Μια «χορδή» σε ένα μουσικό όργανο, ενός ορχηστρικού συνόλου. Έτσι «βλέπει» τον Δελή του στη σειρά «Η μάγισσα» (ΑΝΤ1) ο Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος.

Ο Δελής Μόφορης είναι κατά το σενάριο των Μελίνας Τσαμπάνη– Πέτρου Καλοκόβαλη ένας ατρόμητος, αδίστακτος κουρσάρος. «Εγώ κι εκείνος δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση», λέει στο topontiki.gr o ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος.

Η συμμετοχή του στη σειρά είναι ένα διάλλειμα στη σιωπή/ αποχή- στάση ζωής που επέλεξε κα θέλει να είναι συνεπής.  Με έναν τρόπο  είναι παρών ως δάσκαλος  της υποκριτικής Τέχνης.

Προηγούμενη τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη σειρά «Βέρα στο δεξί» του Mega το μακρινό 2007 (μετάδοση τελευταίου επεισοδίου). Το θέατρο το «αποχαιρέτησε» το 2018 και θα «συνομιλούσε» μαζί του μόνον μέσω του Ντοσκογιεφσκικού « Μέγα Ιεροεξεταστή».

Ο ρόλος του στη «Μάγισσα» μινιμαλιστικής φόρμας, όμως είναι το χνάρι του ηθοποιού που καθιστά αξιοπρόσεκτο το Δελή Μόφορη.

Τί σας ενεργοποίησε στη «Μάγισσα» και στην πρόταση του Λευτέρη Χαρίτου για να ξαναβρεθείτε μπροστά στις κάμερες και στα γυρίσματα;

Ύστερα από τη «Βέρα στο δεξί» ένιωσα ότι δεν χρειάζεται να είμαι αναλώσιμος. Είμαι, ξέρετε, της παλιάς γενιάς. Εκείνης της φουρνιάς ηθοποιών που θεωρούν ότι πρέπει να τους βρίσκουν οι δημιουργοί. Αν θέλει ο άλλος θα σού κάνει πρόταση.

Το κίνητρο μου ήταν η Φιλική Εταιρεία. Επίσης η τόλμη των δημιουργών, οι οποίοι στις «Άγριες μέλισσες» έθιξαν θέματα  τα οποία μέχρι τότε η ελληνική τηλεόραση μέσα από τη μυθοπλασία δεν είχε θίξει, όπως η Χούντα των συνταγματαρχών. Με κινητοποίησε η τόλμη, λοιπον, των σεναριογράφων που ήθελαν να μιλήσουν για την Ελληνική Επανάσταση, όχι όμως με όρους παλαιού σχολικού βιβλίου.

Το σενάριο είναι εξαιρετικό, φαίνεται ότι έχει γίνει ιστορική έρευνα, αν και δίδεται στην παρούσα φάση έμφαση στα ερωτικά πιο πολύ των ηρώων παρά στα κοινωνικοπολιτικά.

Μαθαίνουμε κάτι τελικά για την «άγνωστη περιοχή» των Ελλήνων πειρατών;

Νομίζω ναι. Τα γιούργια έγιναν από κάτι τρελάρες που όρμησαν με έναν ηρωισμό αδιανόητο. Με όρους ψυχιατρικής θα μπορούσε να πεί κάποιος πως ήταν ψυχικά διαταραγμένοι. Πήγαν κόντρα σε κάθε λογική.

Το κομμάτι των πειρατών εντάχθηκε πολύτιμα στην πλοκή. Υπάρχει κάτι από τον «Ζορμπά» σε καθέναν από αυτούς τους απίθανους τύπους. Θεωρητικά θα βλέπαμε πράγματα άλλα κλειστήκαμε στις κρεβατοκάμαρες.  Θα ήθελα να βλέπαμε περισσότερο κοινωνικοπολιτικά θέματα. Ίσως αργότερα. Όμως στα αξιοσημείωτα της εξέλιξης είναι το άκουσμα του Θούριου, είδαμε πως ορκίζονταν οι Φιλικοί.

Ποιές ήταν οι αναφορές στις οποίες ανατρέξατε για να δώσετε υπόσταση στον αιμοδιψή πειρατή Δελή Μόφορη;

Σκέφτηκα, παίρνοντας το κείμενο στα χέρια μου, ότι αυτός ο άνθρωπος πρέπει να έχει κάτι από τον Ιβαν τον τρομερό, από τον Ζορμπά και του πρόσθεσα την ωραία κουζουλάδα του ξαδέλφου μου, από την Κρήτη, του Περικλή Τζουγανάκη, ενός αυτοδίδακτου οργανοπαίκτη βιολιού. Ανέτρεψα όμως και σε κείμενα, σε άρθρα, ιστορικές πηγές.  Το Μόφορης είναι υπαρκτό επίθετο, διάσημου πειρατή της Λακωνίας. Όπως και οι Γερακάρηδες. Είναι ολόκληρη ιστορία η οικογένεια των Γερακάρηδων.

Αν υπάρχει «δούναι και λαβείν»  ανάμεσα στον ηθοποιό και το ρόλο του, τι δώσατε στον Μόφορη και τι πήρατε από εκείνον;

Πήρε τη δική μου εκφραστικότητα. Εγώ κι εκείνος δεν έχουμε κάτι κοινό.  Ο ρόλος του Δελή είναι να παίρνει κεφάλια. Ο Δελής είναι λαϊκός τύπος, άγριος, σε ετοιμότητα μαζί με τους άλλους να πάρει φαλάγγι τους  Οθωμανούς. Εδώ που τα λέμε σαν Μόφορης ευχαρίστως θα έπαιρνα κεφάλια εξουσιών που ταλαιπωρούν τον πλανήτη. Έτσι καταλαβαίνω τον θυμό του, τον οίστρο του. Εκείνος βρίζει, εγώ ούτε «ρε» λέω.

