Το καλοκαίρι μετρά μέρες πλέον… Βρισκόμαστε στην εβδομάδα της επιστροφής με ανάμικτα αισθήματα όπως συμβαίνει σταθερά: «Εντάξει ωραία ήταν, καλά περάσαμε, δεν λέω, αλλά, να…»

Ωστόσο, στο «αλλά, να…» κρύβεται η νοστιμιά της ζωής, το βαθύτερο νόημά της. Δίχως «αλλά, να…» δεν καταπίνεται ούτε ο παράδεισος! Πόσω μάλλον που στο νησί ο Γιωργάκης γλίστρησε στο βραχάκι κι έσπασε το πόδι του, κι άντε να βρεις γιατρό, άντε να βρεις ασθενοφόρο. Εδώ αρχίζει το γνωστό τελετουργικό της αποκαθήλωσης, σε πλάγιο δεύτερο «τίποτα δεν λειτουργεί σ’ αυτό το κράτος», περνάμε στην ωδή β’: «Δεν πιάνει το κινητό. Τι στο διάολο πληρώνουμε, ήθελα να ξέρω;» Συνεχίζουμε με απολυτίκια καταλήγοντας στο Δόξα Πατρί: «Ρύπον πάντα ἐμπαθῆ, ἀπωσάμενοι, ἐπάξιον τῆς θείας Βασιλείας, γνώμην αναλάβετε ἔμφρονα…»*  

Στο μεταξύ, ο Γιωργάκης που ήταν ζωηρό παιδάκι μαζί με την χαρωπή οικογένειά του που δεν τον πρόσεχε αφημένη στον «ρεμβασμό του Δεκαπενταύγουστου», είχαν διαλέξει μιαν ερημική παραλία που είχε να πατηθεί από τα χρόνια που έκοβαν βόλτες στο Αιγαίο οι πειρατές.

Τέλος πάντων, το καλοκαίρι άνοιξε και κλείνει με πυρκαγιές με τις γνωστές αντιπαραθέσεις που πυροδοτούν αυτά τα «φλέγοντα» ζητήματα. Άλλοι παραπονούνται γιατί δεν αγοράζουμε Canadair και αγοράζουμε Rafale που μας δημιουργούν και προβλήματα με τον Ερντογάν.  Άλλοι θυμώνουν γιατί  εκκενώνονται οι περιοχές που βρίσκονται σε κίνδυνο και δεν κάθονται να καούν όλοι μαζί. Όταν σώζονται οι περιουσίες και καίγονται άνθρωποι διαμαρτύρονται ότι μπαίνει η περιουσία πάνω από την ανθρώπινη ζωή, όταν δίνεται προτεραιότητα στην ανθρώπινη ζωή, ωρύονται γιατί χάνονται οι περιουσίες των ανθρώπων. Γενικά οι μεν κατηγορούν τους δε για καμένα μυαλά…  

Φέτος είχαμε και το κίνημα της πετσέτας που έδωσε την ευκαιρία να δραστηριοποιηθούν οι χαλαροί εγκεφαλικοί μύες των διανοουμένων διαβλέποντας στην πετσετοφορία ένα κοινωνικό ενδιαφέρον για τον δημόσιο χώρο, συνδεδεμένο με την λαμπρή σχολή σκέψης που -επί δεκαετίες- «την επομένη που θα είναι ώριμες οι συνθήκες θα γκρεμιστεί ο καπιταλισμός». Την ίδια ώρα, οι κάτοικοι αυτοί που διαμαρτύρονται, έχουν τσιμεντάρει κάθε τετραγωνικό των νησιών έχοντας άδειες πχ για 200 τμ όπου κτίζονται 600 τμ.

Είχαμε και τα περιστατικά με τις ευπαθείς ομάδες, που ξυλοκοπούν, ληστεύουν, διακινούν ναρκωτικά, κλέβουν χαλκό και πυροβολούν ανενόχλητοι δίχως συνέπειες. Ταυτόχρονα, οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι, φανερά θιγμένοι, αναρωτιούνται «πως θα κάνουμε τις δουλειές μας όταν δεν μας αφήνεται να κλέβουμε, να δέρνουμε, να διακινούμε το πράμα;» Αν δεν είναι αυτό ρατσισμός και καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας, τότε τι είναι;    

Ένα άλλο φαινόμενο, οι πνιγμοί που είχαν την τιμητική τους στις πισίνες και τις θάλασσές μας. Το πρόβλημα που παρουσιάστηκε, ωστόσο, σε αυτά τα περιστατικά, ήταν ότι δεν διαμαρτυρήθηκε σχεδόν κανείς. Εντάξει, υπήρξαν βέβαια κάποιοι που δεν συγκρατήθηκαν κάνοντας λόγο για έλλειψη ναυαγοσωστών αναπτύσσοντας και άλλες σοβαρές θεωρίες. Στο μεταξύ, σε κυκλαδίτικο νησί και σε παραλία που σηκώνει κύμα και την χρησιμοποιούν οι σέρφερ, πλησίασε η ναυαγοσώστης έναν λουόμενο ο οποίος ήθελε να βουτήξει με καιρό. «Παρακαλώ, μην μπείτε, είναι πολύ επικίνδυνα». «Δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω!» απάντησε ο λάτρης της κολύμβησης. Βούτηξε και πνίγηκε.

Το καλοκαίρι, ωστόσο, κλείνει ένα νέο κίνημα «εξ αποκαλύψεως» που αποτελείται από πολίτες με πολύ μυαλό που καταγγέλλουν θανάτους από ανεμογεννήτριες, από εμβολιασμούς και αρνούνται να βγάλουν νέες ταυτότητες διότι παρακολουθούν με το τσιπάκι την κυρά Τασία που το καλοκαίρι του 2015 διάβασε προσεκτικά το ψηφοδέλτιο του δημοψηφίσματος και με ώριμη σκέψη μετά από εμβριθείς οικονομοτεχνικούς προβληματισμούς ψήφισε ενάντια στην Ευρώπη των άπιστων…  

*«…Οιονδήποτε μολυσμόν που προκαλούν τα πάθη, απομακρύνατε από την ψυχήν σας και αποκτήσατε σκέψιν φρόνιμον και κατάλληλον να σας οδηγήσει εις την Βασιλείαν μου…»

Διαβάστε επίσης:

Νέα εδεσματολογική τάξη πραγμάτων…

Νομοσχέδιο – έκτρωμα για το σμπαράλιασμα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων

Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά;