Στην Ελλάδα έχει επικρατήσει να αντιλαμβανόμαστε την θέση μας σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο λες και αποτελούμε το κέντρο του.

Για να το καταστήσω πιο σαφές, αυτό γίνεται και με θετική αλλά και με αρνητική πρόθεση. Ως λαός είμαστε εξπέρ τόσο στη μετάθεση ευθυνών «φταίνε οι άλλοι», κατά προτίμηση στα εθνικά ζητήματα οι ξένοι, όσο και στο «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται»…  Και οι δυο αυτές προσεγγίσεις αποτελούν τις όψεις του ίδιου κάλπικου εθνικού μας χαρακτήρα.

Η Ελλάδα, για παράδειγμα, στα διακόσια έτη του βίου της θεωρεί ότι οι ευθύνες για τις κακοδαιμονίες της βαρύνουν τους ξένους για χίλιους δυο -εξωφρενικούς συνήθως- λόγους. Ταυτόχρονα, έχουμε καλλιεργήσει μιαν εντύπωση που θεωρεί ότι αυτοί οι κακοί ξένοι που μας μισούν -για άλλους χίλιους, απίθανους πάλι λόγους- είναι υποχρεωμένοι να μας υπερασπίζονται για μια σειρά πάλι ακατανόητων λόγων!

«Αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν», είναι η φράση που ακούμε καθημερινά. Πράγμα που πρακτικά σημαίνει ότι δάση καίγονται «μόνο στην Ελλάδα», ατυχήματα από διάφορες αβλεψίες ατομικές έως διοικητικές «συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα», παρακολουθήσεις τηλεφώνων «μόνο στην Ελλάδα», δικαιοσύνη δεν υπάρχει «μόνο στην Ελλάδα», η αστυνομία δεν λειτουργεί «μόνο στην Ελλάδα».  

Το πρόβλημα ξεκινά καθώς αυτός ο εξωφρενικός ανορθολογισμός αποκλείει εκ προοιμίου κάθε δυνατότητα για την λύση των προβλημάτων που προκύπτουν. Στρέφει και εξαντλεί το ενδιαφέρον του στις καταγγελίες και στην απόδοση ευθυνών και όχι στην κριτική αντιμετώπιση του προβλήματος το οποίο προφανώς και «δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα». Έχουμε το ψυχωτικό εθνικό σύνδρομο που από την μια για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι -άρα δεν έχουμε κάτι να αλλάξουμε!- κι από την άλλη, ό,τι προκύπτει (όπως συνήθως παντού στον κόσμο), θεωρούμε πως «συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα», πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να τα αλλάξουμε όλα!

Αυτή η αντίληψη δημιουργεί διαστρεβλώσεις και παραλογισμούς. Όπερ  μεθερμηνευόμενον, ζητάμε για παράδειγμα από την αστυνομία να ελέγχει τους χούλιγκαν στο γήπεδο. Ταυτόχρονα διαμαρτυρόμαστε ότι ξοδεύεται δημόσιο χρήμα και απασχολούν την αστυνομία σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και υπέρ των ιδιοκτητών των ΠΑΕ. Κατόπιν τούτου του πάνδημου αιτήματος, αποσύρεται η αστυνομία από τα γήπεδα. Στο πρώτο πέταγμα της μύγας «πού είναι χαμένη η αστυνομία και αφήνει ασύδοτους τους χούλιγκαν;». Ξανατοποθετείται τώρα η αστυνομία στα γήπεδα για να ελέγχει το αληταριό. Τώρα «χρησιμοποιούν την αστυνομία για να κόβει εισιτήρια στα γήπεδα»!

Ε ναι! «Αυτά γίνονται μόνο στην Ελλάδα»!

Δεν μπορώ να γνωρίζω ποιος κοροϊδεύει ποιον ή αν κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας.

Το πρόβλημα με τα δάση που καίγονται, αντιμετωπίζεται με την υποβολιμαία λογική ότι «μόνο στην Ελλάδα» μπαίνουν φωτιές, πουθενά άλλου στον κόσμο. Εφαρμόζεται το 112 (που αποδειγμένα έχει σώσει ζωές και μας έχει γλυτώσει από τραγωδίες) και αρχίζουν τα καλαμπούρια γιατί κάποιοι δεν χαίρονται που δεν έχουμε νεκρούς να συμψηφίσουμε τις ευθύνες μας και να δουλέψει το μαγαζί. Μάλιστα, υπήρξαν χιουμορίστες που διαμαρτυρήθηκαν μεταξύ σοβαρού και αστείου ώστε να αποδυναμωθεί η αποτελεσματικότητα του μέτρου, «καταγγέλλοντας» ότι …ταράζονται  με τον ήχο, καθώς ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι χαρακτήρες που είναι, θα προτιμούσαν η Πολιτική Προστασία να τους αφυπνίσει με …Βραδεμβούργια!

Με δυο λόγια, στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης καλλιεργήθηκε η νοοτροπία της άρνησης και της καταγγελίας για την καταγγελία. Η ιδεολογική προσέγγιση των προβλημάτων όπου δηλαδή η ερμηνεία προηγείται του προβλήματος, αποκλείει εκ προοιμίου την βελτίωση ή την λύση των προβλημάτων.  

Διαβάστε επίσης:

Στο ίδιο έργο θεατές

Τα δημόσια έργα στους Δήμους και στις Περιφέρειες

Δύο στα δύο στο υπουργείο ΠΡΟΠΟ