Σε αυτούς τους ωραία παλαβούς οφείλουμε την ελευθερία μας. Και επίσης στη σειρά βλέπουμε κάτι ακόμα. Κατανοούν ότι προκειμένου να μείνουν ενωμένοι και ελεύθεροι κάνουν υποχωρήσεις.  Είναι από τα μηνύματα της σειράς με προβολή στην εποχή μας. Πρέπει να ενωθούμε και σήμερα.

Τι του μέλλει του Μόφορη;

Δεσμεύομαι να σας πώ το παρακάτω. Δεν θα μπορέσω να κάνω σπόιλερ. Θα σας πώ πως ό,τι έχει θα το προσφέρει για την ελευθερία του τόπου του.

Ποια συνθήκη σας επηρέασε τόσο έντονα για να αποτραβηχτείτε από την ηθοποιία;

Απομακρύνθηκα από το θέατρο με τα Μνημόνια, το 2018 για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους. Θεωρώ ότι το θέατρο δεν θέτει ζητήματα οντολογικά, δεν συνομιλεί με την κοινωνία, δεν δίνει τροφή για προβληματισμούς. Απλώς προσφέρει θέαμα. Δεν το απασχολούν τα μεγάλα ερωτήματα των Δασκάλων της δραματολογίας. Το θέατρο την εποχή των μεγάλων δραματουργών ήταν ουσιαστικά λαϊκές συνελεύσεις.

Σμίλευε συνειδήσεις, πολίτες, ώστε να συμμετάσχουν ενεργά στον θεσμό της δημοκρατίας. Όλη η πόλη ήταν εκεί. Όλοι ήξεραν όλους.  Ήταν βέβαια η κλίμακα της πόλης τέτοια, που το επέτρεπε αυτό.  Οι τραγωδίες ήταν πολιτικά έργα.  Τώρα δεν είναι το ίδιο.  Λείπουν οι πληροφορίες από αυτά τα σπουδαία έργα τώρα και το θέατρο βρίσκεται σε μια τεράστια αμηχανία. Και γλιστράει στο θέαμα.

Γίνονται κοσμογονικές αλλαγές  γύρω μας. Το θέατρο με τόσα ζητήματα, θα έπρεπε να συντονιστεί με το ρεύμα της εποχής του. Αντ’ αυτού παραμένει διασκεδαστής της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου. Τα «πολιτισμικά μνημόνια» έχουν έρθει στο ελληνικό θέατρο πολύ πριν το 2009.

Η αποστασιοποίηση δεν έρχεται σε αντιδιαστολή με τη διδασκαλία της υποκριτικής;

 Πήρα την απόφαση σε συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο. Δεν σημαίνει όμως πως δεν υπάρχει χαρά, νόημα να μεταλαμπαδεύσω γνώση σε νέους που ενδιαφέρονται για πολιτικό θέατρο και όχι για διασκέδαση. Επομένως δεν είναι ανακόλυθο. Αν η υποκρτική κάνει τον κύκλο της, εγώ θα ήθελα να συνεχίσω τη διδασκαλία. Εστιάζοντας στους νέους αισθάνομαι ότι μπορώ να είμαι χρήσιμος στην εποχή μας. Γι’ αυτό και δεν με ενδιέφερε η θέση διευθυντή μεγάλου θεατρικού οργανισμού, για παράδειγμα του Εθνικού θεάτρου, διότι το θέατρο έχει διολισθήσει στο θέαμα.

Εξακολουθείτε να «συνομιλείτε» με τον «Μέγα Ιεροεξεταστή» (από τον 2^ο τόμο των «Αδελφών Καραμαζόφ») του Ντοστογιέφσκι;

 Μαζί με την «Απολογία του Σωκράτη» του Πλάτωνα, αποτελούν μεγάλα κείμενα. Αμιγώς πολιτικό θέατρο. Όχι της προπαγάνδας. Ο Ιεροεξεταστής είναι ένα πρόσωπο που αντιπροσωπεύει τη θέση του σκοταδιού. Όταν λοιπόν βλέπουμε γύρω μας   κοινωνικά γεγονότα  πολύ τρομακτικά,  θεωρώ ότι αυτό το κείμενο θα άξιζε τον κόπο να το ακούσουμε ξανά. Γιατί αυτό το κείμενο είναι πραγματικά ο θρίαμβος του λόγου., σε αντιδιαστολή με τον θρίαμβο της εικόνας που σήμερα βλέπουμε να συμβαίνει.

• Info

«Η Μάγισσα», σενάριο Μελίνας Τσαμπάνη- Πέτρου Καλκόβαλη, σκηνοθεσία Λευτέρη Χαρίτου, με τους Έλλη Τρίγγου, Τάσο Νούσια, Γιώργο Γάλλο, Κατερίνα Λέχου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Στεφανί Καπετανίδη, Νίκο Ψαρρά, Μαρκέλλα Γιαννάτου, Μάρκο Παπαδοκωνσταντάκη, Βασίλη Μηλιώνη, Άρη Νινίκα, ΑΝΤ1, Δευτέρα– Τετάρτη, 21.00

Διαβάστε επίσης:

Rolling Stone για Henry Kissinger: Ο εγκληματίας πολέμου επιτέλους πέθανε!

«Famagusta»: Η σειρά του Mega βάζει στο τηλεοπτικό κάδρο το ζήτημα των αγνοούμενων της Κύπρου

Η Γη της Ελιάς: Η τολμηρή ερωτική σκηνή Χρήστου – Αφροδίτης που… αναστάτωσε! (Video)