν την παρουσία του –αυτό είναι ένα ζήτημα σχεδόν για κάθε καλλιτέχνη που δουλεύει με τις σύγχρονες τεχνολογίες, ενώ προσπαθεί να σταθεί κριτικά απέναντί τους.

Τι δείχνεις στην έκθεση Όλα τα πρόσωπά σου στο ΕΜΣΤ; Με ποιο σκεπτικό επίλεξες τα έργα που παρουσιάζεις;

Με την επιμελήτρια Δάφνη Βιτάλη αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε ένα ευρύ φάσμα της δουλειάς μου, από το 2009 και το βίντεο με τον μπαμπά μου να διαβάζει από το ημερολόγιό του (Dad’s diary) μέχρι ένα επιτοίχιο σχέδιο που έγινε κατά την περίοδο προγραμματισμού της έκθεσης (αν κοιτάξει κανείς καλά θα δει αναφορές για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλά και για την εταιρεία που προμήθευε τους μαγνήτες για το κρέμασμα των κολάζ). Ενώ πολλοί από τους φίλους μου στην αθηναϊκή καλλιτεχνική σκηνή θα γνωρίζουν ορισμένα από αυτά τα έργα, ήταν σημαντικό για μένα να δώσω μια επισκόπηση της δουλειάς μου σε ένα ευρύτερο κοινό που μπορεί να έχει ελάχιστη προηγούμενη γνώση της πρακτικής μου, επομένως η έκθεση έχει αναδρομικό χαρακτήρα.

Θέλαμε να διαχωρίσουμε τις προηγούμενες δημιουργίες μου, όταν δούλευα απευθείας με τους αλγόριθμους, από τα πιο πρόσφατα βίντεο. Έργα όπως το Hot Readings το οποίο αποτελεί μια χιουμοριστική ματιά στην «επισκόπηση απόδοσης» (που εξετάζει την παρούσα στιγμή μου μέσα από όλες τις βιντεοσκοπημένες περφόρμανς και διαλέξεις που έχω δώσει μέσα στα χρόνια και διερευνά, επίσης, το πώς μεγαλώνουμε μέσα από και με τις τεχνολογίες), έως το πιο πρόσφατο βίντεό μου με τίτλο 8 things to be Scared of Instead of Death (8 πράγματα που πρέπει να φοβάστε αντί για τον θάνατο), ένα βίντεο-κείμενο γραμμένο μέσω βίντεο-ημερολογίων με αυτόματη μεταγραφή, στο οποίο η τεχνολογία είναι λιγότερο παρούσα, αλλά τελικά αναπόφευκτη.

Επίσης, δείχνω για πρώτη φορά μια μικρή επιλογή από τα πολλά κολάζ μου, τα οποία σε αντίθεση με τη δουλειά μου στο βίντεο, έχουν μια λιγότερο «αλλοτριωμένη», μια πιο άμεση ποιότητα. Συχνά γίνονται γρήγορα, με απλά, lo-fi υλικά που βρίσκω στο εργαστήριό μου, και είναι ημερολόγια εικόνων που έφτιαξα περισσότερο για την ευχαρίστηση, σχεδόν σε μια κατάσταση έκστασης και πλήρους απορρόφησης. Κατά κάποιον τρόπο είναι το αντίθετο στο υπερβολικά ψηφιοποιημένο παρόν, φτιαγμένα μέσω μιας σωματικής δέσμευσης, αλλά αποτελούν επίσης κατακερματισμένες και ποιητικές καταστροφές του χαρτώου αρχείου μου –έτσι συνδέονται με τα βίντεο που αποτελούν επίσης κατακερματισμένες εκδοχές των αρχείων πολυμέσων μου.

