Η 13η Δεκεμβρίου δεν είναι οποιαδήποτε μέρα στην Σουηδία. Είναι η Ημέρα της Λουσίας. Μία μέρα που δύο πράγματα είναι αναπόφευκτα: το σκοτάδι και το κρύο.

Για να αντιμετωπίσουν το σκοτάδι, οι Σουηδοί χρειάζονται φως. Κι εδώ έχει ρόλο η Αγία Λουσία και ο μύθος που την συνοδεύει από την Ιταλία.

Οι Σουηδοί ξέρουν πώς να ζουν χωρίς το φως του ήλιου. Τον Δεκέμβριο η πρωτεύουσα Στοκχόλμη έχει ηλιοφάνεια μόλις έξι ωρών και σε κάποια βορειότερα τμήματα της Σουηδίας, στον Αρκτικό Κύκλο, ο ήλιος ίσα που ανατέλλει, επί εβδομάδες στη διάρκεια του χειμώνα..

Αυτή η σκληρή πραγματικότητα έθρεψε μια αρχαία παράδοση, που σήμερα πλέον έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο- όπου βρίσκονται σουηδικές κοινότητες.

Η 13η Δεκεμβρίου αποκαλείται «Luciadagen» – «Ημέρα της Λουσίας», κατά την οποία οι Σουηδοί γιορτάζουν την επικράτηση του φωτός επί του σκότους.

Είναι η μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου, κατά το ιουλιανό ημερολόγιο. Και οι γιορτές αρχίζουν το πρωί, όταν κάποιος νέος ή νέα ηγείται πομπής αγοριών και κοριτσιών, με μακριά λευκά φορέματα και κόκκινες κορδέλες, που τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια.

Παραδοσιακά επικεφαλής της πομπής είναι ένα κορίτσι – η Λουσία, αλλά τα τελευταία χρόνια μπορεί οποιοσδήποτε να παίξει αυτόν τον ρόλο. Κάποτε μάλιστα ανέλαβε αυτόν τον ρόλο ο διάσημος Σουηδός ποδοσφαιριστής Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς.

Τέτοιες πομπές γίνονται παντού – σε σχολεία, εκκλησίες, χώρους εργασίας και στα κέντρα της κοινότητας.

Η Λουσία φορά μία κορώνα με αναμμένα κεριά στο κεφάλι (που μπορεί να είναι και ηλεκτρικά) και την ακολουθούν τα «αστέρια», με χάρτινα καπέλα και αστέρια στα χέρια.

Τα τραγούδια είναι βασικό στοιχείο των εορταστικών εκδηλώσεων – τα περισσότερα είναι παραδοσιακά «κάλαντα» της Αγίας Λουσίας.

Οι στίχοι του πιο γνωστού τραγουδιού είναι: «Η νύχτα βαδίζει βαριά/ γύρω από αυλές και σπίτια/ Σε μέρη όπου δεν φτάνει ο ήλιος/ οι σκιές γεννούν/ Στο σκοτεινό μας σπίτι έρχεται/ κρατώντας αναμμένα κεριά/ Αγία Λουσία, Αγία Λουσία»

Ο θρύλος πίσω από την μεγάλη γιορτή

Η πομπή με τους νέους που κρατούν κεριά συμβολίζει την επικράτηση του φωτός, την χαρά και είναι μια παράδοση εκατοντάδων χρόνων, που ξεκινά από τις αγροτικές κοινωνίες, για τις οποίες το φως ήταν η πηγή ζωής και η υπόσχεση για καλύτερες, πιο ζεστές μέρες.

Η παράδοση αυτή έχει τις ρίζες της κάπου στον 4ο αιώνα, όταν σύμφωνα με τον θρύλο η μάρτυρας Λουσία, από τις Συρακούσες, μοίραζε φαγητό στους Χριστιανούς που κρύβονταν σε κατακόμβες, φωτίζοντας τον δρόμο που ακολουθούσε με ένα κερί, που είχε στερεώσει σε μια αυτοσχέδια «κορώνα» στο κεφάλι.

Στην σύγχρονη εκδοχή της η γιορτή άρχισε στην Σουηδία το 1764 και από τις αρχές του 20ού αιώνα είναι ένα έθιμο που χαρίζει χαρά σε όλους τους Σουηδούς.

Σύμφωνα με τον σουηδικό θρύλο, η 13η Δεκεμβρίου ήταν μια επικίνδυνη μέρα, με τα σκοτεινά πνεύματα να έχουν απίστευτη δύναμη. Γι’ αυτό ήταν σημαντικό να μένουν ξύπνιοι, ώστε να μην καταληφθούν από αυτές τις δυνάμεις του κακού.

Για να μείνουν ξύπνιοι χρειάζονταν κάτι να τρώνε και έτσι επικράτησε η παράδοση της παρασκευής μπισκότων και γλυκών, που τους δίνουν το σχήμα ελαφιού, γάτας, ή ανοιχτού ματιού και τα συνοδεύουν με ζεστή σοκολάτα, καφέ ή ζεστό κρασί.

Τέτοιες πομπές γίνονται σε όλη τη Σουηδία, αλλά η πιο λαμπρή διοργανώνεται στην Στοκχόλμη και συγκεκριμένα στον ιστορικό καθεδρικό ναό Storkyrkan και στο ανοιχτό μουσείο Skansen.

Βεβαίως αντίστοιχες γιορτές διοργανώνονται στις σουηδικές κοινότητες της διασποράς και συμμετέχουν πλέον ολοένα και περισσότεροι ξένοι, αφού όλοι χρειαζόμαστε την επικράτηση του φωτός στις σκοτεινές μέρες που ζούμε.

Διαβάστε επίσης

Ποια είναι η ξεχασμένη ρωμαϊκή πόλη, που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη

Η άνοδος και η πτώση τεσσάρων celebrities που έχασαν τον έλεγχο (videos)

Αυστραλία: Συγκλονιστικό βίντεο νεαρού μετά από την επίθεση καρχαρία – «Δεν πίστευα ότι θα ζήσω»