Το νέο νομοσχέδιο – έκτρωμα που ετοιμάζει η κυβέρνηση για τα εργασιακά, είναι ένας ακόμα κρίκος στο σμπαράλιασμα των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των μισθωτών. Είναι η επισφράγιση της πολιτικής του κεφαλαίου για το τι σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη για τους εργαζόμενους. Μια ζωή λάστιχο, με μισθούς πείνας και με ατελείωτες ώρες δουλειάς για να βγει ο «επιούσιος», με γενικευμένη ανασφάλεια και αβεβαιότητα, με συμβάσεις ομηρίας για δουλειά ως τα 74 και κυρίως μια ζωή όπου ο ελεύθερος χρόνος, οι διακοπές, το να βρίσκεσαι απλά με τα παιδιά σου μια Κυριακή, είναι πολυτέλεια.

Πριν λίγους μήνες ένας εργάτης στην ΕΒΓΑ, που δούλευε 15 συνεχόμενα 12ωρα, άφησε την τελευταία πνοή του πάνω στο μηχάνημα της δουλειάς του. Δεν είναι λίγοι οι θάνατοι από ανακοπή καρδιάς, εν ώρα εργασίας, σε ναυτεργάτες την καλοκαιρινή περίοδο, όπου τα 12ωρα είναι κανόνας στην ακτοπλοΐα. Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει να δουλεύεις έως και 78 ώρες την εβδομάδα, ειδικά σε βαριές εργασίες, στις κατασκευές, στα εργοστάσια, στα ναυπηγεία, οι καθαρίστριες κ.ά.

Από τώρα μπορούμε να φανταστούμε τι έχουν να τραβήξουν οι εργαζόμενοι που θα πέφτουν στα νύχια των ιδιωτικών δουλεμπορικών γραφείων, που θα στέλνουν έναν εργαζόμενο 3 ώρες σε μια αποθήκη, 6 ώρες σε ένα τηλεφωνικό κέντρο, 4 ώρες σε ένα επισιτιστικό κατάστημα και αν θες να φτάσεις και μισή ώρα στο καθένα από αυτά, να μένουν μόνο 9 ώρες ξεκούρασης και ύπνου. Στον τουρισμό είναι κανόνας οι συμβάσεις μιας ημέρας, η μαθητεία, τα λεγόμενα extra που αξιοποιούνται για να καταστρατηγούνται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και να φτάνουμε σε καταστάσεις «Ρόδου», με το σερβιτόρο που κολυμπούσε «κατόπιν δικής του επιθυμίας».

Το πιο προκλητικό είναι ότι αυτή η βαρβαρότητα παρουσιάζεται ως σύγχρονη πραγματικότητα, ως δικαίωμα. Η κυβέρνηση, που νομοθετεί για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, πατά πάνω στην ανάγκη των εργαζομένων που η πλειοψηφία τους είναι βουτηγμένοι στα χρέη, δεν μπορούν να ζήσουν και να καλύψουν τα βασικά έξοδα επιβίωσης με ένα μόνο μισθό και νομιμοποιεί αυτή τη σκλαβιά.

Κράτος και επιχειρηματικοί όμιλοι προβάλουν την άσχημη κατάσταση στην οικονομία σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην χώρας μας, την ακρίβεια στα καύσιμα, στις πρώτες ύλες και ότι οι μισθοί δε μπορούν να ανέβουν σημαντικά γιατί θα θίξουν τα κέρδη τους. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, ο κ. Γεωργιάδης ανακοίνωσε άλλο νόμο ώστε να μην ξεπαγώσουν οι τριετίες αναδρομικά και για όλους τους εργαζόμενους, αν φτάσουμε βέβαια ποτέ σε αυτή τη στιγμή.

Η κριτική που γίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, γίνεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης της πολιτικής της ΕΕ, θεωρούν απλά ότι η κυβέρνηση είναι «ανίκανη» να επιβάλει κανόνες στη λειτουργία αυτής της βαρβαρότητας, για την οποία άλλωστε έχουν συμβάλει και οι ίδιοι ως κυβερνήσεις με δεκάδες αντεργατικούς νόμους και δε θίγουν ούτε το ζήτημα της καταστολής και της ποινικοποίησης της απεργίας, ως συνέχεια επίσης των προηγούμενων νόμων. Στην ουσία συμφωνούν με το βασικό στόχο αυτών των μέτρων.

Σύγχρονο και προοδευτικό, με βάση τις τεράστιες δυνατότητες που προκύπτουν από την ανάπτυξη της παραγωγής και της επιστήμης, είναι οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον κόπο της δουλειάς τους. Να μπορούν να ζουν και να μεγαλώνουν τις οικογένειές τους με αξιοπρέπεια, με μια σταθερή δουλειά, με 7ωρο – 5νθήμερο, με συλλογικά δικαιώματα και αξιοπρεπείς μισθούς ικανούς να καλύψουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες τους στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια, στον αθλητισμό, στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει με όλες τις δυνάμεις του να αποκαλύπτει τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής μας και ποιοι πραγματικά μπαίνουν εμπόδια στην ανάπτυξη της πραγματικής λαϊκής ευημερίας: Οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα ματωμένα κέρδη τους, οι κυβερνήσεις που τους υπηρετούν. Γιατί αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να ανατραπεί με ισχυρούς, ταξικούς εργατικούς αγώνες και με το ΚΚΕ στην πρωτοπορία.

*Ο Γιώργος Στεφανάκης είναι στέλεχος του ΚΚΕ και Πρόεδρος του Συνδικάτου Επισιτισμού – Ταχυμεταφορών

Διαβάστε επίσης:

Τα δημόσια έργα στους Δήμους και στις Περιφέρειες

Στο ίδιο έργο θεατές

Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν αυτά;