Στην έκθεση περιλαμβάνονται και έργα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού. Πώς επηρέασε αυτή η εμπειρία την πρακτική σου;

Το έργο Clean Sheets («Καθαρά σεντόνια») ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της καραντίνας όταν επέστρεψα στην Αθήνα και ήταν εν μέρει αποτέλεσμα της μικρής πρόσβασης που είχα σε υλικά ή στο στούντιο. Έτσι χρησιμοποίησα ό,τι ήταν διαθέσιμο –παλιά σεντόνια και μαρκαδόρους που κατάφερα να αγοράσω από τα λίγα μέρη που ήταν ανοιχτά. Υπάρχει μια μοναχική ποιότητα σε αυτό το έργο και στο βίντεο «8 πράγματα», που αποπνέουν ένα αίσθημα διαχωρισμού από την ευρύτερη κοινωνία, αλλά και την επιθυμία να συνδεθούμε και να ακουστούμε με κάποιο τρόπο, να βρίσκουμε οικειότητα ακόμη και εν τη απουσία της.

Μεγάλωσες στην Ελλάδα και ζεις μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη σου ατομική έκθεση στην χώρα. Πώς βλέπεις την εδώ εικαστική σκηνή; Τι σου προσφέρει κάθεμιά από τις δύο πόλεις στη δουλειά σου;

Η ενδιάμεση κατάσταση είναι από τα βασικά ζητήματα που με απασχολούν ως καλλιτέχνη. Ζω και εργάζομαι ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς, σκηνές και γλώσσες και η επιθυμία να επικοινωνήσω πέρα από αυτό το εμπόδιο, αντιμετωπίζοντας τη διγλωσσία και τη μετάφραση, είναι ένα διαρκές ερώτημα, όπως και η «μελαγχολία» της μετάφρασης. Κάτι χάνεται πάντα στο ενδιάμεσο και όμως προσπαθώ να κατοικήσω αυτό το κενό.

Αυτό ισχύει επίσης για τη ζωή μου μεταξύ των δύο πόλεων και είμαι τυχερή που έχω φίλους και κοινότητες και στις δύο, αλλά πάντα ζω με την αίσθηση της απώλειας και αυτού που χάνεις όταν κινείσαι ανάμεσα σε δύο πόλους. Δεν ξέρω αν έχω πραγματικά άποψη για την καλλιτεχνική σκηνή της Αθήνας, καθώς αλλάζει συνεχώς, αλλά έχω τύχει μεγάλης υποστήριξης, με πολλούς καλλιτέχνες, επιμελητές και γκαλερί που υποστηρίζουν τη δουλειά μου, κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων.

Ενώ η χρηματοδότηση για τις τέχνες δέχεται, επίσης, επίθεση στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη συντηρητική κυβέρνηση, θεωρώ ότι η έλλειψή της στην Ελλάδα αποτελεί τεράστια πηγή δυσκολίας για πολλούς καλλιτέχνες και είναι κάτι που ελπίζω να αλλάξει.

Τα σχέδιά σου για το επόμενο διάστημα;

Αυτό το διάστημα διδάσκω στο Central St Martins στο Λονδίνο, αλλά θα πάω στο Χονγκ Κονγκ σε λίγες εβδομάδες για να δώσω μια επιτελεστική διάλεξη και θα προγραμματίσω μερικές μικρότερες περφόρμανς για εκδηλώσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Παράλληλα, προσπαθώ να ολοκληρώσω το διδακτορικό μου και εργάζομαι σε μια μικρή έκδοση που περιλαμβάνει τα πόστερ των ψηφιακών κολάζ που παρουσιάζονται στην έκθεση στο ΕΜΣΤ. Επίσης, διοργανώνω ένα σεμινάριο για τη φεμινιστική ανάγνωση στον Ταύρο τον Απρίλιο.

Πληροφορίες:

Έρικα Σκούρτη, Όλα τα πρόσωπά σου

Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, λεωφ. Καλλιρρόης & Αμβρ. Φραντζή (πρώην εργοστάσιο Φιξ), Project Room 2, 3^ος όροφος

Διάρκεια έκθεσης: μέχρι 7/5/2023

Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη-Κυριακή 11 π.μ.-7 μ.μ. Πέμπτη 11 π.μ.-10 μ.μ.

Διαβάστε επίσης:

3 Ελληνίδες στα… ξένα: Η Κυριακή Γονή, η Χριστίνα Κάλμπαρη και η Ελένη Καμμά εκθέτουν στο εξωτερικό και μας μιλούν για τη δουλειά τους

O «Nέος Ρεαλισμός» σε έξι έργα